Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

57

Pov Annefleur

Dan nu drie maanden later heb ik het weer eens verpest.. Nou ja, verpest? Ik heb haar de waarheid verteld. Ik wilde haar de tijd geven om het te verwerken maar ik kan die spanningen niet aan. Ik moet haar gewoon bij me hebben. Want zonder haar, zonder haar lach, zonder haar nieuwsgierige blikken ben ik niks. Ze is naar het politiebureau, had ik dan toch achter haar aan moeten gaan? Het leek me het beste om haar even de tijd te geven, maar ik trek het niet meer om hier op haar te wachten.. Ik wil haar kunnen kussen, haar kunnen vertellen hoe veel ik van haar hou, maar zal ze me nog geloven?

Ik sla het boekje dicht en ik ga naast Dioni op de bank zitten. 'Ik geloof je wel Dioni.' zeg ik en ik naar hem. Hij kijkt op en zijn bruine ogen beginnen te glinsteren. 'Ik schrok van wat er allemaal gebeurt is, maar ik weet dat je zo iets nooit meer zult doen.' zeg ik en hij glimlacht zwakjes. 'Dat betekend niet dat ik je helemaal vergeven heb, dat heeft tijd nodig, maar ik wil geen tijd met jou verliezen.' zeg ik zachtjes en hij veegt een pluk haar achter mijn oor. 'En trouwens, waarom wist ik niet dat je zo geweldig kan schrijven?' vraag ik en hij grinnikt even. 'Ik wil wel mijn boekje terug, anders kan ik nergens meer in over jou schrijven.' glimlacht hij en ik geef hem het boekje. Hij legt hem op de tafel, 'Dus hoe zit het tussen ons?' vraagt hij en ik klim op zijn schoot. 'Kan niet beter.' antwoord ik en ik zoen hem.

Pov Dioni

Ik kijk naar Anne die in mijn t-shirt geconcentreerd naar de film kijkt. Je bent nog net zo hulpeloos als vroeger, spookt de stem van mijn vader door mijn hoofd. Waarom krijg ik dit niet uit mijn hoofd? 'Di?' klinkt Anne haar stem en ik schrik op. 'W..Wat is er schatje?' vraag ik en ze fronst even. 'Is alles goed?' vraagt ze bezorgt en ik schud mijn hoofd. 'Mijn vader.' mompel ik zachtjes en ik merk dat ik zwaarder adem begin te halen. 'Dioni, doe eens rustig.' zegt ze en ik schud mijn hoofd. 'Ik krijg het gewoon niet uit mijn hoofd.' zeg ik en ik raak langzaam in paniek. Wat als mijn vader nu blijft drinken? Wat als mijn verleden zich blijft herhalen? Ik sta op en loop naar de kleine keuken waar ik een glas met water vul. Met trillende handen neem ik een slok. Het glas valt uit mijn handen en breekt in stukken. Ik heb geen idee wat er met me gebeurt, dit is nog nooit eerder gebeurt.. 'Dioni, ga even zitten.' zegt Anne bezorgt en ik schud mijn hoofd. 'Drinken.. Geen adem..' piep ik en ze pakt mijn polsen vast. Ik begin het benauwd te krijgen en ik trek mijn trui uit. 'A..anne.' stotter ik en Annefleur pakt haar telefoon. 'Mijn vriend krijgt geen adem meer, stuur een ambulance.' zegt ze gehaast. Ik zak in elkaar terwijl ik vlekken voor mijn ogen begin te zien.. Het laatste wat ik hoor is Annefleur die het kamernummer doorgeeft en dan sluit ik mijn ogen.