A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 44

A/n: Ik weet dat het geen goed excuus is, maar ik had geen internet voor heel de vakantie. Het spijt me onwijs voor de (veel te) late update. Hopelijk valt het niet tegen! 
Enjoy! Xx

De twee dagen zijn om gevlogen. Jack en ik hebben de twee dagen gespijbeld. Ik was het er zeker niet mee eens, maar Jack vond dat ik het nodig had. Ik moet toegeven dat het fijn was om een dagje niks te doen. 

We zijn, zoals Jack Roos had beloofd, naar de speeltuin geweest. Daar heeft ze uren lang tikkertje gespeeld, van de glijbaan af gegleden en op de rekstok koppeltje gedoken. Zelfs toen het regenende en Jack haar smeekte of we naar huis konden ging ze door, ons compleet negerend. Jack was quasi-boos achter haar aangerend waardoor we nog langer in de regen waren. Doorweekt kwamen we, na misschien wel twee uur in de regen, thuis en hebben we warme chocolademelk gedronken naar mijn oma's recept. 

Dat beviel Roos maar al te goed, want ik mocht niet meer weg als ik niet nog een paar koppen voor haar maakte. Ik bleef, ook al vond ik onbeleefd, nog twee dagen bij hen eten op Jacks moeders aanbod. Ik had met kleine hoeveelheden meegegeten en probeerde onderwerpen over mijn thuissituatie, ouders en familie te ontwijken. Jack heeft de hele tijd mijn hand onder de tafel vast gehouden en vertikte het om me los te laten. 

Nu is het eindelijk woensdag. De dag waarop Jack zijn vrienden zal vertellen hoe hij echt in elkaar zit en wat hij echt van me denkt. De arme jongen wordt met de minuut zenuwachtiger en ik kan het hem ook niet kwalijk nemen. Zijn vrienden zijn nou niet echt de fijnste en ze hebben een duidelijke mening over homo's. De woorden 'fagot', 'gay.' en 'homo.' krijg ik nog elke dag naar mijn hoofd geslingerd. Niet dat het me veel uitmaakt, want Jack weet me iedere keer te overtuigen dat ze het niet waard zijn.

'David ik kan dit niet.' sist Jack naast me als de laatste bel voor vandaag gaat. Zijn ogen staan vol paniek en zijn handen trillen zacht. We staan langzaam op en lopen naar zijn locker. 'Het spijt me David maar ik denk niet dat ik dit kan.' mompelt Jack opnieuw. Mijn wenkbrauwen fronsen zich en mijn mondhoeken zakken omlaag. 'W-wat bedoel je?' vraag ik zacht. Jack zucht vermoeid en bijt op zijn lip. 'Dat ik dit niet kan!' roept hij gefrustreerd. Ik zet een stap naar, geschrokken door zijn harde stem. 

Iets lijkt in me knappen. Ik heb zo lang op hem gewacht. Ik heb de klappen opgevangen en het geaccepteerd dat mijn vriendje me tegen zijn wil in me slaat. Ik ben meer gaan eten omdat hij het wilt, probeerde te stoppen met zelfbeschadiging en ben meer gaan praten over mijn gevoelens. Ik heb zoveel voor hem gedaan, meer dan ik voor ooit zou doen voor iemand. 

'Misschien moet je niet alleen aan jezelf denken.' antwoord ik. Mijn stem klinkt kil, maar mijn ogen stralen niets anders dan pijn en verdriet uit. 

Jack blijft een moment stil. Hij kijkt me aan en bijt hard op zijn onderlip. Hij mompelt iets in zichzelf. Zijn ogen worden donkerder en hij smijt gefrustreerd zijn kluisje dicht. Brandon komt aanlopen en kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 

'Wat moet die fagot hier?' vraagt hij. 

Jack antwoord niet en kijkt me aan. Onze ogen kruizen elkaar waarna hij diep zucht. Langzaam loopt hij naar Brandon toe. Ik pak snel zijn arm vast en trek hem naar me toe. 'Kies alsjeblieft voor het goede.' fluister ik zacht. Zijn ogen staan vol paniek en hij knikt zachtjes waarna hij me een zwakke glimlach geeft. Hij geeft me een kneepje in mijn hand en laat me dan los. Brandon kijkt me boos aan en doet een poging om me te duwen, maar Jack houd hem tegen. 

'Laten we gaan.' mompelt hij snel. De twee jongens voor me lopen langzaam het schoolgebouw uit, mij achterlatend. Ik moet bekennen dat ik ook zenuwachtig ben. Misschien nog wel meer dan Jack zelf. Ik weet niet eens of ik morgen nog een vriendje heb of dat hij zijn reputatie en meningen van andere boven mijheeft verkozen. 

Zin om naar huis te gaan heb ik niet. Ik ben klaar met alle blauwe plekken, geschreeuw en angst. Mijn hoofd is er te vol voor, mijn lichaam te zwak. Langzaam loop ik de school uit en pak ik mijn fiets. Ik zucht vermoeid als ik zie dat mijn banden weer lek zijn en besluit te lopen. Met mijn fiets in de hand loop ik richting Jacks huis. Ik kom langs Roos haar school en geniet van de vrolijke kinderen op het schoolplein. De vreugde en onbezorgdheid van de kinderen laat me zwak glimlachen, beseffend dat ik ook ooit zo was. 

Langzaam loop ik door en stop ik voorzichtig bij Jacks huis. Vanuit het raam in de woonkamer zie ik Brandon en Jack zitten. Jacks mond beweegt langzaam en onzeker terwijl hij zijn hoofd omlaag heeft gericht. Zijn handen frummelen met het uiteindes van zijn mouwen en zijn voet tikt zachtjes tegen de grond. Zijn mond sluit zich en is niet meer dan een licht streepje. Hij kijkt zijn vriend even aan en wendt zijn blik opnieuw af als hij weer begint met praten. Brandon kijkt hem aan. Zijn wenkbrauwen zijn gefronst en zijn ogen staan strak op Jack gericht. 

Ik wend mijn blik af. Ik wil niet zien wat hij zegt, bang dat het in mijn nadeel is. Snel loop ik door en loop ik in straten die ik nog nooit heb gezien. Na een kwartier dwalen herken ik het park met de speeltuin waar ik laatst met Jack en Roos naar toeging. Ik zet mijn fiets naast een bankje laat mezelf met een plof op het houten bankje vallen. 

Mijn ogen sluiten zich vermoeid van al het denken. Ik neem mezelf voor om van het ergste uit te gaan en zet mijn telefoon op trillen voor het geval dat ik bericht krijg van Jack met het slechte nieuws. 

Ik kan nu geen slecht nieuws ontvangen. Niet nu ik eindelijk weer begin met eten en mijn oude gewoontes achter me laat. Niet nu ik eindelijk weer een lichtpunt heb gevonden in mijn leven en langzaam weer de kleuren van het leven zie.

Ik slik moeilijk en duw mijn nagels in mijn handpalmen terwijl mijn ogen langzaam vochtig worden. Ik open geschrokken mijn ogen als ik mijn broekzak voel trillen. Met trillende vingers pak ik hem uit mijn zak en wens ik dat het goed nieuws is. 

Nogmaals sorry! We zullen jullie niet meer zo lang laten wachten, beloofd. Ik hoop dat jullie het leuk vonden! Tips?  Let us know! 
Lots of love
Xx