A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 37

Pov David

Ik snap niet hoe hij het kon doen. Hoe durfde hij? Hij zei het letterlijk! En dan praat hij ook nog eens met die heks! Ik dacht dat ze uit elkaar waren, maar blijkbaar is het nog niet helemaal over en vooral dat doet me pijn. Hij heeft gewoon tegen me gelogen. Hij zei dat hij niks voor haar voelde, dat hij alleen van mij hield. Maar nee, blijkbaar niet.

Allerlei vragen komen in mij op. Waarom belt hij nu ineens met haar? Wanneer was de laatste keer dat ze hadden gebeld of hadden afgesproken? Is het wel over? Houdt hij wel van mij?
Ik schud met mijn hoofd. Natuurlijk houdt hij van mij. Anders was hij toch nooit met mij naar Parijs gegaan. Toch?
Stomkop! Je hoorde wat hij zei. Je hoorde het. Hij zei het letterlijk. En vind je het niet een beetje raar dat ze ineens bellen? En nog wel in de vakantie!
Waarom denk ik hier überhaupt over? Jack zou dat nooit doen. Hij heeft het beloofd.
Beloftes zijn er om te breken.
Een vermoeide zucht verlaat mijn lippen. Waarom kan dit nooit normaal zijn?

*een tijd later*

Langzaam gaan mijn ogen open en even ben ik vergeten waar ik ben. Maar na even me opnieuw te hebben gecoördineerd weet ik het weer: de badkamer. Alles van vandaag speelt zich als een filmrolletje af. Helaas kan dit moment niet voor eeuwig duren en is het einde er al. Met wat moeite sta ik op, want eerlijk gezegd ligt de vloer niet zo lekker. Ik draai de dier van slot, open de deur en probeer niet over Jack's lichaam te vallen. Hij is namelijk in slaapgevallen en blokkeert nu een soort van mijn weg naar de bank. Gelukkig gaat het goed en vervolg ik mijn weg naar de bank. Ik ga erop liggen en sluit mijn ogen, hopend dat ik nog wat slaap krijg voordat we morgen teruggaan naar Nederland.
Na een tijdje hoor ik al niks meer van wat er om me heen gebeurt en lig ik in een diepe slaap.

Pov Jack

Het is de wekker die me wakker maakt, want met een schok wordt ik wakker en schiet omhoog. Mijn ogen schieten meteen weet dicht zodra ze al het felle licht zien. Nog een keer probeer ik ze open te doen en deze keer voorzichtig. Gelukkig gaat het deze keer wel goed en sta ik op met een vermoeide kreun. Zodra ik sta rek ik me uit en hoor ik alles kraken. Als ik me omdraai heb ik pas door dat de deur open staat en er niemand binnen is. Met een frons loop ik door de gang en kom uit in de woonkamer/keuken. Ik wil doorlopen naar de slaapkamer om te kijken waar David is, maar al snel hoor ik achter me zacht en regelmatig iemand ademhalen. Ik draai me een kwartslag en zie David op de bak liggen. Zijn ogen gesloten en zijn mond een beetje open. Haren door de war, knieën opgetrokken en een arm onder zijn hoofd. Zachtjes loop ik naar de slaapkamer, pak de deken en leg hem over David heen. Vertederd kijk ik hem aan en veeg de haren voor zijn ogen weg.
Na een tijdje ga ik naar onze kamer en ga op bed liggen, zonder deken. Ik draai me op mijn zij en leg een arm onder mijn hoofd. Ik wil zo graag slapen. Gewoon even aan niks denken. Maar dat gaat niet zo snel als altijd.

En als ik de moet eigenlijk al had opgegeven, beginnen mijn oogleden zwaar te worden en val ik eindelijk in slaap.

"David! Waar ben je?!" Roep ik door het gebouw heen. "David?!" Geen antwoord. Alleen mijn stem dat galmt door het gebouw heen. Gefrustreerd ren ik verder. Waar kan hij zijn? Hoe kon ik zo stom zijn?
Ik ren de gang in en uit. Ga naar rechts en links. Van verdieping naar verdieping. Overal ren ik naartoe, hopend om David te vinden. Radeloos ren ik rond. Niet wetend waar ik moet zoeken.
Hulpeloos zit ik op een bankje ergens in een park dichtbij hey gebouw. Overal heb ik gezocht, maar geen David.
Bijna wil ik het opgeven. Gewoon naar huis lopen. En er niet meer aan denken. Hem vergeten.
Ken je dat gevoel als je denkt dat er iets over is en dat er dan allemaal herinneringen afspelen in je hoofd? Net een film?
Dat is wat ik nu heb. Herinneringen.
Dat we samen in een boom zitten. Dat hij me vraagt om zijn vriendje te zijn. Dat we stiekem elkaar op school knipogen gaven. Na school geheime afspraken. Samen een avondje films kijken.
Alles was zo geweldig. Geen haat. Geen vader die je mishandelde. Geen alles. Alleen ik en David.
Nog steeds speelt de film zich verder. Onze af en toe ruzies. Onze ups en downs. Alles speelt zich af. Ook de momenten waarop we elkaar onze diepste geheimen vertellen midden in de nacht. Zelfs de plekken waar we ons veilig voe- Meteen spring ik op en ren naar buiten. Vol met nieuwe hoop blijf ik rennen.
Eindelijk na een tijdje ben ik er. Helemaal kapot, maar dat maakt niet uit. Eerst David vinden en daarna pas rusten. Ik moet als het goed is alleen nog de hoek om en dan ben ik er. De plek waar David zich veilig voelt.
Ik loop de hoek om en sta meteen verbaasd stil. Mijn ogen vergroten zich en kijken naar het tafereel voor me. Een stuk is afgezet met een rood politielint. Er staan meerdere politieauto's en een ambulance. Aan de zijkant staat een groep mensen, nieuwsgierig naar het tafereel.
Ik kom dichterbij, loop ook naar de zijkant en wurm me door de massa heen tot ik uiteindelijk vooraan kom te staan. Naast me staat een wat ouder vrouwtje. Ik draai me een beetje naar haar toe en vraag wat er aan de hand is. Terwijl ze me verbaasd aankijkt, hoop ik zo erg dat het niet is wat ik denk.
"Weet je dat niet?" Vraag ze nog steeds verbaasd. Ik schud mijn hoofd angstig.
"Die arme jongen heeft zelfmoord gepleegd. Zijn leven moest wel vreselijk zijn. God mag weten wie of wat de reden ervoor mocht zijn..." en met dat kijkt ze weer triest voor haar uit. Mijn hoofd draait van alle kanten. Mijn benen kunnen maar amper blijven staan. Mijn zicht verslechterd bij de seconde. Mijn mond begint droog te worden en tranen vormen zich in mijn ogen.
Ik baan me een weg door de onderhands grote groep mensen heen. Als ik eindelijk eruit ben, loop ik door totdat ik bij een muur kom, waar ik dan ook tegenaan leun.
Hij deed het. Hij heeft het gedaan. Hij heeft zijn belofte verbroken. Door mij.
Een stem vormt zich in mijn hoofd. Het begint meteen te praten en stopt ook niet meer. Des te langer ik luister, des te meer ik erachter kom dat ik die stem maar al te goed ken.
"Je weet dat het jouw fout is."
"Je weet dat ik nu dood ben vanwege jou."
"Je was niet goed voor me."
"Het enige waar je om gaf, was jezelf."
"Mensen veranderen niet."
"Je hebt nooit van me gehouden."
"Jij hebt me vermoord."
"Jij deed het."
"Zonder jou zou dit niet gebeurt zijn."
"Moordenaar."
"Moordenaar."
"Moordenaar."
"Moordenaar."
"Moordenaar"
De stem blijft maar doorgaan. Steeds opnieuw en opnieuw. Het maakt me gek. Ik weet het. Ik weet het! Ik heb hem vermoord!
Nog steeds gaat de stem door. Steeds opnieuw het woord. De stem begint te echoën en herhaalt het nog steeds. Alweer.
"Moordenaar."
"Moordenaar."
"Moordenaar."
"Je hebt me vermoord."
"Moordenaar."
"Moordenaar."
"Het is jouw schuld."
"Moordenaar."
"Moordenaar."
"Je hebt me vermoord."
"Moordenaar."
Hij blijft het herhalen. Steeds opnieuw. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Het houdt niet op.
Waarom houdt het niet op?!
Waarom ik?

Waar is het fout gegaan?

Pam pam paaaammm!
Nieuwe erbij! Hopelijk is het nog leuk om te lezen!
Als er spelfouten instaan: gewoon zeggen! Dan veranderen we het!
Like en laat een comment achter!
Xxx