A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 22

(Davids pov)

"David?" klinkt een zachte stem. Ik open me ogen langzaam maar knipper ze al snel dicht door het licht. "David wakker worden." zegt dezelfde stem. Niet veel later voel ik een kus op mijn wang. Ik glimlach en open mijn ogen weer. Jack staat met een dienblad voor mijn bed. "Jack dat hoefde helemaal niet." zeg ik verbaasd. "Ik doe het omdat ik van je houd." Ik voel mezelf blozen en ik kijk naar beneden. "Schuif een stukje op dan kan ik ernaast." Ik knik en schuif snel een stukje op. Hij legt het dienblad op mijn schoot en komt naast me zitten. "Kijk maar wat je op kan." zegt hij wijzend naar het dienblad. Ik knik en geef hem een kus. "Dankje." Hij glimlacht en pakt dan een broodje. Ik doe hetzelfde en in stilte eten we ons eten op.

"Hoe laat moet je weg?" vraag ik nadat we ons eten op hebben. "Vanmiddag, ik moet nog trainen." Ik knik en probeer de teleurstelling te verbergen.  "Wanneer moet ook alweer het project af zijn?" vraag ik zacht. "Over een twee dagen, maandag dus. Ik ga er vandaag mee beginnen." Weer knik ik. "Ik begin er vandaag denk ik ook maar mee." mompel ik. Jack kijkt me bezorgd aan. "Is er iets?" Ik schud mijn hoofd en glimlach snel. Hij geeft me een glimlach terug en staat op. Vervolgens pakt hij het dienblad en loopt hij naar beneden. Ik sta ook op en kleed me om. "David ik moet weg." hoor ik Jack van beneden roepen. Ik trek snel mijn trui over mijn hoofd en ren naar beneden. Ik geef Jack een knuffel en een kus. Hij glimlacht en drukt me nog een keer dicht tegen hem aan. "Doe voorzichtig met jezelf." fluistert hij. Ik slik en knik dan snel. Hij geeft me nog een snelle kus voordat hij de deur uitloopt en wegfietst.

Ik doe de deur met een zucht dicht. Ik laat mijn ogen door het huis scannen en ruim alle troep op. Als alles na een uurtje is opgeruimd loop ik naar boven. Vermoeid laat ik me op bed vallen. Ik denk terug aan gister en aan hoe Jack zo schrok van mijn armen. Zou ik hem gekwetst of teleurgesteld hebben? Natuurlijk heb je dat! Ik denk terug aan mijn vaders woorden. Hoe vaker ik zijn woorden over mij herhaal, hoe bozer ik op mezelf word. Ik wil naar de badkamer lopen als ik besef dat Jack alles heeft weggegooid. Ik vloek binnensmonds en loopt gefrustreerd heen en weer.  Ik weet dat ik naar beneden kan lopen en daar gewoon iets scherps kan pakken, maar ik heb het Jack belooft. Mijn handen trillen als een gek en ik zit onrustig op mijn bed. Jack is nu aan het trainen dus die kan ik niet bellen, maar Luke misschien wel. Ik pak mijn telefoon met trillende vingers en stuur een berichtje naar Luke, want mijn stem trilt te erg.

Kan ik langskomen?- David

Gespannen zit ik af te wachten op een berichtje terug, wat gelukkig ook niet veel later gebeurd.

Nee, Lucy is er.- L

Ik staar naar het bericht en voel de tranen al opkomen. Zonder dat ik het echt besef stuur ik een bericht terug.

Luke ik heb je nodig..-David

Door de blauwe vinkjes weet ik dat hij het heeft gelezen. Wat zenuwachtig wacht ik op een berichtje terug. Na nog geen vijf minuten voel ik mijn telefoon in me handen trillen.

Ik kan niet, dat zei ik al. Je vader doet het vandaag vast wel rustig aan. - L

Ik lees het bericht over en over. Tranen vormen zich in mijn ogen en ik smijt mijn telefoon weg. Luke, mijn enige vriend die weet wat er speelt, wilt niet meer met me omgaan. Ik slik en sta trillend op. De neiging om iets te doen is alleen maar erger geworden. Ik loop wankelend naar beneden en pak mijn jas, telefoon en schrift. Dan loop ik naar buiten en pak ik mijn fietst. Met muziek in mijn oren fietst ik naar de veiligste plek op aarde, het bos.

Na een kwartier fietsen stap ik voor het bos van mijn fiets. Ik snuif de frisse geur van het bos op en sluit mijn ogen. Nog half snikkend loop ik het bos in. Mijn droevige muziek in mijn oren laat ik me misschien nog slechter voelen, maar op dit moment past het perfect in mijn leven. Gedachtes razen door mijn hoofd en stemmen schreeuwen. De stemmen benauwen me en ik probeer zo rustig mogelijk te blijven. Ik ga op een bankje zitten en pak mijn boekje erbij. Net als ik wil beginnen besef ik me dat ik eigenlijk aan mijn verslag over Jack moet beginnen omdat morgen mijn ouders terug komen. Ik zucht en stop het boekje weer in mijn tas. Ik pak mijn telefoon en schrijf via notities mijn verhaal over Jack. Natuurlijk schrijf ik niet precies op wat ik vind, want anders komen mensen erachter dat we iets hebben. Dus schrijf ik het verslag zo neutraal mogelijk.

Zodra ik klaar ben is mijn telefoon bijna leeg en is de lucht al aan het kleuren. Ik sta op en loop weer naar mijn fietst. Snel fietst ik naar huis omdat het best koud is. Thuis aangekomen pak ik een boterham en een appel voordat ik naar boven loop. Ook al weet ik dat mijn ouders er niet zijn vind ik het alsnog niet prettig om beneden te zitten. Ik sluit mijn telefoon aan in de oplader en kleed me om. Ik eet snel mijn eten op en sluit dan mijn ogen, om vervolgens al snel in slaap te vallen.

De volgende dag verloopt soepel. Nouja soepel kan je het niet helemaal noemen. Mijn ouders kwamen thuis en werden boos op omdat ik volgens hen niet genoeg had opgeruimd. Ik loop misschien een beetje moeilijk maar het kon altijd erger. Daarna heeft mijn moeder me naar boven gestuurd en bracht ze me die avond tot mijn verbazing een bord eten. Ik heb mijn verslag uitgeschreven en lig nu vanuit mijn bed naar de maan te staren. Jack had me geen berichtjes meer gestuurd, iets wat ik eigenlijk best jammer vond. Ik sluit mijn ogen en zucht zachtjes. Hoe ga ik morgen de dag weer doorkomen? "Gewoon doen." fluister ik mezelf toe voordat ik in slaap val.

Hi! Weer eens een hoofdstuk erbij! En waarschijnlijk boeit het jullie niet, maar HET IS MIJN VERJAARDAG!!🎉🎉🎉
xx