A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 10

(Davids pov)

Een brandend gevoel op mijn wang laat mijn ogen openen. Mijn vader staat woedend voor me. "Wie was die jonge buiten?" vraagt hij kwaad. Ik kijk bang op. "Een jongen voor een project van school." zeg ik zacht. "Of was het je vriendje?" vraagt hij met een vieze grijns. Ik schud snel maar pijnlijk mijn hoofd. Ik zou willen dat hij het was.

Mijn vader lacht gemeen. "Natuurlijk is hij je vriendje niet. Wie wilt het nou met zo'n lelijk en dik iemand." zegt hij voordat zijn vuist net onder mijn oog beland. Ik grijp ernaar en kijk hem gebroken aan. Ik krijg nog een klap op mijn arm voordat hij wegloopt.

Puf om het schoon te maken heb ik niet dus ga ik maar direct in bed liggen. Hoewel het pas half zeven is voel ik al snel hoe de slaap mijn lichaam overneemt.

Ik word de volgende dag pas laat wakker. Ik open mijn ogen slaperig en kijk op mijn telefoon. Ik heb een berichtje van Luke.

Kom je vandaag naar mijn huis? - Lukie

Ik glimlach zwak en stuur hem een berichtje terug waarin staat dat ik eraan kom. Vlug kleed ik me om en verberg de blauwe plekken. Dan loop ik voorzichtig naar beneden en sluip ik het huis uit.

Bij Luke aangekomen glimlach ik. Lukes huis is mijn tweede huis. Het huis dat wel veilig is. Zijn moeder ziet me aankomen en opent de deur. "Ga maar." zegt ze met een glimlach. Ik glimlach beleefd en loop de trap op naar Luks kamer. Hij kijkt verrast op van zijn bed als ik naast hem plof.

Ik haal een boekje uit mijn tas en geef het aan hem. "Ik heb weer een liedje geschreven. Wil je het uitproberen?" vraag ik voorzichtig. Luke knikt enthousiast en gebaart naar de piano in zijn kamer. Ja, Luke heeft een piano in zijn kamer omdat zijn ouders helemaal gek werden toen hij in de woonkamer stond. Luke en ik maken wel vaker muziek. Luke kan namelijk goed zingen en ik kan liedjes schrijven. Pianospelen kunnen we alle twee, maar meestal begeleid ik hem. Ik speel het intro en terwijl Luke de tekst bekijkt.

"David?" vraagt hij. Ik kijk op van de piano. Hij kijkt me twijfelend aan. "Het liedje is mooi, maar wel heftig." zegt hij zacht. Ik knik. "Daarom gaan we deze nooit voor je ouders of andere optreden. Zou je hem wel voor me willen zingen?" vraagt ik zacht. Hij glimlacht en knikt. "Natuurlijk."

Ik speel weer het intro en wacht op Lukes stem. "Oeps, sorry verkeerd ingezet." zegt hij met een glimlach. Ik grinnik en speel het opnieuw.

Na een halfuurtje hebben we alles doorgenomen en lukt het best goed. "Nog een keertje helemaal?"vraag ik. Hij knikt en begint te zingen als ik het intro heb gespeeld.

Help, I have done it again
I have been here many times before
Hurt myself again today..

Zo spelen we het hele liedje. Als het liedje is afgelopen kijk ik glimlachend om. "Dankje." zeg ik zacht. Luke lacht lief en geeft me een knuffel. "Blijf alsjeblieft sterk David." fluistert hij. Ik knik zachtjes en begraaf mijn hoofd in zijn schouder. Een traan rolt over mijn wang. Lukes armen is de enige veilige plek in de wereld. Luke trekt terug en veegt de traan weg.

"Ik wil niet naar huis." fluister ik. Luke kijkt me meelevend aan. "Je moet David. Ik zie je maandag weer." zegt hij. Ik knik en loop in stilte de trap af. Ik bedank de ouders en stap op mijn fiets. "David?" Ik kijk om. "Bel me of stuur een berichtje als het niet gaat oké?" zegt Luke bezorg. Ik knik en rijd dan weer verder.

(Jacks pov)

Het is de dag die ik met heel mijn leven haat, maandag ochtend. Ik geef mijn moeder een kus, mijn zusje een knuffel en mijn vader een glimlach voordat ik vertrek. "Hey mate!" roept Brandon over het schoolplein. Ik grinnik en loop naar hem toe.

"Hoe was je weekend?" vraagt hij. Ik denk even na. "Kort." antwoord ik snel voordat ik zonder iets te zeggen wegloop. Mijn weekend was vreselijk. Toen ik bij David was en hij bewusteloos op bed lag zag ik een boekje liggen. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en las het. Ik las dat hij verliefd op me was, meer niet want toen werd hij wakker. Ik zucht gefrustreerd. Waarom deed ik aardig tegen hem? Waarom kon ik hem niet slaan toen hij gebroken in mijn ogen keek? Waarom verzorgde ik hem überhaupt?  En het ergste; waarom denk ik zoveel aan hem en maakt ik me zorgen over hem? Ik haal gefrustreerd een hand door mijn haar.

"Alles oké?" vraagt een stem opeens achter me. Ik kijk op en zie Luke staan. "Ja." mompel ik. Hij trek een wenkbrauw op. "Jack?" vraagt Luke als ik wil weglopen. "Doe alsjeblieft rustig aan met David, hij heeft het al zwaar genoeg." zegt hij smekend. Ik kijk hem vragend aan. "Wat dan?" vraag ik nieuwsgierig. Luke kijkt weg. "Doe gewoon voorzichtig met hem." mompelt hij voordat hij wegloopt.

Ik kijk hem verward na. Als de bel gaat loop ik naar het goede lokaal. Ik betrap mezelf erop dat ik als eerste zoek naar David. Als ik hem niet zie ga ik achterin zitten en pak mijn spullen erbij.

Na een halfuurtje vliegt de deur open. David staat hijgend in de deuropening. "M-mag-" begint hij, maar de docent wenk hem al naar binnen. Opgelucht kijkt hij de klas rond. Hij slik als hij mij ziet. "Je moet wel naast hem zitten." zegt Brandon grijzend. Voorzichtig gaat hij naast me zitten.

"David doe je capuchon eens af." zegt de leraar streng. David doet twijfelend zijn capuchon af. Expres kijkt David me niet aan. Ik knijp hem in zijn been waardoor hij zijn hoofd draait. Mijn ogen worden groot als ik zijn ogen zie. Een grote blauwe plek rond zijn oog trekt al mijn aandacht. "Hoe kom je daaraan?" vraagt ik zacht tijdens het werken. David kijkt op. "Van vrijdag." mompelt hij. Ik schud mijn hoofd. Ik heb zelf alles schoon gemaakt en ik weet zeker dat hij geen blauw oog had.

"David..." begin ik maar de bel verstoord mijn vraag. Zo snel mogelijk pakt David zijn spullen en loopt samen met Luke weg. Hoe komt hij aan die blauwe plek? En waarom moet ik voorzichtig met hem zijn?

Hey lieve lezers!
Hoe vinden jullie het? Nog tips? Laat het ons weten en vote als je het leuk vind :)
Xx