A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 26

Jacks pov

Met een verbanddoos en een natte handdoek kom ik de kamer weer in. David ligt ondertussen op bed met zijn ogen dicht. Een kleine meelevende zucht verlaat mijn lippen. "David?" David opent zijn ogen en draait zijn hoofd naar mijn kant. Ik ga naast hem zitten en laat de natte handdoek voorzichtig op zijn wang rusten. Zodra hij de handdoek voelt schiet hij overrijnd. "Doe ik iets verkeerd?" vraag ik bezorgd. Hij schud zijn hoofd , maar de paniek in zijn ogen verdwijnt niet. "David wat is er? Doet het pijn?" Hij zegt niks en bijt op zijn lip. "Er niks. Ik schrok alleen van de kou." Zegt hij dan na een tijdje. Hij gaat weer liggen en sluit zijn ogen. Ik frons even en haal dan de handdoek voorzichtig weer van zijn wang.

Mijn mond gaan open hangen zodra ik de handdoek verwijder. "D-David?" hakkel ik. David knijpt zijn ogen stijver dicht en duikt in elkaar. "A-alsjeblieft h-haat m-me niet-t." Zegt hij zacht. Ik kijk van hem naar de handdoek die vol zit met foundation. Ik leg de handoek weer op zijn gezicht en haal alle foundation weg. David is in de tussentijd gaan trillen en pakt mijn hand steviger was bij elke keer dat ik weer een veeg foundation weghaal. Als ik alles heb weghaalt verlaat een kleine gil mijn mond. Om zijn oog zit een grote blauwe plek en zijn wangen zijn ook niet onopgemerkt gebleven. Een traan rolt over Davids wang.

"David hoe komt dit?" vraag ik zacht maar dwingend. Hij huivert even. "Brandon, Gijs en Mark." Zegt hij dan zacht. Ik denk even na, maar schud dan mijn hoofd. "Dat is niet waar David. Elke keer dat ze iets deden was ik erbij en ze sloegen je niet op je oog. En zeg niet dat het door vandaag kwam want dat kan nooit." David kruipt nog wat inelkaar en nog een traan valt op dekbed. "David wie was het." Zeg ik streng maar de angst in mijn stem blijft niet ongemerkt. Hij opent even zijn ogen en kruipt in mijn armen. Zachtjes wieg ik hem heen en weer. Een lange tijd zeggen we niks, alleen het krakende bed die beweegt van het heen en weer wiegen maakt geluid.

"Mijn vader." Fluistert hij dan vanuit het niets. Ik duw hem een beetje terug waardoor ik zijn gezicht kan zien. "Wat?" vraag ik verward. "Mijn vader. Hij heeft dit veroorzaakt." Fluistert hij nog een keer. Ik staar hem even aan. Zijn ogen vullen zich met tranen en al snel ontsnapt een luide snik zijn mond. Ik houd hem steviger vast en fluister een paar geruststellende woorden in zijn oor. "Laat je maar gaan." Fluister ik dan. Na die woorden verlaten meerdere luiden snikken zijn mond. Tranen blijven maar stromen en zijn snikken lijken nooit meer op te houden. Pas na een lange tijd wordt het gesnikt minder en uiteindelijk valt hij in slaap op mijn schoot. Ik leg hem neer op mijn bed en stop hem in. Dan geef ik hem een aai over zijn bol en ga ik naast hem liggen. Ik heb het geluk dat mijn ouders en zusje direct uit school zijn vertrokken dus kan ik twee weken ongestoord met David doorbrengen.

Ik sluit nu ook mijn ogen en denk na. Ik kan me niet voorstellen hoe het zou zijn als mijn vader mij zou slaan. Ik besef nu ook pas dat ik nooit zijn ouders heb gezien in de tijd dat we iets hebben. Hij sprak ook nooit over ze in tegenstellig tot ik. Dan denk ik na over mijn brief voor het project. Een akelig schuldgevoel overspoelt me. Ik heb gezegd dat hij op zijn ouders leek terwijl zijn ouders monsters zijn. Ik zucht en kan mezelf ook niet inhouden. Een traan valt op Davids schouder. "Het spijt me David. Het spijt me zo van de dingen die ik over je ouders zei. Het spijt me zo dat ik je niet kan helpen." Fluister ik. Hij mompelt wat onverstaanbaars in zijn slaap en kruipt dat dichter tegen me aan. Ik sla mijn arm om hem heen en houd het stevig vast. "Ik houd van je." Fluister ik voordat ik in slaap val. "Ik houd zo van je."

Ik wordt wakker als David een zachte kus op me mond geeft. Met een glimlach open ik mijn ogen. Davids ogen kruisen zich met de mijne en tot mijn verdriet zie ik dat hij huilt. Ik trek hem voorzichtig nog steviger tegen mij en al snel snik hij. "Het komt goed, ik beloof het." Hij kijkt op. "Wat komt dan goed Jack?" Zijn smekende ogen laten me wanhopig voelen. "Ik weet het niet." zeg ik dan eerlijk met pijn in mijn hart. "Maar het komt goed. Op een dag hoef je niet meer te lijden en kan je vrij zijn." Hij knikt verdrietig zijn hoofd. "Houd vol tot die tijd David." Hij weer knikt stilletjes. "Wil je deze vakantie bij mij blijven?" vraag ik. Hij knikt blij. "Graag zelfs." Ik glimlach en geef hem een kus.

De rest van de avond hebben rustig doorgebracht. Wehebben pizza bestelt en een film gekeken op verzoek van David. Halverwege deflim viel hij in slaap dus heb ik de film stop gezet en  legde ik David mijn bed. Tot mijn grote opluchting zag ik geen nieuwe wonden op zijn armen toen ik zijn trui uittrok."Slaaplekker David." Fluister ik zachtjes als ik naast hem ga liggen.

Hoofdstuk erbij!!! Xxx