A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 4

(Davids pov)

De volgende dag ben ik al vroeg wakker. Net zoals gister bedenk ik mijn plekken met foundation, trek ik een trui aan en sluip ik naar beneden. Mijn ouders liggen gelukkig nog te slapen. Ik eet een boterham en vertrek dan naar school. Veel te vroeg kom ik op school aan. Tot mijn verbazing zie ik Jack ook al op het schoolplein staan. Ik verzamel al mijn moed en loop zo rustig mogelijk langs hem. "David!" hoor ik als ik net langs hem loop. Ik draai me langzaam om en kijk hem vragend aan. "Gaan we vandaag naar jou huis?" vraagt hij. Paniek ontstaat in mijn lichaam. "B-bij mij kan-n het-t n-niet." stotter ik. Hij lacht en knikt dan. "Het was alleen een vraag hoor, maar goed we gaan wel naar mijn huis." grinnikt hij. Ik knik snel en loop dan de school in. In de gang kom ik Lucy tegen. "David, jou moest ik nog spreken." zegt ze terwijl ze mijn arm pakt. Ik knik twijfelend en trek mijn arm zo onopvallend weg. We gaan in de kantine zitten en Lucy begint meteen met praten. "Wat waren die plekken op je arm?" vraagt ze direct. "Gevallen van de fiets." zeg ik voordat ik het doorheb. "Ben je daar zeker van?" vraagt ze wantrouwend. Ik knik direct en sta dan op. "Ik moet naar de les. Spreek je later nog wel." zeg ik snel. "Maar.." begint Lucy. Ik laat haar niet uitpraten en loop al de trappen op, op naar het eerste lesuur.

Na een vermoeiende dag gaat eindelijk de laatste bel. Zenuwachtig en wat onhandig sta ik bij mijn kluisje te wachten op Jack. Luke heeft me al meerdere keren gerust gesteld en heeft belooft dat hij me ophaalt als ik naar huis wil. Zelf gaat hij gamen en houdt hij zijn telefoon in de gaten voor eventuele appjes van mij. "Ga je mee?" vraagt Jack opeens. Ik schrik op uit mijn gedachtes en klink verlegen. We lopen het schoolplein op en pakken onze fietsen. "Succes met die homo Jack. Als hij vervelend doet moet hem maar gewoon een trap geven." roept Brandon nog voordat we het schoolplein af fietsen. Jack lacht, maar kijkt me geruststellend aan.

Na tien minuten fietsen komen we aan bij een standaard huis in een doodgewone straat. Jack stapt af en gebaard waar ik mijn fiets kan neerzetten. Hij doet de deur open en niet veel later komt er een vrolijke vrouw naar ons toegelopen. "Hey Jack! Is dit die jongen van het project?" vraagt ze opgewekt. Jack rolt met zijn ogen en knikt. De vrouw negeert hem en trek me in een knuffel. "Welkom, ik ben Jacks moeder maar noem me gerust Nina." zegt ze nadat ze me heeft losgelaten. Ik knik wat ongemakkelijk en glimlach zwak.

Hoe kan zo'n lieve vrouw, zo'n knap maar toch vervelend kind hebben? Hoewel, Jack is de meest indrukwekkende jongen die ik ooit heb gezien. Zijn glimlach en zijn ogen als hij moet lachen. Ik weet dat hij lief kan zijn. Ik voel het gewoon. "Ga je mee naar boven of blijf je maar voor je uit staren?" vraagt Jack. Ik schrik op uit me gedachtes en volg hem snel de trap op. Bewonderd bekijk ik zijn kamer. Er staat een computer op zijn bureau en een tv hangt aan de muur. Zijn kamer is vooral zwart, iets wat ik al had verwacht. "Zullen we maar beginnen?" vraagt hij na een tijdje. Ik knik en ga op zijn bureaustoel zitten. Jack zelf gaat op zijn bed liggen en kijkt me aan. "Dus wat doe je allemaal?" vraag ik onzeker. Jack lacht kort. Het is geen gemene lach tot mijn verbazing. "Ik weet iets veel leuker. Laten we het 10-vragen spel gaan spelen." zegt hij. Ik knik twijfelend. "Begin jij maar." zegt hij. Ik knik weer en denk dan over mijn vraag na. "Heb je broers of zussen?" vraag ik. Jack knikt enthousiast. "Ik heb een jonger zusje. Ze heet Roos en ze is mega lief!" zegt hij vrolijk. Ik grinnik om zijn enthousiasme waardoor hij me met opgetrokken wenkbrauw aankijkt. "Jouw beurt." zeg ik snel. "Wat voor muziek luister je?" vraagt hij met een grijns. Ik denk even na. "Acoustic." zeg ik zachtjes. Ik hoor Jack lachen en kijk beschaamd weg. "Mijn moeder en zusje luisteren het vaak dus ik ken het wel, maar het is niet helemaal mijn smaak." Ik knik langzaam en kijk dan naar mijn handen. "Mijn beurt. Waarom draag je altijd lange mouwen?" vraagt hij. Verstijfd zit ik op mijn stoel. "Uhm.." mompel ik. Mijn hoofd gaat als een razende aan het werk om een smoes te bedenken, maar ik kan er geen goede vinden. "Nou?" dringt Jack aan. Ik haal me schouders op. "Waarom niet?" zeg ik zo nonchalance terug. Hij zucht even kort, maar gaat er tot mijn grote vreugde niet op in.

Na een uurtje ben ik al meer over hem te weten gekomen. Ik weet dat hij erg gehecht is aan zijn gezin, dat zijn lievelingskleur groen is en dat hij later graag een hond wilt. "Oké laatste vraag moet je verplicht beantwoorden. Begin jij maar." zegt David mysterieus. Ik denk goed na over mijn laatste vraag. "Waarom haat je homo's zo, niet dat ik het ben, maar waarom?" vraag ik onhandig. Hij lacht even. "Ik haat ze niet. Ik wil alleen duidelijk maken dat ze niet naar mij moeten komen, want ik heb Chelsey." begint Jack. Een pijnlijke steek gaat door me borst. Het laatste beetje hoop dat ik had heeft hij zojuist uit me lichaam geslagen. "Chelsey is mega knap, kan onwijs goed zoenen en heb je ooit haar figuur gezien?" ratelt Jack maar door. Zo onopvallend stuur ik de afgesproken tekst naar Luke. Als Jack is opgehouden met zijn geratel vraagt hij de vraag die ik niet echt verwachtte.
"Waarom heb je altijd make-up op? Wat zit eronder dat je niet wilt laten zien?" Vraagt hij met een frons. Ik kijk hem verbaasd aan.
"I-ik met m-make-up? D-dat is t-toch iets voor meisjes?" Geef ik als antwoord. En op dit moment vervloek ik het stotteren. Waarom heb ik dat nou altijd?
"Klopt. Maar jij hebt het op." Zegt Jack.
Ik moet een smoes verzinnen om hier weg te komen. Dit gaat de verkeerde kant op. Wat als hij erachter komt? Wat als hij ziet dat ik nog steeds een blauw oog heb? Dan gaat hij sowieso vragen stellen. Ik kan dan niet gewoon zeggen: Ja dat heb ik al lang. Ik ben gewoon niet gewenst in huis en wordt geslagen en gepest, iedereen heeft een hekel aan me en ik snijd mezelf, maar verder gaat het helemaal top. Dat kan ik toch niet zeggen?
"Nou?" Dringt hij aan. Shit!
"Ehm... waar is de wc?" Vraag ik als vluchtroute.
Hij knippers verbaasd met zijn ogen en zegt: "De deur uit, einde van de gang rechts." Ik knik en loop zo snel mogelijk weg.

Ik loop naar het einde van de gang, ga naar binnen en draai de deur op slot.
Dat was op het nippertje.
Ik zet mijn handen op de was bak en leun er tegenaan. Ik sluit mijn ogen. Waarom moest ik nou met Jack de opdracht doen? Waarom?
Ik kijk ik de spiegel. Ik zie een jongen. Een jongen van 18, met bruin haar en blauwe ogen die er somber uitzien. Ogen die wel kijken, maar niks echt zien. Ogen die wel kijken, maar niks doorhebben. Ogen die alles verraden. Mijn ogen waar je niks aan hebt... Net zoals de rest van mij...
"David! Schiet je op?! We moeten nog heel wat doen!" Roept Jack.
"Bijna!" Roep ik terug.
"Oké, ik wacht in mijn kamer." En met dat hoor ik zijn voetstappen weglopen.

Ik adem diep in en adem uit. Je kan het David. Nog maar even en het is voorbij...