A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 40

A/n: Bedankt voor de 4k! Het maakt ons echt heel gelukkig. All the love xxx
————————————-

Davids pov

Met trillende vingers druk ik op de deurbel. Mijn hartslag schiet omhoog bij het horen van zware voetstappen. De deur wordt geopend en ik kijk recht in de ogen van mijn vader. Zijn neutrale blik veranderd naar een woedende blik. Ik besef me al snel dat mijn woorden geen zin zullen hebben en laat mijn hoofd zakken. Ik sluit mijn ogen, bereid me voor op de klappen en denk aan Jack. Ondanks onze ruzie laat zijn gezicht me altijd zwak glimlachen en mijn hart sneller kloppen. Een harde klap op mijn wang laat me verschrikt uit mijn gedachtes komen. Ik kijk omhoog en zie mijn vader staan. Hij heft zijn omhoog om me nog eens te slaan.

'Stop!' schreeuw ik. Hij kijkt me aan haalt zijn wenkbrauwen op. 'Waarom zou ik?' vraagt hij spottend.

'Ik heb al genoeg op mijn bordje oké? Ik kan het niet meer aan! Ik ben op, snap dat nou eens!' Schreeuw ik. Halverwege slaat mijn stem over en ontsnapt een snik mijn mond. Mijn vader haalt zijn hand omlaag en kijkt me kort aan. 'Dat was het voor vandaag. We waren blij om een paar dagen van je af te zijn.' antwoord hij kil voordat hij de gang verlaat.

Ik sla mijn ogen neer en veeg de stromende tranen weg waarna ik naar boven loop. Het huis voelt koud aan en het liefst zou ik weggaan, maar waar moet ik naartoe? Jack wilt me niet zien, dat is zeker en Luke kan ik ook wel vergeten. Ik pak zo stil mogelijk mijn tas uit en doe een paar oortjes in voordat ik op mijn vensterbank ga zitten. Het is altijd al mijn favoriete plek geweest, zeker als het regent zoals nu. Het liefst lees ik dan een boek, schrijf ik of maak ik mijn hoofd leeg door naar de regen te staren.

Vandaag kies ik voor het laatste en laat ik mijn hoofd tegen het koude raam leunen. De tranen zijn niet gestopt sinds ik tegen mijn vader sprak. Om eerlijk te zijn weet ik niet wat me zo heeft geraakt. Misschien het feit dat Jack me negeert en niet wilt uitkomen voor wie hij is, misschien de woorden van mijn vader, misschien het gepest op school of een combinatie van alles.

Hoe boos ik ook wel niet ben, mis ik Jack. Ik heb zijn warme armen nodig die me veilig laten voelen. Zijn geruststellende woorden die me vertellen dat het goed komt. Zijn liefde die me laat zien dat ik er not toe doe. In Parijs heeft hij me vaak wakker geschud uit nachtmerries en gewacht tot ik gekalmeerd was en weer in slaap viel. Hij heeft me mijn gang laten gaan als ik alleen wilde zijn, boos werd op de wereld of hem verrot schold. Hij bleef rustig, nam me in zijn armen en wiegde me als een klein kind heen en weer. Hij geeft me als enige wat ik wil; vrijheid en liefde.

Ruw wordt ik uit mijn gedachtes gehaald als mijn deur met een klap wordt opengegooid. Snel veeg ik mijn tranen weg en kijk ik verbaast naar links. Mijn moeder staat me een bord eten in mijn kamer. Haar blik staat zachter dan normaal. 'Hier is je eten.' zegt ze terwijl ze me een bord aanreikt.

Verrast kijk ik op als ik er een chocolade puddinkje bij zie liggen. Deze at ik vroeger altijd met mijn ouders samen. Ze moesten altijd lachen om mijn gretigheid van deze pudding. Ik at ze zo graag dat ik er soms wel meer dan twee opat in een avond. Toen alles veranderde haalde mijn moeder de pudding nooit meer en was de pret over. Ik glimlach dankbaar naar haar en pak het eten aan.

'Morgen heb je een probleem, dat snap je toch zeker ook wel.' zegt ze als ze in de deuropening staat. Ik knik naar beneden kijkend. 'Ja.' fluister ik zacht. Mijn moeder knikt goedkeurend en sluit de deur.

De leegte bekruipt me weer en ik kijk naar het bord voor me. De lasagne voor me dampt nog na van de warme oven. Stil en uit het raam kijkend uit mijn eten op. De chocolade pudding laat me genietend mijn ogen sluiten. Beelden van vroeger flitsen voor mijn ogen en een gelukkig verspreid zich in mijn lichaam. Echter overvalt de pijn en leegte me zodra ik mijn ogen open.

Ik besluit om vroeg te slapen zodat de dag voor mijn gevoel minder lang duurt en de pijn dus minder is. Ik pak mijn telefoon en kijk er kort op. De teleurstelling is groot als ik zie dat ik geen berichtjes heb ontvangen van Jack.

Nadat we uit het vliegtuig waren gestapt had hij me een zachte knuffel en een vlinderkus op mijn neus gegeven. 'Zorg goed voor jezelf David. Bedankt voor de mooie vakantie.' Na die woorden was hij weggelopen, op naar een warm veilig huis. Ik was met de trein naar huis gegaan en had getwijfeld of ik niet naar bijvoorbeeld Groningen moest gaan in plaats van thuis. Toch had ik het niet gedaan, wetende dat het niks zou oplossen.

Met een zucht leg ik mijn telefoon weer terug op mijn nachtkastje en kijk ik naar het plafon. Mijn hoofd duizelt van gedachtes en mijn lichaam kruipt ineen door het lege en pijnlijke gevoel dat niemand anders kan voelen. Ik knipper opkomende tranen weg en slik de brok in mijn keel door. De zachte muziek galmt via mijn oortjes in mijn oren. Het lied laat me huilen en glimlachen tegelijkertijd. Het doet me denken aan Jack en mij.

Met de zachte muziek in mijn oren sluit ik mijn ogen en denk ik terug aan de week in de Parijs. Ondanks alle ruzies, gedoe en het slechte einde was het een van de leukste dingen uit mijn leven. Zijn liefdevolle blik en lachende gezicht laat mij automatisch ook glimlachen en zo val ik uiteindelijk toch nog met een zwakke glimlach in slaap, hopend dat morgen beter zal worden.

Hope you liked it!
We hadden een vraagje: Zouden jullie een Q&A voor de karakters leuk vinden? Zo ja, laat dan zeker een vraag achter!
All the love
Xx