Don't You Give Up //N.H//

4. Powrót do domu

Następnego dnia pojawiłam się na oddziale z praktycznie jednym celem : chciałam zobaczyć jak się czuje Niall. Jako, że rano inna pielęgniarka wzięła go na badania kontrolne to musiałam się zając pozostałymi pacjentami. Sprawdziłam pięć sal. Oczywiście zmieniłam opatrunki, kroplówki i sprawdziłam wyniki.

- Ależ ta pogoda potrafi dobić - mruknął mężczyzna, któremu zawijałam nowy bandaż wokół głowy.

- Rozumiem, ale pan za trzy dni wchodzi do domu i będzie się mógł nacieszyć swoim. - Posłałam mu przyjazny uśmiech.

- Dzięki wam pokonałem raka. Ja nadal nie mogę w to uwierzyć. To... - Peter nie dokończył, ponieważ doktor prowadzący jednego z moich pacjentów wszedł do środka. Ściągnęłam brwi w konsternacji.

-  Dzień dobry - przywitał się - Continel, musimy porozmawiać i to teraz - powiedział mając kamienny wyraz twarzy.

- Przyjdę po południu. Do widzenia. - Pożegnałam się z czterdziestoletnim mężczyzną i krocząc za lekarzem. 

- Coś się stało? - zapytałam kiedy stanęliśmy przy drzwiach jego gabinetu z numerem siedemnaście. - Niall? - zapytałam widząc blondyna na wózku inwalidzkim.

- Pan Horan chciałby wrócić do domu, ale nie posiada specjalistycznej opieki. Pomyślałem o pani Audrey Michels, ale pacjent nie zgodził się mówiąc, że to panią zna. Pozostaje tylko pytanie czy zamieszkała, by pani na pewien czas u pana Horana? - Cholerna Audrey.

- Ale... - zaczęłam lecz zaraz mi przerwano.

- Spokojnie. Dostanie pani pokój dla siebie z obiadami pani nie musi się trudzić podobnie ze sprzątaniem. Mam pieniądze i gwarantuje wszystko na dobrym poziomie - powiedział nie odrywając wzroku od mojej twarzy.

- A co z moją pracą tutaj? Bo raczej jakbym miała się zajmować panem Horanem i pracować tutaj... ja się nie rozdwoję - odparłam.

- O to nie musisz się martwić. Będziemy ci płacić, bo tak  czy tak będziesz się zajmować naszym pacjentem. Pan Horan ma predyspozycje do tego, aby móc wrócić do swojego domu. Tylko raz w tygodniu są obowiązkowe badania - wytłumaczył.

- Ja nie będę pani zmuszał, ale byłoby bardzo miło gdyby się pani zgodziła. - Niall próbował mnie przekonać. No ale co mi szkodzi. Ja potrzebuje pieniędzy, a to tak czy tak praca.

- No dobrze, niech będzie - zgodziłam się.

- Personel zapakuje wszystkie twoje rzeczy, a ochrona przywiezie je pod wskazany adres - powiadomił mnie lekarz.

- Dobrze, dziękuję - mruknęłam. 

- Mogłabyś mnie zaprowadzić do sali? - Przytaknęłam lekko uśmiechając się do chłopaka. Był taki bezbronny i niewinny, nie chodzi mi już nawet o ten wózek. On po prostu wyglądał tak jako osoba.

***

- Ale jak to się wyprowadzasz? - histeryzowała Amber, a Jonathan bez słowa pomógł mi w pakowaniu.

- To tymczasowo. Wrócę za jakiś czas, a poza tym będę wpadać na kawę - powiedziałam wzruszając ramionami.

- Ohhh... jak ja cię nie cierpię. - Podeszła do mnie i niespodziewanie objęła ramionami. - Tylko masz mi się tutaj stawiać przynajmniej trzy razy w tygodniu.

- Będę cztery - odparłam ze łzami w oczach - Będę tęsknić za mieszkaniem z wami, wy moje świrusy. - Zaśmiałam się.

- Ooo... grupowy misiek. - Pisnął Jem.

- Ty to zamiast płakać, powinnaś się cieszyć, bo widać, że ten Niall ci się podoba. - Zachichotała, a ja dałam jej kuksańca w bok.

---------------------------------------------

Hello... co tak mało głosów :( nie podoba się?? Powiedzcie to poprawię

rose xx