A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 9

(Davids pov)

Ik knipper mijn ogen langzaam open. Kreunend van de pijn in mijn lichaam ga ik rechtop zitten. Jack kijkt direct op en legt iets snel weg. Wat verward kijk ik hem aan. "Je bent flauwgevallen toen je aan het hyperventileren was. Je bent denk ik tien minuten weg geweest." zegt hij. Ik knik nog steeds verward en sta op. "Dat zou ik niet doen." zegt Jack voordat hij me op bed duwt. Ik knik stilletjes en ga weer op bed zitten. Jack komt naast me zitten en kijkt me bezorgt aan. "Het is beter als we je wonden van vanochtend schoon maken." mompelt hij voordat hij de kamer uitloopt. Niet veel later komt hij terug met een verbanddoos en een washandje. "Hoe-" Jack stopt mijn vraag. "Ik weet waar de badkamer is omdat ik een handdoek nodig had om je te laten afkoelen.' Ik knik zachtjes. Jack gaat weer naast me zitten en kijkt me vragend aan. "Ga je nog je shirt uit doen zodat ik bij de wonden kan?" Ik kijk hem zenuwachtig aan. "Ik-k uh.." hakkel ik.

Jack wacht niet op een antwoordt er trek mijn shirt omhoog. Snel trek ik mijn broek een stukje op waardoor mijn littekens op mijn heupen niet te zien zijn. Ik kijk bang naar Jacks reactie. Zijn mond hangt een stukje open, maar er komt geen geluid uit. "Wanneer heb je voor het laatst gegeten?" vraagt hij na een tijdje. Ik denk even na. "Vanmiddag." zeg ik. Jack kijkt me wantrouwend aan. "Weet je het zeker?" zegt hij streng. Ik schud mijn hoofd. "Vanochtend." mompel ik. Jack knikt en kijkt dan weer naar mijn buik. Ongemakkelijk kijk ik weg. "Hebben wij dit allemaal gedaan?" vraagt hij zacht. Ik wil mijn hoofdschudden maar bedenkt me. "Ja." fluister ik terwijl ik naar hem kijk. Zijn ogen staan schuldig en hij schud zijn hoofd. "Het spijt me." zegt hij zachtjes. Ik knik als teken dat ik het niet erg vind. Dit is de Jack waar ik verliefd op ben geworden, de lieve en zorgzame Jack. Ik geef hem een kleine glimlach waardoor hij ook glimlacht. "Vind je het goed als ik je wonden schoon maak." vraagt hij. Meteen is mijn glimlach verdwenen en schud ik mijn hoofd. "D-dat d-oet-t p-pijn." fluister ik. Jack knikt meelevend maar legt dan zonder waarschuwing het washandje op mijn wonden. Ik schreeuw het uit. Tranen lopen over mijn ogen en ik sluit mijn ogen.

Na een halfuur is Jack eindelijk klaar. Hij heeft ook mijn gezicht verzorgt. Zijn hoofd was zo dicht bij de mijne dat ik het idee had dat hij mijn hart kon horen kloppen als een gek. Van Jack mag ik mijn bed niet verlaten, dus lig ik nog steeds met mijn ogen gesloten. De neiging om nu naar de badkamer te lopen en mezelf pijn te doen is zo groot. Ik wil de pijn van binnen niet meer voelen. Ik wil voor even mijn gebroken hart niet voelen. Ik wil voor even van de leegte ontsnappen. Ik wil voor even mijn gedachtes verzetten en voor even wil ik weg zijn van de wereld. "David?" Jack zorgt ervoor dat ik mijn ogen open doe en van mijn verlangen alleen nog maar kan dromen. "Hier." zegt hij voordat hij een bord met eten in mijn handen duwt. Ik kijk naar de twee boterhammen voor me. Ik glimlach dankbaar en begin te eten. "Waarom doe je dit allemaal Jack?" vraag ik voorzichtig. Hij kijk me aan en denk na. Voor even lijkt het alsof hij me aardig vindt. "Ik wil niet dat je door mij in het ziekenhuis belandt, dan krijg ik allemaal gezeur aan mijn kop." zegt hij simpel. Ik kijk naar mijn bord met eten en slik mijn tranen in. Ik zet het bord met eten weg. "Wat doe je? Je hebt alleen een hap met kaas gehad." zegt hij verbaasd. "Ik ben toch te dik." mompel ik. Jack doet zijn mond open, maar sluit hem al snel. "Dat ben je niet." zegt hij na een tijdje. "Waarom zeg je het dan? Alleen omdat ik homo ben?" Snel sla mijn hand voor mijn mond. Jack grijnst waardoor ik naar wat naar achter kruip. "Dus je geeft het toe?" vraagt hij grijzend. Ik slik. "Je moet gaan." zeg ik snel. Jack kijkt verbaasd. "Nee." zegt hij simpel. "Jack, ga weg." zeg ik zacht. Hij kijkt me bedenkelijk aan. "Alsjeblieft." smeek ik als hij blijft zitten. Hij schud zijn hoofd. "Ga verdomme uit mijn huis!" snauw ik. Ik heb geen idee waar ik de lef vandaan haalde maar het luchtte op. Jack kijkt verschrikt op herstelt zich snel. Hij staat op en trek me omhoog. Hij duwt me tegen de muur waardoor ik mijn ogen dicht knijp van de pijn. "Wat zei je?" sist hij. Ik kijk hem bang aan en houd mijn mond. "Nou?!" vraagt Jack waarna hij me nog strakker vast pakt. Ik slik en kijk naar beneden. "Sla me maar gewoon." fluister ik. Ik verwacht een klap, maar hij komt niet. Ik kijk voorzichtig op en zie Jack naar me staren. "Ik ga wel naar huis." zegt hij voordat hij me loslaat en naar beneden loopt. Niet veel later hoor ik de voordeur dichtslaan en weet ik dat de kust veilig is. Ik sta op en loop naar mijn bureau. Ik sla mijn boekje open en laat al mijn gevoelens los.

Ze zeggen altijd dat alles goed komt. Maar wat komt goed? Wat kan nu nog geluk in mijn leven brengen? Niks komt goed. Mijn vader zal niet stoppen met slaan, Jack zal nooit van me houden en ik zal depressief blijven. Wat doe ik hier überhaupt nog? Mijn leven doet alleen maar pijn. De pijn die mijn hart in brand zet. De pijn die als honderden messen in mijn hart steken. De pijn die alleen maar weg gaat als ik mezelf pijn doe, zodat ik de pijn van buiten voel in plaats van binnenin. En dan heb je nog de leegte. De leegte die je lichaam overspoelt. De leegte die alles in je leven stil zet. De leegte die je vanbinnen sloopt en je gek maakt in je hoofd. De mensen hebben gelijk. Ik hoor hier niet meer te zijn. Ik ben het leven niet waard. Anders zouden ze toch wel van me houden? Anders zouden ze me toch accepteren voor wie ik ben? Blijkbaar ben ik het echt niet waard. Dus vertel me, wat komt er goed? Mijn leven?  Ik kan je een ding vertellen, het komt niet goed. Het zal ook nooit goed komen ook.
~ David

Ik sluit het boekje en leg het snel weg als ik de voordeur hoor opengaan. Verschrikt blijf ik op mijn kamer zitten en wacht angstig af op wat er gaat komen. Ik hoor iemand de trap opstormen en niet veel later gaat mijn deur met een zwaai open. Ik sluit angstig mijn ogen en wacht op elke klap die ik krijg.