Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

56

Pov Dioni

Annefleur loopt langs me heen de kamer uit terwijl de tranen in mijn ogen prikken. Ben ik haar dan echt kwijt? Ik zucht en plof op de bank neer. Hoe kan ik haar vertrouwen terug krijgen? Haar van haar vader redden heeft in ieder geval niet gewerkt.. Ik loop naar mijn slaapkamer waar ik mijn notitieboekje tussen mijn boeken vandaan haal. Ik schrijf hier meestal mijn gedachten in, maar ik noem het geen dagboek, zo kinderachtig ben ik niet.

Pov Annefleur

Met een zucht open ik de deur van de kamer van mij en Dioni. Ik leg mijn sleutels op de kast naast de deur en ik zie dat Dioni op de bank in slaap is gevallen. Ik slik even en mijn oog valt op het boekje die bovenop hem ligt. Ik heb hem er volgens mij wel eens in zien schrijven. Ik pak het en blader er door heen, het is al vanaf dat hij klein was merk ik op als ik naar de datums kijk. Ik blader door tot ik iets bekend tegen kom. Ik ga op de grond tegen de bank aan zitten en begin te lezen.

Ik weet niet wat me overkwam, maar ik werd overtroffen met gevoelens. Ik weet niet hoe aangezien ik al jaren al mijn gevoel wegdruk, maar daar was zij. Ze liep de kamer in en ze was gewoon zo perfect. Ik voelde de vlinders al in mijn buik en ze had nog niet eens wat gezegd. Ze was zo lief en ik moest weer gemeen zijn. Waarom doe ik dat toch altijd? Natuurlijk is ze te perfect voor mij, maar sinds ze hier binnen kwam lopen denk ik aan niks anders meer. Haar ogen straalde, zelfs toen ik weer eens een rot grap maakte. Haar vel blauwe ogen.. Ik denk letterlijk aan niks anders meer en ik heb geen idee hoe ik hier mee moet dealen.. 

'Is het interessant?' klinkt een stem en ik schrik op. Dioni zit ondertussen recht op en zijn blik ziet er een beetje beledigend uit. 'Sorry.. Ik..' stamel ik maar er verschijnt een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Het is niet erg.' antwoord hij en ik wil het boekje sluiten maar hij schudt zijn hoofd. 'Ga maar door.' zegt hij en ik kijk hem verbaasd aan. 'Je wilt dat ik verder lees?' vraag ik zachtjes en hij knikt. 'Ik heb geen geheimen voor je. Daar staat al mijn gevoel in. Misschien zie je dan in hoeveel ik van je hou.' zegt hij zachtjes en hij slaat zijn ogen neer. Ik blader verder en lees nog een stukje. 

En nu.. Nu drie weken later zit ze hier naast me met die prachtige glimlach van haar. Ze denkt dat ik het niet door heb dat ze naar me kijkt, maar vanuit mijn ooghoeken zie ik alles. Ik zie haar nieuwsgierige ogen mijn tattoo's opnieuw bekijken. Ik hou meestal niet van nieuwsgierige mensen, maar god wat hou ik van dit meisje. Het nieuwsgierige maakt haar nog leuker en wat ben ik ongelofelijk gelukkig dat ik haar nu de mijne kan noemen..

Tranen prikken in mijn ogen. 'D..Dioni.' stotter ik zachtjes en ik slik even. 'Lees de laatst geschreven bladzijde, daarna mag je alles lezen.' zegt hij en ik kijk hem aan. 'Waarom de laatste?' vraag ik en hij kijkt me aan met een blik die genoeg zegt. Ik weet niet wat ik zal lezen, maar ik weet wel dat het belangrijk is dus blader ik door.