Dilemma

Giriş

Gözünü boşluğa dikmiş, öylece duruyordu genç kız. Bedenine bıçak gibi batan soğuğa aldırmadan.

Cam kırıklarıyla doluydu boğazı. Yutkunmadan kurtulamayacaktı onlardan; ama yutkunsa paramparça olacaktı içi.

Güçlü görünüyordu dışarıdan ama o babasıyla güçlüydü. O ailesiyle güçlüydü. Onlar olmadan nasıl güçlü olabilirdi ki? Güçlü görünebilirdi yalnızca.

Ağlamak istiyordu. O ağlarken babasının gelip onu kolları arasına almasını, her şeyin geçtiğini söylemesini istiyordu. Yapamadı. Ağlarsa babasının gelmeyeceğini biliyordu.

Sırf babası sarılsın diye bir şeyler uydurup ağladığı günleri düşündü. Ne zaman ağlasa hep babasını bekleyecekti, ama babası hiçbir zaman gelip ona sarılmayacaktı.

"Babam..." diye fısıldadı çaresizce. "Artık bir babam yok." 

Artık bir babası yoktu.

Düşünmeyi reddettiği bu cümle tüm benliğinde yankılandı.

Ve sanki mümkünmüş gibi, daha fazla ağrıdı kalbi.

Bir an, sadece bir an büyük bir korku kapladı içini. Lakin hemen yok etti o duyguyu. Şu anda hissetmesi gereken son şey korkuydu. Daha önce yapması gereken bir şey vardı, alması gereken bir intikam. İçini büyük bir öfke kapladı. Büyüyen bir yangın gibi yayıldı o öfke içine ve sıcaklığı bütün hücrelerine işledi.

Bütün kederini yükleyerek acı bir çığlık attı. Sonra bir tane daha; ve bir tane daha. Bütün acısını ve korkularını bir sandığın içine kilitledi daha sonra. Ve kalbinin en derinine gömdü. Zamanı geldiğinde çıkarmak üzere.

Öfkesinden güç alarak ayağa kalktı. Güçlü duracaktı. Onlarsız yaşamayı bilmese de onlar için güçlü olacak ve onlarsız kalmanın hesabını soracaktı.

"Baba" dedi bu sefer güçlü bir sesle. "Sana söz veriyorum intikamını alacağım. Size bunları yapanları bulup, kendi ellerimle geberteceğim."

Ve başından beri kızı izlediği gölgelerin arasından fısıldadı genç adam.

"Sana söz veriyorum Ecmel. Sonuna kadar yanında olacağım."