A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 24

Jacks pov

De daarop volgende dagen zie ik David niet meer op school. Natuurlijk heb ik hem berichtjes gestuurd en gesmeekt of hij met me wilde praten, maar hij negeerde me. Het is nu vrijdag, vier dagen nadat ik Davids hart heb gebroken. Ik heb wel een plan om het goed te maken, maar dan moet David eerst wel met me willen praten. Met een zucht loop ik naar het eerste lesuur. Brandon, Gijs en Mark blijven maar grappen maken over hem. En ik?  Ik kan er alleen maar naar luisteren en van binnen onwijs boos op ze worden. Zodra we het lokaal inlopen zie ik tot mijn grote verbazing David zitten. Nou ja.. zitten kan je het niet noemen. Eerder in elkaar gedoken en zich afschermend tegen de wereld. Ik ga aan de andere kant van het lokaal zitten en bijt op me lip. Hoe kan ik ongemertk met hem praten zodat Brandon niks merkt?

Na de uitleg van onze docent moeten we in stilte werken. Ik probeer me te focussen op mijn werk als ik plotseling een idee krijg. Ik scheur ongemerkt een stukje uit mijn schrift en schrijf snel de juiste tekst erop. Dan steek ik mijn hand op. "Ja Jason?" vraagt de docent. Ik kijk even naar Brandon. "Ik snap iets niet." mompel ik dan. Brandon kijkt me verbaasd aan. Ik knipoog even naar hem waardoor hij grijnst. "Oké kom dan maar even naar mijn bureau dan leg ik je het uit." Zegt de docent ook wat verbaasd. Ik knik en loop naar het bureau via David. Zo stil mogelijk laat ik het stukje papier op zijn tafeltje vallen. Als ik achterom kijk zie ik Brandon met een meisje die voor ons zat praten. Nadat ik de extra uitleg heb gekregen loop ik weer terug naar mijn tafeltje. "Dankje man! We hebben nu een date." grijnst Brandon. Ik glimlach en geef hem een boks. "Ik wist wel dat je haar leuk vond." Zeg ik kijkend naar het meisje. Hij lacht en knikt. Dan laat ik mijn ogen rusten op David. Hij kijkt voorzichtig achterom en onze ogen kruisen elkaar. Ik haal vragend mijn wenkbrauw op. David bijt even op zijn lip en knikt dan langzaam. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik maak nog glimlachent mijn huiswerk.

Na school wacht ik ongeduldig thuis. Ik kijk op de klok. Half drie geeft hij aan. Ik sta op en kijk uit het raam. Hij zou hier al tien minuten geleden kunnen zijn. Net als ik mijn telefoon wil pakken om hem te bellen hoor ik de deurbel. Ik ren er naartoe en open hem. David staat naar beneden kijkend voor de deur. "David kom je binnen?" vraag ik. Hij knikt stilletjes en kijk op. Ik deins enigszins wat achteruit. Ik had hem vandaag nog niet zo goed bekenen maar nu ik dat wel doe voel ik me schuldig. Zijn ogen staan moe en is na mijn idee weer wat afgevallen. "Zullen we naar jouw kamer?" vraagt hij zachtjes. Ik knik en pak snel wat te eten en drinken voordat we naar boven gaan.

David zit wat ongemakkelijk op mijn bed terwijl hij af en toe een kleine slok van zijn cola neemt. "David i-ik.." Begin ik na een tijdje. Hij kijkt op, zijn ogen hopend op goed nieuws. "Het spijt me echt David." Zucht ik zacht. "Je verdient dit niet. Ik wou een brief schrijven waarin stond dat ik van je hield. Alleen.." Hij kijkt me aan. "Alleen kon ik het niet. Ik ben er niet klaar voor om aan iedereen te vertellen dat ik iets met jou heb." Zeg ik zacht. Hij knikt en richt zijn blik naar beneden. "Ik snap het." Ik kijk hem aan. "David je weet dat wat ik heb voorgelezen totale bullshit is toch?" Hij knikt stilletjes. "David geloof je me?" Weer knikt hij. "Mag ik gewoon een knuffel?" vraagt hij zacht. Ik glimlach breed en knikt. Hij komt op aflopen en gaat op mijn schoot zitten. Stevig houd ik hem vast, bang om hem weer kwijt te raken. "Het spijt me David." Mompel ik in zijn oor. David trekt even terug en kijkt in mijn ogen. "Het geeft niks. Je kon ook niet veel anders." Ik kijk hem even aan. Dan leun ik zacht naar voren, iets wat ik al veel eerder had willen doen. Hij trekt tot mijn grote opluchting niet terug. Pas als we geen adem meer kunnen halen trekt hij terug. Hij legt zijn hoofd op mijn borst en sluit zijn ogen. "David?" Hij mompelt iets. "Ik heb een ideetje." Hij kijkt even op. "Het is bijna voorjaarsvakantie toch?" Hij knikt en glimlacht even. "Wil je misschien dan hier een paar dagen blijven logeren?  Mijn ouders en mijn zusje gaan weg, alleen ik wilde niet mee." Zijn ogen glunderen en hij knikt. "Graag zelfs." Glimlacht hij. Ik glimlach ook en geef hem een snelle kus op zijn neus. "Dan nog maar twee weekje wachten." Hij knikt en bloost nog na van mijn kus op zijn neus.

De rest van de dag hebben we op mijn kamer doorgebracht.  Ik lezend en hij schrijvend. Je zou vast denken waarom ik in godsnaam lees, maar van David moest ik het boek per se lezen. "Wat schrijf je eigelijk?" vraag ik na een tijd. Hij kijkt even op. "Iets." Zegt hij mystrieus. Ik ga rechtop zitten. "Kom op! Lees het voor." Zeg ik nieuwsgierig. Hij schud direct zijn hoofd.  "Dan doe ik het wel." En met die woorden pak ik snel het boekje uit zijn handen. "Jack stop, niet doen!" Ik luister niet en blader door naar de laatste pagina.

"I've loved you since we were 18."
Lees ik hardop voor. David zucht en gaat op bedzitten.
"Long before we thought the same thing; to beloved and to be in love." Ik stop en kijk hem aan. "Dit gaat over ons of niet soms?" Hij wordt rood en kijkt me niet aan. Ik lees de hele tekst door en begin te blozen als ik zijn woordenzie. "Is het een lied?" vraag ik als ik klaar ben. "Ja. Ik schrijf vaker liedjes. Eerst zong Luke ze altijd en begeleide ik hem. Maar nu niet meer, je weet wel waarom." mompelt hij erachteraan. Ik knik begrijpend. "Mag ik dit liedjehoren?" vraag ik wijzend  naar het liedje; 18. Hij knikt langzaam. "Ik heb alleen een gitaar nodig." Ik pak snel mijn gitaar en ga op naast hem op bed zitten. Langzaam begint hij een deuntje tespelen, maar dan stopt hij. "Ik kan niet zingen." Mompelt hij. Ik glimlach evennaar hem. "Als jij hem een keertje zingt dan kan ik de volgende keer meezingen. Ik wed dat je wel kunt zingen namelijk." Hij glimlacht eventjes en begint danopnieuws. En ik had gelijk. David kan zingen en goed ook.

Weer een hoofdstuk erbij! Sorry dat we het pas zo laat updaten!
Xxx