A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 12

(Davids pov)

Verstijfd van de schrik kijk ik hem aan. "Nou?" vraagt hij als ik geen antwoord geef. "I-ik.." begin ik. Hij kijk me vragend aan. Ik word rood en kijk naar beneden.  "Ja dus." zegt hij. Ik kijk hem aan. Zijn ogen kijken blij en op zijn mond ligt een tevreden glimlach. Langzaam komt zijn hoofd dichterbij. Ik buig me iets voorover en sluit mijn ogen als onze lippen elkaar bijna raken. Net als onze lippen elkaar willen raken gaat de deur open. Jack trekt verschrikt terug en zucht opgelucht als hij Roos in de deuropening ziet. "Wat deden jullie?" vraagt ze nieuwsgierig. "Niks bijzonders. Ik hielp dat David even met zijn haar goed doen." zegt Jack rustig. Hij kijkt me niet eens aan. "Willen jullie met me spelen?" vraagt ze blozend. Jack knikt zonder te naar mij te kijken. "Ik moet gaan." mompel ik. Jack draait zich met een ruk om. "Had ik je de vorige keer niet duidelijk gemaakt dat ik bepaalde wanneer je naar huis ging." sist hij in mijn oor. Ik knik voorzichtig. "M-maar ik-k moet e-echt g-gaan." zeg ik zacht denkend aan mijn vader. Jack zucht maar knikt dan toch. Ik glimlach dankbaar en loop dan samen met hem naar beneden. Ik trek mijn jas aan en bedank zijn ouders. "David." zegt Jack terwijl hij me vast pakt. "Vrijdag ga je met mij mee naar een feest." Ik kijk hem verschrikt aan. Dan schud ik mijn hoofd. Jacks ogen worden donkere en hij trekt me tegen zich aan. Mijn hoofd is nu zo dichtbij de mijne dat ik wegkijk. "Je gaat gewoon mee, of je het wilt of niet." zegt hij duister. Ik knik bang en trek me los. "Ik zie je morgen David." zegt hij voordat hij de deur dichtgooit. Ik blijf wat verbijstert staan en stap dan op mijn fiets.

Thuis sluit ik zachtjes de deur. Tot mijn grote vreugde is mijn vader niet thuis, maar mijn moeder helaas wel. Zodra ze me hoort, loopt ze naar me toe en trekt me naar de keuken. "Schoonmaken." commandeert ze. Ik knik zachtjes en ga stilletjes aan het werk. Zodra ik klaar ben, ren ik naar mijn kamer en pak mijn boekje erbij.

Zo dichtbij. Zo dichtbij zijn lippen waren de mijne. Wat als zijn zusje niet was gekomen? Had hij me dan hebben gezoend? Of was het een grap? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Ik ben kapot. Langzaam wordt ik gesloopt. Langzaam wordt mijn lichaam van binnen uit elkaar gehaald. Langzaam sluiten mijn ogen zich steeds meer en moet ik meer moeite doen dan de vorige dag. Ik trek het niet meer. Ik trek de dagelijkse klappen niet meer. Ik trek de dagelijkse scheldwoorden die naar me worden toe gespuugd niet mee. Elke dag wordt ik geconfronteerd met het feit dat ik een mislukkeling ben. Elke dag moet ik mezelf levend zien te houden en moet ik mijn best doen om niet te breken. Elke dag trekken ze me weer een stukje dichter de grens van de dood. Ik ben er klaar mee. Ik ben er zo klaar mee. Laat het stoppen, ik smeek je. Laat de pijn alsjeblieft stoppen...

De dagen na onze afspraak waren "normaal". Jack negeerde me, terwijl ik mezelf opvrat met de vragen in mijn hoofd. Ik kon het beeld van onze lippen zo dichtbij elkaar niet meer uit mijn hoofd krijgen. Vandaag is het feest waar ik verplicht naar toe moet. Luke heeft aangeboden om me weer op te halen, maar Jack heeft me al gedwongen om bij hem te blijven logeren. Ik heb er totaal geen zin want ik ben bang. Bang dat hij me voor schut gaat zetten bij al zijn vrienden en dat ik nog meer klappen krijg. Deze week was mijn vader zo boos. Gelukkig heeft hij mijn gezicht dit keer heel gelaten, mijn mijn buik en armen doen vreselijk veel pijn. "Kom je?" vraagt Jack achter me. Ik stap verschrikt achteruit waardoor hij grinnikt. Ik knik zachtjes wetend dat ik er niet tegenin kan gaan. We lopen, ik meer strompelen, naar onze fietsen. Ik zeg Luke nog gedag en geef hem nog een knipoog voordat hij samen met Lucy wegfiets. Stiekem vind hij haar leuk, maar hij durft niks te zeggen. Luke kijkt me quasi-boos aan en geeft me dan een glimlach.

Ik grinnik en fiets dan achter Jack aan. Na tien minuten fietsen zijn we er. Ik begroet zijn moeder terwijl Jack zijn zusje uitbundig begroet. Ik glimlach vertedert. "David!" roept Roos blij. Ze rent op me af en springt in mijn  armen. Ik knijp pijnlijk me ogen dicht, maar glimlach dan naar haar. Nadat we iedereen hebben begroet lopen Jack en ik naar boven. Meteen gaat hij voor zijn kledingkast staan. Hij haalt een wit shirt eruit en gooit het naar me. "Wat moet ik hiermee?" vraag ik voorzichtig. Hij zucht. "Aantrekken natuurlijk." Ik slik en kijk naar de korte mouwen. "Heb je iets met lange mouwen? Ik ben een beetje ziek." Hij rolt zijn ogen en haalt dan een zwart vest uit zijn kast. "Trek deze er maar over dat staat er wel op." Ik knik en houd het vast. "Ga je je nog omkleden?" vraagt hij geïrriteerd. Ik knik zachtjes en draai me om zodat hij mijn armen niet ziet. Zo snel als ik kan kleed ik me om en ga dan op zijn bed zitten. Jack trekt zonder waarschuwing zijn shirt uit waardoor zijn sixpack zichtbaar wordt. Ik hap even naar adem en blijf ernaar staren.
"Kan je het zien?" Zegt Jack ineens. Ik schrik op en kleur rood.
"I-ik.. ehm..." hakkel ik. Snel sluit ik mijn mond als ik geen goed excuus kan vinden. Ik kijk naar mijn schoenen en probeer niet met mijn ogen af te dwalen naar zijn sixpack.
Als ik merk dat hij klaar is, kijk ik weer omhoog en kijk naar wat hij aan heeft; een zwarte spijkerbroek en een grijs T-shirt wat er goed uitziet. De mouwen zitten strak om zijn armen, waardoor zijn spieren er extra uitkomen.
Hij pakt een leren jack uit zijn kast en trekt hem aan, doet nog wat gel in zijn haar en brengt het ik model.
Nu pas merk ik dat ik al de hele tijd naar hem aan het staren ben. Meteen kijk ik weer naar de grond. Vanuit mijn ogen zie ik dat hij me aankijkt via de spiegel. Als hij doorheeft dat ik het zie kijkt hij meteen naar zijn haar en gaat verder. Ik voel mijn wangen warm worden en kijk expres de andere kant op. Wat doet hij toch met me? Alleen al als hij kijkt krijg ik het warm. De manier hij naar je kijkt. Als hij lacht, krijgt hij van die lieve kuiltjes. De manier hoe hij met zijn zusje omgaat is zo anders dan je denkt. Hij kan wel aardig zijn, alleen zie je dat bijna nooit. Waarom? Waarom is hij niet gewoon zoals hij echt is? Waarom gedraagt hij zich anders op school dan thuis? Wil hij zo zijn? Wil hij een persoon zijn waarvoor iedereen bang is?

"Klaar om te gaan dagdromer?" Hoor ik ineens voor me. Ik schrik op en kijk hem vragend aan.
"We gaan." Zegt hij als hij mijn vragende blik ziet. Ik knik begrijpend en loop met hem mee naar beneden. Hij neemt afscheid van zijn zusje en moeder, loopt naar de deur en laat en er alvast uit. Hij roept nog een keer dat hij gaat en sluit de deur achter zich. We lopen naar de auto, stappen in en gaan naar het feest.

Alweer een hoofdstuk erbij!
Laat ons er alsjeblieft weten wat je ervan vindt in de comments!
Het hoofdstuk liken kan ook geen kwaad 😉.
Xxx