A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 5

(Pov Jack)

We zitten alweer een tijdje te praten over van alles en nog wat. Steeds zie ik hem op zijn telefoon kijken, alsof hij op een berichtje wacht. Ik frons. Wat kan er nou zo belangrijk zijn dat hij de hele tijd kijkt? Hij zei eerder, tijdens het vragenspel, dat hij gewoon zelf naar huis ging...
"Wacht je op een berichtje?" Vraag ik. Wauw, Jack, heel soepel...
Ik zie dat hij schrikt. Zij hoofd schiet omhoog en ik zie het betrapt kijken.
"N-n-nee hoez-zo?" Stottert hij. Oké, wel dus.
Ik trek een wenkbrauw op. Hij kijkt naar benden en begint te blozen. Hij krabt in zijn nek en ontwijkt mijn blik. "Duss.." zeg ik na een ongemakkelijke stilte. Hij kijkt me vragend aan. "Waarom heb je nou make-up op?" vraag ik nieuwsgierig maar dwingend. Davids ogen stralen blinde paniek uit. "I-ik uhm." begint hij. Net als hij zijn mond open doet gaat de bel. Niet veel later hoor ik mijn moeder roepen. "Jack? Ene Luke staat voor de deur om David op te halen." roept ze. Ik kijk David verbaast aan. Ergens voel ik me bedrogen door hem. "Wat doet hij hier?" sis ik. Hij wordt rood en kijkt naar zijn handen. "Jack?" roept mijn moeder nog een keer. "Jaha!" roep ik terug. Ik kijk David aan.
"Antwoord." Sis ik.
"I-ik.. ehm... h-h-hij.." begint hij.
"Hij wat?" Onderbreek ik hem.
"H-hij brengt m-m-me thuis-s." Zegt hij. Mijn gezicht verstrakt. Hij wat?! Hij brengt David thuis?! Hoe durft hij? David heeft tegen me gelogen! Waarom heeft hij dan gezegd dat hij zelf naar huis ging? Ik was van plan hem thuis te brengen! Ik was van plan om te proberen om aardig te zijn tegen hem! Hoe durft hij! Daar zal hij spijt van krijgen. Reken er maar op.

(Pov David)

Nadat ik heb geantwoord zie ik Jack's gezicht verstrakken. Zijn ogen worden donker en kijken kil. "Meekomen!" sist hij. We lopen de trap snel af. Dan kijk ik nog een keer achterom naar Jack. Hij kijkt me aan, trekt me omhoog en duwt me ruw naar de deur. Hij opent de deur, gooit me er letterlijk uit en doet hetzelfde met Luke.
"Wat is er mis met je?!" Roept Luke.
Hij geeft geen antwoord en komt op me aflopen. Hij pak me bij mijn kraag en tilt me een stukje van de grond op. Zijn gezicht komt dichterbij. Nu is zijn hoofd nog maar een paar centimeters van mijn gezicht verwijderd.
"Als jij hier morgen iets over zegt, heb je een nog groter probleem." sist hij.
Ik knik met mijn hoofd en kijk hem bang aan. Ik hoopte dat hij me neer zou zetten, maar in plaats daarvan, praat hij nog door.
"Volgende keer vertel je het me als iemand je komt halen, praten we normaal en ontwijken we geen vragen." Ik knik.
"Is dat duidelijk?" Vraag hij nog een keer. Ik knik sneller met mijn hoofd.
Hij laat me los en ik beland hard op de grond. Ik kreun. Nog een blauwe plek erbij. Maar ik stop al snel met kreunen, ala ik me bedenk dat ik blauwe plekken verdien. Ik sluit mijn ogen en wacht tot ik weer kan opstaan.
Ik hoor voetstappen dichterbij komen. Snel open ik mijn ogen en kijk om me heen. Van rechts zie ik Luke op me afkomen. Hij helpt me opstaan en wenkt dat ik mee moet lopen.
"Hé! David!" Roept Jack nog. Ik draai me om en kijk hem vragend aan.
"Volgende week bij jou thuis!" En met dat loopt hij naar binnen. Ik heb niet eens tijd  om tegen te spreken of de deur slaat dicht.
Nu pas dringt het tot me door; volgende week komt hij bij mij thuis.
Hoe ga ik dat doen? Hoe zorg ik ervoor dat hij mijn ouders niet ziet?

"Bedankt voor het brengen Luke."
"Graag gedaan, David. Bel maar wanneer je wil." En met dat rijdt Luke weg. Ik kijk hem na totdat de auto om de hoek verdwijnt.
Ik draai me om en loop naar de deur, pak de sleutels, en doe de deur zo stil mogelijk achter me dicht. Ik loop direct door naar boven. Op mijn kamer aangekomen, kleed ik me om in een joggingsbroek en een wit T-shirt. Hier hoef ik mijn armen niet te bedekken. Dat is het enige voordeel van thuis.
Ik loop naar de badkamer en alweer kijk ik in de spiegel. Alweer zie ik een jongen van achttien jaar. Een jongen met bruin haar en blauwe ogen. Een jongen waarbij de ogen dof en moe staan. Een jongen waarbij je de ribben bijna ziet. Een jongen met littekens op zijn polsen en armen en veel blauwe plekken. Een jongen met een leven die hij helemaal niet wilden. Een leven wat niks waard is. Een nutteloos leven. Een nutteloze jongen...

De deur vliegt open en ik zie mijn vader staan. Hij kijkt woest om zich heen. Hij komt de badkamer inlopen en ziet me. Als hij een meter bij mij vandaan staat, ruik ik de geur van alcohol. Zijn hand pakt me bij mijn T-shirt en sleurt me mee naar het midden van de kamer. Hij loopt naar de deur, doet hem dicht en kijk me aan.
"Waar was jij vanmiddag!" Roept hij. Ik open mijn mond om te antwoorden, maar hij praat al verder. "We hebben op je gewacht, maar je kwam maar niet! Niet eens een berichtje! Gewoon weg! Wat ben je ook ene ondankbaar joch! Achttien jaar! Achttien jaar lang hebben wij je onderdak gegeven! Achttien jaar lang hebben we je eten gegeven en je opgevoed! En wat is je dank?! Niks! Helemaal niks! Niet eens een bedankje! Niet eens een simpel berichtje! Zo hebben we je niet opgevoed! Je bent gewoon een ondankbaar joch!
Je bent nutteloos!"
Hij duwt me tegen de muur.
"Je bent niks!"
Ik krijg een klap in mijn gezicht.
"Helemaal niks!"
En nog een.
"Je had er nooit moeten zijn!"
En nog een. En nog een.
"Je bent niemand!"
Ik krijg een trap tegen mijn maag. En ik zak in elkaar.
"Je bent niks voor mij!"
En nog een trap.
"Niks voor je moeder!"
Ik krijg een trap tegen mijn longen.
"Voor niemand!"
En nog een trap in mijn maag.
Hij tilt me op bij mijn kraag en houdt me tegen de muur gedrukt.
"Je bent niet eens onze zoon!" Sist hij.
Hij geeft me nog een harde klap in mijn gezicht en laat me los.
Ik zak op de grond en kreun pijnlijk.
De deur klapt dicht en ik hoor hem woest weglopen.
Ik voel warm spul over mijn gezicht lopen. Ik ga er met mijn hand langs en zie dat mijn vingers rood zijn. Ik sluit mijn ogen en denk na over wat hij heeft gezegd.
Het dringt tot me door dat hij gelijk had. Ik ben ook een nutteloos persoon. Ik ben ook een nietsnut. Ik ben niemand. Niet eens een zoon...
Als ik mijn ogen open, zie ik alles wazig. Alles draait en er beginnen zwarte vlekjes te komen. Steeds meer zwarte vlekken komen er. Ze worden steeds groter en nemen langzaam mijn gezichtsveld over.