Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

Deel 2 47

Pov Dioni

Stilletjes staar ik voor me uit. Schuld, is wat er door me heen gaat. Schuldig, aan al die dingen die ik heb gedaan. Toen mijn meisje me huilend vertelde dat ze was vast gebonden voelde ik pas de klap. De klap van het besef wat ik al die meiden heb aangedaan. Ik heb niet het recht om kwaad te zijn op Annefleur haar vader, want ik was precies hetzelfde. Hoe vreemd en vreselijk is het dat er bij mij en Annefleur dezelfde herinnering op onze hersenen staat gebrand, alleen vanuit een ander perspectief? Slachtoffer en dader. Ik beseften nooit wat ik die meiden heb aangedaan, tot nu. Heb ik Annefleur als slachtoffer gehad? Nee, ik kan me geen opdracht van een vader herinneren.. Het gegil van al die meiden hoorde ik opnieuw, maar het was Annefleur die gilde om haar nachtmerrie. Nu ik besef wat ik gedaan heb, nu ik het allemaal weer voor me zie... weet ik niet of ik deze tweede kans wel verdien... Annefleur haalt het mooiste in mij omhoog, terwijl ik het duisterste in haar omhoog haal. 'Waar zit je met je gedachten?' klinkt een zachte stem en ik open mijn ogen. Ik had niet eens door dat ik zo diep in gedachten was. Annefleur ligt nog altijd tegen me aan terwijl ze rondjes over mijn borstkas maakt met haar nagel. Ik geniet van elke aanraking van haar, maar ik verdien er geen één. 'Het.. is niks.' zucht ik en ik sla mijn arm om haar heen. 'Zeker weten? Je leek diep weg te zijn, het was bijna alsof je sliep.' antwoord ze. Haar bezorgdheid verdien ik ook niet. Ik verdien niks, behalve een paar tralies voor me. 'Het is niet belangrijk.' antwoord ik, maar ze blijft me aankijken. Ze geloofd er natuurlijk helemaal niks van. 'Dioni, praat met me.' zegt ze zachtjes en ze gaat recht op zitten. 'Vertel me wat er door je heen gaat.' maakt ze haar zin af. Ik trek haar terug tegen me aan, 'Blijf gewoon bij me, voor altijd.' fluister ik terwijl ik mijn gezicht in haar nek begraaf. 'Voor altijd.' zegt ze zachtjes en er rolt een traan over mijn wang, wetend dat dat niet zo zal zijn. 

Ik kijk het appartement rond, 'Het ziet er goed uit.' glimlacht Annefleur en ze komt naast me staan. We zijn klaar met het verven van ons appartement. Ik sla mijn armen om haar heen en de druk een kus op haar wang. 'We gaan samen de toekomst in.' fluister ik en ze kijkt me met een brede glimlach aan. Ik kijk haar even aan, 'Er is nog één plek niet geverfd.' zeg ik en ze fronst even, 'Waar dan?' vraagt ze wat verbaasd en ze kijkt rond. Ik pak een kwast uit de verfbak en zet een wit puntje op haar neus. Ze begint te lachen, 'Dat is gemeen.' lacht ze en ze trekt de kwast uit mijn hand, voor ik haar kan tegen houden zit er al een witte streep recht over mijn gezicht. 'Jij kleine..' sis ik lachend en ze steekt haar tong uit. Ik zie het als een uitnodiging en sluit mijn lippen er omheen. Ik pak haar gezicht vast en zoen haar, haar lippen volgen de bewegingen van mijne. Na een tijdje maak ik me los van haar en trek ik de kwast uit haar hand. Ik zet een streep op haar wang, 'Klein kind!' roept ze lachend en ik wijs naar mijn gezicht. 'Oh en jij dan?' grijns ik en ik leg de kwast terug in de bak. Ik pak haar handen vast en ga tegen haar aan staan, 'We gaan hier samen een toekomst opbouwen. Dat beloof ik je.' fluister ik en ze legt haar hoofd tegen mijn borst. Ik weet dat ik haar niet kan geven wat ze wilt, een huwelijk en kinderen, maar ik kan haar wel al mijn liefde geven en dat zal ik zeker doen... Ik loop naar het raam en kijk even naar buiten. Ik slik even als ik een bekend gezicht zie... De vader van Annefleur staat tegen mijn auto aan geleund. Wat wilt hij toch? 'Anne.' begin ik en ik loop gehaast naar haar toe. Ze kijkt me aan, geschrokken van mijn reactie. 'Ik neem je mee naar buiten, maar je moet doen wat ik zeg oké?' zeg ik streng en ze kijkt me nog altijd met dezelfde blik aan. 'Dioni, waar heb je het over?' vraagt ze. Ik kijk in haar blauwe ogen, 'Ik heb heel misschien tegen je gelogen.' fluister ik, niet wetend hoe ze hier op gaat reageren.. Ik heb haar alweer teleurgesteld.