A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 30

Pov Jack

Nadat ik naar benden was gelopen, ben ik snel aan tafel gaan zitten, wachtend tot David ook naar beneden loopt en ook rustig tegenover mij gaat zitten. Hopend dat hij niet gaat vragen waarom ik zo raar deed. Dat hij niet gaat vragen waarom ik zo snel weg was.
Maar hij komt niet.
Heel even wil ik weer terug naar boven lopen en vragen waarom hij niet komt.
Ik ben al opgestaan, mijn stoel naar achteren geschoven en heb al een paar stappen richting de trap gedaan en wil verder lopen. Al snel sta ik stil, als ik toch voetstappen naar beneden hoor komen.
De voetstappen klinken voorzichtig. Onzeker en vooral langzaam. Alsof hij twijfelt.
Doordat hij zo langzaam loopt, geeft dit mij tijd om terug te gaan zitten en te doen alsof ik rustig heb gewacht. Alsof ik niet onrustig was.

Eindelijk gaat de deur open en komt David binnen lopen. Onzeker kijkt hij rond, totdat zijn ogen de mijne vinden. Ik geef hem een teken dat hij kan zitten. Langzaam loopt hij naar de stoel tegenover me en gaat een beetje ongemakkelijk zitten. Ik zucht lichtjes.
Is hij er zo van geschrokken? Ben ik te hard tegen hem geweest?
"Zullen we maar gaan eten?" Vraag ik om de stilte de doden.
"I-is goed-d." Stottert hij als antwoord.
Oh god... ik heb echt wat verkeerds gedaan. Als David stottert is het vaak zo dat hij bang is. Ik wil helemaal niet dat hij bang is. Ik wil juist dat hij zich veilig voelt in de buurt van mij. Niet het tegenovergestelde!

Ik pak een broodje uit de broodmand, leg het op mijn bord en pak de kaas. Ik begin gefocust plakjes op mijn brood te leggen om niet helemaal te ontploffen van schuldgevoel.
"Heb je al een idee wat we kunnen gaan doen in Parijs?" Vraag ik na een tijdje.
Hij schudt zijn hoofd als antwoord en ontwijkt mijn blik. Alweer zucht ik. Deze keer wat dieper.
Hoe kan ik het nog goed maken?

Pov David

Weer met stilte zitten we aan tafel te eten. Zelf heb ik een broodje op zonder beleg. Zachtjes zucht ik.
Eigenlijk wil ik de stilte verbreken. Eigenlijk wil ik zo veel zeggen. Maar ik ben bang. Bang voor zijn reactie. Dat hij boos wordt. Dat hij naar me schreeuwt, me slaat, me haat.
Maar het aller ergste is als hij me alleen maar aankijkt. Niks zegt. Alleen maar kijken. In zijn ogen kijken. De teleurgestelde blik in zijn ogen. Dat hij daarna wegkijkt en zijn hoofd schud.

"I-ik ga n-naar de badkamer." Stotter ik half fluisterend. Hopend dat hij niet opkijkt en me tegenhoudt.
Heel even zit het geluk me mee. Het enige wat hij doet is met zijn hoofd een klein knikje geven.
Opgelucht zucht ik zacht en loop ik zo rustig mogelijk naar de deur, proberend om niet te rennen.
Als ik de deur achter me heb gesloten, loop ik zo snel mogelijk de trap op en ren meteen door naar de badkamer. In de badkamer sluit ik meteen de deur en doe hem dicht.
Ik leun tegen de deur aan om op adem te komen. Mijn conditie is de laatste tijd nog meer naar achter gegaan. Het was al slecht, maar nu nóg slechter.

Eindelijk ben ik weer op adem en kan weer rustig ademen. Maar niet alles zit me mee.
Mijn maag begint raar te draaien, kramp ontstaat er in mijn onderbuik, mijn armen sluiten zich meteen om mijn buik en ik voel wat omhoog komen. Snel zet ik meteen drie stappen naar de wc, laat me door mijn knieën zakken en hou mijn hoofd boven de wc.
In een keer komt alles eruit. Steeds opnieuw en opnieuw.
Als alles er na een tijdje uit is, blijf ik nog na kokhalzend zitten. Er komt geen eten meer uit, alleen maar kokhals geluiden. Alweer.

Eindelijk is het gestopt. Eindelijk.
Ik spoel de wc door en leun tegen de muur aan. Mijn hoofd naar voor, ondersteund door mijn knieën en mijn benen opgetrokken tegen mijn borst aan. Een beetje gehaast adem ik door mijn tranen heen. Geprobeerd om ze tegen te houden, maar ze te sterk zijn om te stoppen.
Ik ben er gewoon te zwak voor.

Als ik ben uitgehuild na een tijdje trek ik me met veel moeite en tegenzin op. Met trillende benen en leunend op de wastafel kijk ik in de spiegel. Ik schrik van wat ik zie.
Het beeld in de spiegel ziet er vreselijk uit. Haren door de war, ogen rood van het huilen en jukbeenderen die niet te missen zijn. Net zoals de ribben. Zelfs de ribben steken uit. Alweer.
Armen waaraan je meteen ziet dat ze niks kunnen tillen en handen die zich krampachtig vast houden aan de wastafel om niet te vallen.

"David? Alles oké daar?" Hoor ik Jack vragen. Ik schrik me dood, val naar achteren, maar pak me net vast aan een rekje. Helaas vallen er daardoor een paar flessen en potjes om, waardoor er veel lawaai ontstaat.
"David?" Vraagt Jack nu wat dringender.
"J-ja! I-ik ben oké!" Antwoord ik terug, hopend dat hij niet de deur intrapt.
"Weet je dat heel zeker?" Vraagt hij nogmaals.
"Ja. Heel zeker." Zeg ik wat overtuigender.
Zijn voetstappen lopen langzaam weg de trap af.
Eindelijk kan ik me weer bewegen. Pijnlijk kom ik van de grond af. Mijn benen trillen al gelukkig wat minder en kan ik normaal op mijn benen staan. Ik rek me uit. Buig naar voren, naar achteren, armen naar voren en ook weer naar achteren. Bij iedere beweging die ik maak voel ik mijn botten kraken. Bij iedere kraak die ik hoor, laat ik een pijnlijke kreun horen.

Ik draai me een kwartslag rechtsom en kom weer tegenover de spiegel te staan. Meteen komt er een teleurgestelde en gefrustreerde zucht uit. Nog steeds zijn mijn ogen rood en nog steeds zie ik er gewoon slecht uit. Een diepe, vermoeide gaap komt uit mijn mond.
Met een grote vermoeidheid loop ik uiteindelijk de badkamer uit, door naar de slaapkamer.
Ik kijk even rond en merk al snel dat Jack nog steeds beneden is.
Ik ga op bed liggen, leg vermoeid mijn hoofd op het kussen en draai me op mijn rug.
Ik weet dat het pas middag is, maar het huilen heeft me uitgebuit.
Vroeger zou ik nog wel langer wakker hebben kunnen blijven, maar nu mijn conditie zo slecht is, lukt dat niet meer .

Ik hoop zo dat Jack mij vergeeft. Ik hoop zo dat alles goed komt. En zeker als we morgenavond al naar Parijs gaan.
En met die gedachten val ik zonder moeite in slaap.

SUPER BEDANKT VOOR 2K!! Love youuuu!!! Xxx