Roommates ft. B-Brave (Voltooid)

8

Pov Annefleur

'Dioni.' zeg ik en hij kijkt me aan. 'Wat je me vannacht vertelde..' begin ik. 'Hou er over op Anne.' antwoord hij vlug. En ja hoor, daar is de Dioni die ik ken weer. 'Maar Dioni, wat je vertel-' ik stop met praten als hij me kwaad aankijkt. 'Begin hier nou niet over Anne.' zegt hij boos. 'Ik snap jou echt niet, de ene keer praat je maar al te graag met me, de andere keer zeik je me af.' antwoord ik bot. 'Ik zeik iedereen af, ik praat alleen als ik dronken ben.' bromt hij. 'Waarom doe je zo gemeen?' vraag ik. Hij kijkt me boos aan als teken dat ik mijn mond moet houden. Maar ik, ik ben de nieuwsgierige Annefleur en ik laat het hier niet zo maar bij liggen. 'Waarom doe je zo?' vraag ik gefrustreerd. 'Anne, dat is wie ik ben.' antwoord hij en hij kijkt me even aan. 'Dat geloof ik niet.' antwoord ik vast besloten. 'Wat boeit mij dat nou? Je moet je niet met mij bemoeien!' roept hij en de woede is in zijn ogen te zien. Ik zet een stap naar achter, bang dat hij me straks aanvalt. 'Geef me één rede, tegen je vrienden doe je niet zo.' antwoord ik en ik sla mijn armen over elkaar. Hij zucht even en went zijn blik af. 'Ik.. ik weet het niet Anne, ik ben altijd gemeen. Zo ben ik, maar..' hij stopt met praten en kijkt me aan. 'Wat Dioni?' vraag ik. 'Ik weet het niet.. Bij jou is het anders.' mompelt hij. 'Wat bedoel je?' vraag ik niet begrijpend. 'Bij jou ben ik mezelf, net als bij andere. Ik snauw je af, net zoals ik iedereen af snauw, maar als ik je aankijk dan wil ik je niet afsnauwen..' antwoord hij. Ik begrijp helemaal niks van de stotterende jongen die voor me staat.. 'Waarom niet?' vraag ik zachtjes. Hij haalt zijn schouders op, 'Je bent anders.' fluistert hij. Probeert Dioni nou lief te zijn zonder dat hij dronken is? Ik frons even, 'Anders dan wie?' vraag ik. 'Anders dan iedereen die ik afsnauw, anders dan mijn vrienden, anders dan mijn ouders, anders dan al die meiden die ik in bed heb gehad.' zegt hij, moet ik dit als een compliment opvatten? 'Ik snap je niet meer.' antwoord ik eerlijk. 'Kom op Anne, je kan niet zeggen dat je dit niet voelt..' zegt hij. 'Dat ik wat voel?' vraag ik. Gevoelens voor hem? Dat kan ik inderdaad niet ontkennen.. 'Na die zoen.' mompelt hij. 'We waren dronken, je zei zelf dat het niks was.' antwoord ik. Hij kijkt me aan, 'En als ik het nu doe?' vraagt hij zacht. Bij het idee al voel ik de kriebels in mijn buik, zegt hij dit nou echt? Hij stapt op me af, 'Anne, het is alsof je me verandert. Ik wil een beter mens zijn, door jou.' zegt hij zacht en zijn bruine ogen blijven me maar aankijken. Wilt deze gemene, agressieve jongen echt een beter mens worden? Door mij? Voor dat ik het echter door hebt drukt hij me tegen de muur en zoent hij me.