A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 3

(Davids pov)

Ik wordt wakker van het felle zonlicht. Nog half slapend kijk ik op me wekker, 8:45. Shit, ik ben te laat voor school! Ik spring uit mijn bed en kleed me snel om. Ik werp een snelle blik op de spiegel en vloek zacht als ik een grote blauwe plek bij me oog heb. Ik zucht maar pak dan toch wat foundation. Voorzichtig smeer ik het rond mijn oog. Zodra alle blauwe plekken op mijn gezicht zijn bedekt ren ik naar beneden. Ik pak mijn jas en fiets en vertrek zonder te eten naar school.

Op school aangekomen hoor ik de bel gaan. Fijn, de eerste twee uur gemist. Ik doe mijn fiets op slot en ren naar mijn locker. Snel verwissel ik mijn boeken en ren door naar het goede lokaal. Ik zucht zachtjes voordat ik de deur open doe. "Zo meneer Basker dacht ook eens te komen." zegt mevrouw Hasst chagrijnig. De klas grinnik zacht. "Het spijt me." mompel ik. Ze knikt tot mijn grote vreugde en wenkt dat ik mag gaan zitten. Ik ga snel vooraan zitten en pak me spullen erbij. "Vandaag gaan we beginnen met een leuk project jongens!" zegt mevrouw Hasst al wat vrolijker. De hele klas maakt een zuchtend geluid. Een "leuk" project betekent bij haar het tegenovergestelde van leuk. Ik zucht zachtjes. "Ik heb de groepjes al gemaakt. En nee, ik ga ze niet veranderen." vervolgt ze. Weer gaan er geïrriteerde geluiden door de klas.
"Gijs en Marie. Thijs en Mark. Brandon en Willem.." Opgelucht haal ik adem. Ik ben in ieder geval niet met Brandon. "Luke en Lucy. Chelsey en Anne." vervolgt ze. In spanning wacht ik af met wie ik moet. "En als laatste Jack en David." eindigt ze haar lijst. Gelach vult de klas. "Maar mevrouw, dat kunt u niet maken!" schreeuwt Jack boos. Ik blijf verstijfd op me plek zitten. "Sorry Jack, maar dit zijn echt de groepjes." zegt mevrouw Hasst rustig. "En ga nu maar bij elkaar zitten en bedenk maar alvast een opdracht." vervolgt ze. Iedereen staat op van zijn stoel behalve ik. "Hé loser, kom jij maar naar mij!" roept Jack. Ik sta langzaam op en loop voorzichtig naar hem toe. Me handen trillen, maar me hart bonst als een gek. Ik ga naast hem zitten en blijf stil.

"Ga je nog wat zeggen?" vraagt Jack naar een paar minuten. Ik mompel wat onverstaanbaars. "Wat?" vraagt hij met een wenkbrauw omhoog. "Wat gaan we doen?" vraag ik wat duidelijker. Mijn stem klinkt zacht en kwetsbaar. Jacks prachtige ogen kijken even bezorgt maar verandert al snel naar normaal. "Nou, we moeten over elkaar schrijven." beantwoordt hij. Ik knik langzaam en denk na over wat ik ga schrijven.  "Wat houdt jou bezig op een dag?" vraagt Jack na een tijdje. Ik denk na. De depressie, Jack, Brandon en mijn vader ontwijken, mezelf levend zien te houden, muziek en schrijven. "Niet zo veel eigenlijk." mompel ik na een tijdje. Jack zucht. "Wat mij bezig houd is..." De bel verstoord Jacks verhaal.

"Dames en heren, het project moet over een paar weken af zijn! Je krijgt geen tijd in de les dus je zult met elkaar moeten afspreken." zegt mevrouw Hasst nog snel voordat iedereen het lokaal verlaat.

De rest van de dag verloopt rustig. Nouja, rustig kan je ook niet zeggen. Brandon heeft me laten struikelen en getrapt, Jack was Chelsey weer aan het aflebberen en Luke probeerde me aan het praten te krijgen. De laatste bel is net gegaan en ik haast me naar mijn fiets. Als ik wil wegfietsen komt Jack aanrennen. "Wanneer gaan we afspreken?" vraagt hij. Mijn hart begint sneller te kloppen. Jack wil met mij afspreken?! "Voor het project bedoel ik." verduidelijkt hij zichzelf. Mijn ogen gaan wat minder vrolijk staan en een teleurgesteld gevoel overspoelt me. Natuurlijk wil hij niet met me afspreken. "Sorry, ik spreek niet af met homo's in mijn vrije tijd, maar wanneer kan je nou?" vraagt hij ongeduldig. Ik probeer de pijn te negeren en beantwoord de vraag zo neutraal mogelijk. "Morgen." Hij denkt even na en knikt dan goedkeurend. "Oké morgen." zegt hij voordat hij naar Brandon loopt.

Als ik thuis ben aangekomen vlucht ik direct naar boven. Mijn vader is nog niet thuis, maar hij kan ieder moment thuiskomen. Ik ga op mijn bed zitten en doe mijn oortjes in. Muziek vult mijn oren en ik sluit me ogen. Muziek is altijd een manier geweest om te ontsnappen van de werkelijkheid. Zodra het liedje is afgelopen open ik mijn ogen langzaam. Ik kijk mijn kamer rond. Mijn kamer is een eenvoudige kamer met een bureau, een bed en een kledingkast. Ook hangen er overal foto's. Mijn blik blijft hangen bij een boekje op de grond naast mijn bed. Het is een boekje waar ik alles in opschrijf. Sommige zouden het een dagboek vinden, maar ik vind het meer een gedachteschriftje. Ik pak het boekje op van de grond en blader erin rond. Als je vrolijk wilt worden moet je dit boekje vooral niet lezen. Ik verstop het dan ook voor mensen, uit voorzorg dat ze niet gaan lezen. Niet dat hier veel mensen komen, eigenlijk komt nooit iemand naar mijn huis.

"David?" hoor ik opeens. Een rilling trekt over mijn rug en verstijfd blijf ik zitten. "David?" wordt er weer geroepen gevold door een klop op de deur. Langzaam sta ik op en maak ik de deur open. Mijn moeder staat voor de deur met een pak afwasmiddel en mijn schooltas. "Je hebt de vaat nog niet gedaan! En maak eens fatsoenlijk je huiswerk." zegt ze boos. Nog voor ik iets kan zeggen gooit ze de deur voor mijn neus dicht. Ik zucht een keer diep en loop dan zenuwachtig naar beneden. Ik doe zo snel mogelijk de afwas, pak een appel en loop dan direct weer naar boven. Ik doe meteen mijn kamerdeur op slot en maak dan snel mijn huiswerk. Rond tien uur begin ik moe te worden en loop ik naar de badkamer om alle foundation eraf te halen. Ik eet mijn appel nog snel en poets dan mijn tanden. Daarna ga ik op bed liggen en kijk ik vanuit het raam naar de maan. Tranen prikken achter mijn ogen, weer een dag overleeft. Ik merk pas hoe gesloopt ik ben als ik mijn ogen sluit. Mijn tranen laat ik los las ik besef hoeveel pijn ik heb. Pijn in me hart en pijn in me lichaam. Zachte snikken verlate mijn lippen. Ik krul me op en bedenk mezelf helemaal met de deken. Langzaam vallen mijn ogen dicht en stoppen de snikken. Met natte wangen en een hoofd vol gedachtes val ik langzaam in slaap.