A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 34

Pov Jack

We hebben vandaag besloten dat we vroeg opstaan en snel ontbijten zodat we lekker veel kunnen doen, aangezien we over twee dagen al weg gaan.

"Jack! Ben je bijna klaar?! Dan kunnen we gaan ontbijten!"
Ik roep terug dat ik bijna klaar ben. Zodra dat zo is, loop ik naar hem toe en gaan we ontbijten.
We proberen snel te eten, maar toch te genieten van de croissants met chocoladepasta. Na een paar croissants op te hebben, met iets te veel chocoladepasta, gaan we op weg.
We hebben een soort planning gemaakt van wat we willen zien vandaag, zodat we morgen rust hebben voordat we het vliegtuig in moeten.

Als eerste lopen we via de Champs-Élisée, gaan we de ene winkel in kopen we wat, nou ja, met mijn geld. David heeft heel vaak geprotesteerd dat hij ook wat wilde betalen, maar steeds won ik en rolde hij voor de zoveelste keer met zijn ogen.
Onze handen zijn al redelijk vol van de volle tassen met kleding en schoenen. We moeten ons best doen om niet alle mensen om ons heen omver te duwen, aangezien we niet heel erg soepel kunnen lopen.

"Zullen we ergens wat drinken?" Vraag ik Jack.
Hij knikt dankbaar en we lopen ergens een zijstraatje in. Het is vaak zo dat als je een straat verderop iets gaat drinken, dat het dan ongeveer de helft kost als bij een dure straat.

Na een uurtje hebben we wat gedronken en gegeten, omdat we de tijd waren vergeten en het al 13.37 uur was.
We tillen de overvolle tassen van de grond en gaan weer verder. Deze keer gaan we niet verder winkelen, maar we lopen door naar de slotjes brug.
Het is echt iets wat je moet doen als je in Parijs bent.
Als je een slotje ophangt en de sleutel in de rivier gooit, zeggen ze dat het dan eeuwige liefde is.
Dus, zo gezegd zo gedaan.
We hebben een slotje gekocht, het opgehangen en de sleutel in de rivier gegooid. Met een liefdevolle kus als gevolg.
"Dit is tot nu toe het beste moment van de hele week." Zegt David met een glimlach op zijn gezicht.
Ik knik. "Voor mij ook."  En geef hem nog een liefdevolle kus.

Nadat we een tijdje hebben gekeken naar de rivier en mensen die voorbij liepen, lopen we weer door. We komen uiteindelijk uit bij een plein genaamd Place du Tertre. We zijn bij een tentje gaan zitten, bestelden wat te drinken en eten en praten over van alles en nog wat.
"En? Hoe is je vakantie tot nu toe?" Vraag ik hem.
Meteen krijgt hij een glimlach op zijn gezicht.
"Het is de beste vakantie die ik ooit heb gehad! Ik ben nog nooit in een ander land op vakantie geweest dan in Nederland of België."
Ik knik begrijpend en vraag of hij nog wat te drinken wil, aangezien hij zijn drankje al op heeft.

Nadat we hebben afgerekend, nou ja, nadat ik heb afgerekend lopen we over het plein en kijken gefascineerd rond. Ineens word ik meegetrokken naar een man met een doek.
David gaat zitten en de man begint te tekenen.
Nu pas merk ik de schilderijen op de grond op. Het zijn best wel mooie, maar toch aparte portretten.
Na een minuut of tien is de man klaar en draait het schilderij om. David knikt heel vrolijk ja en betaald de man. Er wordt nog gevraagd of ik ook wil, maar ik wijs het vriendelijk af. Ik ben namelijk geen persoon die tien minuten stil kan zitten met steeds dezelfde blik.
Vrolijk doet David het schilderij in een van de tassen, zeggen we man gedag en lopen door naar de Tour Montparnasse.
Eindelijk daar aangekomen blijven we verbaasd in het park ervoor staan. Mijn mond valt letterlijk open. Oké, er werd gezegd dat het 't hoogste gebouw was van Frankrijk, ik wist dat het dus hoog was, maar niet zo hoog.
Nadat we een tijdje hebben staan staren naar het ontiegelijk grote gebouw, lopen we er naartoe. We zijn van plan om naar boven te gaan en te genieten van het uitzicht.

Eenmaal daar aangekomen, blijkt dat de lift defect is. Ik stel aan David voor om een andere keer terug te komen, maar omdat hij natuurlijk zo koppig is als wat, wilt hij per se naar boven.
We lopen naar de trap, maar voordat ik begin, zie ik net een bordje voorbij konen met extra informatie:
- 210 meter hoog
- hoogste gebouw van Frankrijk
- gebouwd in 1969
- 59 verdiepingen
- op de 56e verdieping een restaurant, bioscoop en-
Wow, wacht even. Ik lees terug en laat mijn hoofd op het bord leunen. Natuurlijk... 59 verdiepingen. Natuurlijk. Zoals altijd ben ik weer de pineut. Het gaat ook nooit eens een keer normaal.
De lift is kapot en we moeten nu 59 verdiepingen omhoog lopen om een uitzicht te hebben. Geweldig.
"Jack? Kom je nog?" Roept David.
Ik zucht nogal diep en geef antwoord.
"Ja... kom eraan." Met een grote tegenzin beginnen we aan iets wat ik nooit meer ga doen.

*een hele lange tijd en een aantal verdiepingen later*

Oké, we zijn er bijna. Nou ja, dat gevoel heb ik tenminste. Het kan ook zijn dat we nog langer moeten lopen, maar ik hoop van niet.
"Gaat het nog?" Vraagt David.
"Ja... het gaat nog...*zucht*." Ik ga zitten en rust uit.
David loopt nog wat door en kijkt op een bord. Als hij alles heeft gelezen komt hij terug en gaat naast me zitten.
"Drie keer raden op welke verdieping we zijn." Zegt hij met een glimlach.
Ik draai mijn hoofd langzaam en trek mijn wenkbrauwen op, als ik hem zie glimlachen.
"Zeg alsjeblieft dat we er bijna zijn..."
Hij knikt vrolijk, loopt door en roept vanaf een paar tredes boven me: "kom op Jack! We zijn op de helft!" En met dat loopt hij nog vrolijker dan eerst naar boven.
Een diepe zucht ontsnapt uit mijn mond en met veel moeite sta ik op en slenter achter David aan.
Je zal nu wel denken, stel je niet zo aan, het zijn maar trappen. Maar dan ben je waarschijnlijk vergeten dat David heel soepel en snel naar boven kan aangezien hij maar 1 tas draagt. Ja, en drie keer raden wie de andere zeven draagt? Precies. Ik. Ik draag zeven tassen, vol met kleren en nog andere zooi.

*nog een tijd en te veel trappen later*

"Daviiiid! Zijn we er bijna?" Vraag ik al voor de duizendste keer. Ik heb het al zo vaak gevraagd en iedere keer krijg ik hetzelfde antwoord. Net als nu.
"Bijna, nog even volhouden. We zijn er bijna."
Met een kreun loop ik nog verder omhoog en probeer niet te vallen over de tassen die heel soepel meewerken. Dus niet.

"David?"
"Bijna! We zijn er bijna!" Bijna? Dat zeg je al vanaf het begin! Er komt ook nooit een eind aan.
"Jack! Kijk!" David rent verder naar boven en stopt bij een bord. Het lijkt alsof we er zijn. Spontaan ontstaat er een glimlach op mijn gezicht en komt er weer energie in me. Ik sprint naar David. Maar hoe dichterbij ik kom, hoe raarder ik het ga vinden. Waar is de deur naar buiten?

Ik sta naast David en vraag waar de deur is naar het uitzicht. Meteen begin hij te lachen en loopt door.
"We zijn er nog niet gekkie! We moeten er nog een paar!" En met dat loopt hij nog verder naar boven.
Oh man, ik heb echt geen zin meer. Ik ben echt doodop en we moeten nog een paar verdiepingen.
Met een dodelijke blik loop ik langzaam achter David aan. Ik wil zijn moment echt niet verpesten. Hij is nu zo blij en daar kan ik geen nee tegen zeggen. Anders had ik dat heus wel gedaan, ik wil hem niet kwetsen.
Beter is dat uitzicht het waard. Anders ga ik echt kapot.

*nog een tijd en nog meer trappen later*

Pov David

We lopen nu al een tijdje omhoog en niks kan mijn humeur nog verpesten. Het blijkt dat je vanaf het dak 360 graden uitzicht hebt over Parijs. Ik word daar al meteen nog blijer van. Volgens mij vind Jack het iets minder leuk, maar alsnog de moeite waard.
Het zijn wel wat trappen omhoog en je conditie wordt getest, maar ik vind het niet erg.
Ik draai me om en kijk naar Jack. Hij loopt niet heel soepel de trap op, maar doet zijn best, ook al heeft hij een dodelijke blik op zijn gezicht. Ik knik goedkeurend en loop weer door.
Als Jack het niet wilde hoefde het niet. Dan waren we gewoon wat anders gaan doen, maar hij zei niks, dus dacht ik dat het wel goed zat. Alleen bedenk ik me nu pas dat we ook de hele weg weet naar beneden moeten, maar dat is niet erg.

Opeens houden de trappen op en sta ik voor een deur met een briefje erop. Oh god... Jack gaat dit niet leuk vinden.

Pov Jack

Met veel gehijg kom ik eindelijk bij David. Ik snap nog steeds niet waarom hij de deur niet opent, maar dan zie ik het briefje en valt mijn mond open.

You got to be kidding me...