A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 32

Met een schok schrik ik wakker. Ik kijk schichtig om me heen en kom tot de conclusie dat het een nachtmerrie was. Het was niet echt. Het was maar een nachtmerrie.
Mijn T-shirt is helemaal nat. De kussens van de bank liggen verspreid over de grond. Een glas ligt kapot op de vloer en water over de grond verspreid.
Mijn ademhaling is gejaagd. Mijn hart lijkt op hol te slaan, wat ook te merken is aan mijn hartslag.

Mijn hand werkt zich naar mijn telefoon toe en ik kijk naar de tijd. Midden in de nacht...
Fijn...
Ik besluit om morgen de spullen wel op te ruimen en ga weer goed liggen.
Mijn ogen gesloten en ik denkend aan de nachtmerrie.
Ik weet dat de nachtmerrie niet echt was. Maar toch heeft het me aan het twijfelen gezet. Ik rol op mijn zij, hopend dat ik beter lig en gewoon in slaap val. Nope, niet deze kant.
Ik draai op mijn andere zij. Alweer geen succes...
Met een diepe zucht sta ik op en loop naar boven.
Helemaal aan het eind van de gang zie ik mijn slaapkamer. Daar aangekomen open ik de deur en zie David nog steeds hetzelfde liggen als eerder vandaag.
Met een kleine glimlach kijk ik naar hem vanuit de deurpost. Zijn haar een beetje door de war, mond een beetje open en ogen vredig gesloten.
Rustig loop ik naar het bed en ga aan de andere kant van hem liggen. Heel voorzichtig probeer ik meteen goed te gaan liggen zodat ik hem niet wakker maak. Genietend sluit ik mijn ogen. Toch ligt dit wel veel beter dan een bank. Dat is wel heel duidelijk.
Eindelijk val ik in slaap met een fijne droom.

Pov David

Met een geïrriteerd gevoel probeer ik me om te draaien. Welke gek heeft nou weer een boomstam op mij neergelegd?
Chagrijnig open ik mijn ogen.
Verbaasd zie ik dat het geen boomstam is, maar een arm. Ik volg de arm naar boven en kom uit bij Jack.
Fronsend probeer ik me te herinneren wat er gister allemaal ik gebeurd.
Als een soort film speelt alles zich dubbel zo snel af. Ik weet het weer...
En waarschijnlijk is Jack in de nacht bij me komen liggen en heeft hij onbewust zijn arm om me heen geslagen. Fijn...

Ik probeer me er zo rustig en soepel mogelijk eruit te komen, maar zonder succes. Zijn arm ligt nog steeds om me heen. Alweer probeer ik het, maar dan met wat meer kracht en wat ruiger. En nog steeds geen succes.
Ik laat me weer op bed vallen en bedenk hoe ik er toch uit kom, zonder Jack wakker te maken.
Ineens komt er een idee in me op. Waarschijnlijk het stomste idee ooit, maar je weet maar nooit.

Ik buig me naar Jack toe en fluister zachtjes.
"Jack, ik moet naar de wc."
Wonder boven wonder voelt zijn arm nu minder zwaar aan en zo snel als ik kan vlieg ik het bed uit. Ik loop naar de deur en draai me om. Mooi, Jack slaapt nog.
Ik loop naar beneden en pak een glas water. Geen idee waarom, maar volgens mij doe ik dat automatisch als ik denk.

Ik kan niet boos zijn op Jack. Hij heeft helmaal niks verkeerd gedaan. Ik was degene die wegliep van tafel en die niet meer terugkwam.
Ineens komt er een schuldgevoel in me op bij het idee dat ik hem gister de hele tijd heb zitten laten wachten tot ik terugkwam. En dat ik niet meer terug ben gekomen.

Met diepe zucht draai ik me om en vul het lege glas opnieuw met water en ga weer terug aan de keukentafel zitten. Met een frons probeer ik me te herinneren wat er vanavond was. Er was iets. Maar ik heb geen flauw idee wat en zet het glas neer.
Geïrriteerd laat ik mijn hoofd meerdere keren op het keukenblok stoten, hopend dat het terugkomt.

"Oh god..." mompel ik na een tijdje. Ik ben ook zo'n stom vriendje. Met stomheid geslagen (A/N - snap je hem? Sorry slechte grap, ik weet het-) geef ik mezelf een mentale klap.
We gaan vanavond naar Parijs. Hoe kon ik zo stom zijn? Ik was het gewoon vergeten.
Alweer laat ik mijn hoofd op het keukenblok vallen. Ik ben ook zo'n idioot. En weer krijg ik er bijna een blauwe plek van...

Pov Jack

Eindelijk wakker geworden. Maar wel echt doodop. Ik moet echt eerder naar bed.
Met een vermoeid gezicht slof ik naar beneden de keuken in.
Mijn wenkbrauwen komen omhoog en vragen komen op in mijn hoofd bij het tafereel dat ik zie.
Wat is David aan het doen? Waarom heeft hij zijn hoofd op het keukenblok liggen?
"David?"
Hij schrikt op en kijkt me geschrokken aan. Hij heeft me duidelijk niet verwacht.
"Wat was je aan het doen?" Vraag ik verbaasd.
"Ehm... niks." Is zijn antwoord.
Ik haal mijn schouders op en begin met mijn ontbijt. Als ik alles bij elkaar heb gegooid (muesli en melk) en de helft ernaast heb gekregen ga ik tegenover David zitten en begin met eten.

"Het spijt me."
Ik kijk hem vragend aan. Waar heeft hij het over?
"Van gisteravond. Ik had je niet moeten laten wachten." Oooh, daar had hij het dus over.
"Het is al goed." Geef ik als antwoord en wuif zijn excuus weg.
"Maar-"
"Geen ge-maar. Je was moe." Ik zie hem opgelucht kijken en hij drinkt weer verder.
"Je weet hopelijk nog wel dat we vanavond naar Parijs gaan. Als je nog zin hebt?" Vraag ik.
"Ja dat wist ik nog hoor! Hoe kan ik dat vergeten?" Zegt hij snel.
"Oké. Dan moeten we misschien straks al spullen inpakken aangezien we er al een paar uur van tevoren moeten inchecken."
Hij knikt goedkeurend en begint ook zijn ontbijt klaar te maken.

*een aantal uren later na het inpakken*

"David! Ben je bijna klaar?" Roep ik naar boven.
"Bijna! Nog een paar dingen erbij doen!" Antwoord hij terug.
Zuchtend ga ik weer terug op de bank zitten. Zo gaat het al het laatste uur. Iedere keer weer hetzelfde antwoord. Hoelang kan je erover doen? En hoeveel neemt hij dan wel niet mee?
Ik kijk op mijn horloge voor de tijd en zie dat we nu echt moeten gaan.
"David! We moeten nu echt weg! Anders komen we te laat!" Roep ik alweer naar boven.
"Kom eraan!" Krijg ik als antwoord terug. Eindelijk!
Na nog een tien minuten staat hij eindelijk beneden met zijn koffers. Ja, KOFFERS, hij heeft er twee mee en ook nog eens een grote backpack-rugzak. En dan kom ik aan met een sporttas met alles erin.
"Heb je alles? Telefoon? Geld? Sleutels? Het adres? De tickets?" Vraag ik voor de zekerheid.
"Check. Ik heb alles. Alleen nog de tickets pakken voor het vliegtuig." Ik knik.
Hij loopt weg en ik laad alvast de koffers in bij de taxi. Na een paar keer op en neer te hebben gewandeld met de koffers, ben ik klaar met inladen.
"Jack?" Vraagt David vanuit de deur opening.
"Wat is er? We moeten gaan. We komen nog te laat." Antwoord ik vanaf de taxi.
"Weet jij waar de vliegtickets zijn?" Vraagt hij.
Meent hij dit? De vliegtickets?
"Ben je ze kwijt?" Vraag ik ongelovig en geïrriteerd tegelijk.
"Misschien."
Ik laat mijn hoofd op de taxi vallen.
"Ze lagen net nog op de keukentafel, maar ze zijn ineens weg." Gaat hij door.
Ik open de deur van de taxi, open zijn idioot grote rugzak en haal alles eruit vallen op de vloer van de taxi.
De chauffeur begint geïrriteerd te zuchten en vraagt of het nog lang duurt. Geïrriteerd en bot zeg ik dat hij moet wachten. En eindelijk zie ik de tickets op de vloer liggen.
"Sluit de deur af en kom in de taxi zitten. Ik heb ze." Zeg ik tegen David.
"En een beetje opschieten voordat meneer Chauffeur er zonder ons vandoor gaat."
Eindelijk stapt hij ook de taxi in en begint alles weer in zijn rugzak te proppen.
Wachtend tot we bij het vliegveld aankomen bedenk ik iets wat me laat grinniken.

We lijken net een getrouwd stel.

Lekker een lang hoofdstuk! Hopelijk genieten jullie er nog van! :)