A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 45

Jacks' pov

Met gebogen hoofd loop ik samen met Brandon de school uit. Ik kijk kort achterom naar David, maar de jongen is al verdwenen tussen de menigte. 'Waarom wilde je afspreken?' Brandons stem laat me zenuwachtig opkijken. 'Is er iets thuis gebeurt? Als dat zo is kan je een paar dagen bij mij slapen.' zegt hij als ik niet antwoord. Dit zijn de momenten waarin ik me herinner waarom Brandon en ik ooit vrienden zijn geworden. Hij is niet altijd even aardig naar iedereen, maar als je hem nodig hebt staat hij voor je klaar. Ik schud snel mijn hoofd en denk aan David. Niemand heeft ooit aan hem gevraagd of alles goed met hem ging. Of hij thuis hulp nodig had of dat ergens anders wilde slapen. Verzonken in mijn gedachtes fiets ik langzaam naar huis. Brandon praat de tijd vol en lijkt mijn gesloten houding niet op te merken. Ik probeer me voor te bereiden, maar kom er al snel achter dat dat niet mogelijk is. 

Zodra we bij mij thuis aankomen en Roos de deur opent verschijnt er een glimlach op Brandons gezicht. Hij geeft Roos een knuffel, maar al snel trekt Roos terug. 'Waar is David?' vraagt ze teleurgesteld. Ik blijf versteend staan en zoek naar de goede woorden. 'David?' herhaalt Brandon met opgetrokken wenkbrauwen. 'Die fagot?'

'Wat is een fagot?' vraagt Roos zachtjes met nieuwsgierige ogen. 'Niks.' antwoord ik snel voordat ik Brandon meetrekt naar de woonkamer. Roos roept iets over speelgoed en verdwijnt dan naar boven waardoor Brandon en ik alleen achter blijven. 'Wat is jou probleem?' zucht Brandon vermoeid als hij pijnlijk wrijft over zijn arm. Hij gaat op de bank zitten en kijk me vragend aan. Ik antwoord niet en ga snel tegenover hem op de bank zitten. 

'I-ik moet je wat vertellen.' Ik vervloek mezelf voor mijn trillende stem. Brandon knikt en bekijkt me van top tot teen. 'Is het erg?' vraagt hij voorzichtig als hij ziet dat ik zenuwachtig ben. Ik schud mijn hoofd langzaam, niet goed wetend of het inderdaad erg is of niet. Mijn handen frummelen met de uiteindes van mijn mouwen en ik bijt op de binnenkant van mijn wang.

Ik richt mijn blik naar beneden en begin zacht met praten. 'De laatste paar maanden voelde ik me anders. Ik weet niet hoe je het moet omschrijven, maar het voelde alsof iets niet klopte.' Ik stopt even met praten en kijk naar Brandon. Zijn blik staat strak op mij gericht en zijn ogen kijken me nieuwsgierig aan. 'Wat klopte er niet?' vraagt hij als ik een tijdje stil blijf. Ik slik en richt mijn blik weer omlaag.

'Toen ik het project met David moest doen heb ik het gelogen. Het stuk wat ik vertelde over Davids leven was bullshit. Hij is geen vreetzak. Heb je ooit gezien hoe dun hij wel niet is? Hij is ook niet lui zoals ik beweerde en hij lijkt al helemaal niet op zijn ouders.' 

Ik stop even en zucht diep. Mijn nagels vormen halve maantjes in mijn handpalmen van de stress en mijn been tikt onrustig tegen de grond aan. 'Tijdens het project heb ik David leren kennen als een lieve en zorgzame jongen. Hij gaat op dit moment door een moeilijke tijd heen wat hij niet verdient. Hij is een van de aardigste jongens die ik ken en, hoewel je het niet zou zeggen, is heeft hij ook humor. De brief die ik schreef was een groot leugen. Alles wat ik had opgeschreven vond ik in het echt het tegenovergestelde.' 

Ik stop met praten en houd mijn ogen op de grond gericht. Het blijft akelig stil en ik voel mezelf in elkaar trekken. 

'Je zei dat je hem niet leuk vond.' Brandons stem laat me langzaam opkijken. Zijn ogen staan verward en hij heeft zijn wenkbrauwen opgetrokken. Het is inderdaad waar wat hij zegt. Op een dag had hij me gevraagd of ik David leuk vond, maar ik had gelogen en mijn hoofd geschud. 

'Was dat ook een leugen?' vraagt hij verward. Zijn ogen doorboren de mijne en het is onmogelijk geworden om zijn blik te ontwijken. Langzaam en bijna angstig knik ik, bang voor zijn reactie. Zijn ogen worden groter, zijn mond valt langzaam open en zijn wenkbrauwen vormen een grote frons op zijn gezicht. 

'Dus je bent gay?' Ik kan niet uit zijn stem opmaken of hij boos is, iets wat me ongemakkelijk laat voelen. 'Ja, denk ik.' antwoord ik zacht. Ik richt mijn ogen weer op de grond en bijt op mijn lip. Het blijft stil, te stil als je het mij vraagt. Beide nadenkend over de woorden die zonet uitsprak zitten we op de bank. 

'Verdomme Jack!' schreeuwt Brandon uit het niets gefrustreerd. Ik kijk geschrokken op en zie Brandon opstaan. 

'Ik ben bevriend met een homo!' roept hij boos. Ik wil hem vertellen dat hij zachter moet praten voor Roos, maar ik houd mijn mond en staar hem angstig aan. 'Al die tijd zat jij gewoon een jongen af te lebberen terwijl ik dacht dat je weer een ander meisje had. En van alle jongens die er zijn kies je David. Hoe laag ben je Jack?' 

Ijsberend loopt hij door de woonkamer en zie ik zijn blik steeds donkerder worden. Zijn ogen stralen pure woede uit en voor het eerst in mijn leven ben ik bang voor mijn beste vriend. Plots staat hij stil en kijkt hij me aan. 

'Hoe lang hebben jullie al een relatie?' 

Ik antwoord niet en kijk schuldbewust naar beneden. 

'Verdomme hoe lang Jack?' schreeuwt hij boos. Ik slik en kijk voorzichtig op. 'Drie maanden.' 

Ongelovig staart hij me aan. Hij laat zijn hoofd hangen en zijn blik verzacht. De jongen voor me pakt zijn jas van de bank af en loop naar de deur. Snel sta ik op en ga ik voor de deur staan. 

'Brandon?' vraag ik zacht. De jongen voor me kijkt op. 'Waarom ga je weg?' 

Brandon bijt op zijn lip en kijkt me aan. 

'Ik denk dat het beter is als we elkaar niet meer zien.' Met die pijnlijke woorden duwt hij me opzij en loopt hij weg, mijn gebroken achterlatend. 

Hoop dat jullie het leuk vonden! Sorry voor de verlate update! Ik heb geen goed excuus (wat het nog erger maakt) en dat spijt me. Volgende week vrijdag of zaterdag zal er een nieuw hoofdstuk weer opstaan! Tips? Let us know! 

Xx