A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 46

Davids pov

Bijtend op mijn lip zet ik mijn telefoon aan. Met zwetende handen open ik het bericht van Jack en lees ik het.

'Misschien is het beter als we elkaar even niet meer zien.'

Mijn ogen lezen het bericht nogmaals, maar bij ieder woord dat ik lees voel ik mezelf langzaam in elkaar storten. Ongeloofwaardig schud ik langzaam mijn hoofd. Mijn ogen vullen zich langzaam met tranen die geluidloos over mijn wangen stromen. Ik laat mijn telefoon uit mijn hand vallen en bijt hard op mijn hard om snikken tegen te gaan. Ik druk mijn nagels dieper in mijn handpalmen, in de hoop dat ik wakker wordt uit een van mijn vele nachtmerries. Maar dat gebeurt niet. Jack heeft daadwerkelijk het bericht gestuurd waar ik zo onwijs bang was. Hoewel ik al veel afwijzingen heb gekregen in mijn leven, deed het nooit zoveel pijn als deze.

Deze afwijzing is namelijk van een persoon die me geleerd hoe het is om gelukkig te zijn. Hij heeft me laten lachen terwijl ik onder de blauwe plekke zat, liet me weten dat ik goed genoeg ben en dat ik niet bang hoeft te zijn voor het leven. Hij vertelde me elke nacht dat het leven beter zou worden.

'Houd vol, want morgen wordt beter dan vandaag.' was dan ook zijn favoriete quote. Ik begon erin te geloven. Ik hield vol, gaf het leven opnieuw zijn kansen en stond open voor alles. Hij liet me zelfs geloven dat ik thuis veilig kon zijn. Mijn leven werd verbeterd, mooier en gelukkiger door één persoon.

'Gaat het goed jongen?'

Verschrikt kijk ik op en veeg ik mijn tranen weg. Met een vluchtig knikje probeer ik de vrouw voor me te overtuigen. Ik zou haar rond de dertig schatten door haar bolle buik en de vrolijke hond die om haar heen rent. Een bezorgde frons op haar gezicht doet mij harder huilen, wetende dat mijn moeder niet zo zou zijn. Mijn snikken inhoudend glimlach ik waterig naar haar.

'Weet je het zeker?' vraagt ze twijfelend. Ik wil mijn hoofd schudden en mijn slikken vrij laten. Ik wil hard in haar armen huilen, zeggend dat ik het leven niet snap. Ik wil de pijn vergeten en haar zacht vertellen dat het leven niet eerlijk is, maar ik houd mijn mond. Met een klein knikje en een smal glimlachje zorg ik ervoor dat de vrouw knikt en weer verder loopt.

Mijn ogen sluiten zich waarna ik mijn tranen opnieuw loslaat. Mijn handen trillen onrustig en mijn maag knort protesterend. Het liefst wil ik naar Jack toegaan, hem vragen wat er mis ging. Ik wil hem in mijn armen nemen aangezien ik vermoed dat Brandon het niet goed oppakte en hem pas weer loslaten als hij inziet dat hij niet fout zit. Hoe graag ik het ook wil, heb ik de moed niet. Ik ben niet zoals Jack, die nergens bang voor is en zijn mond opentrekt als iemand hem tegenspreekt. Nee, ik ben niet veel meer dan een nauwelijks zichtbaar persoon die met moeite het leven bijhoud.

Ik weet niet hoelang ik in het park heb gezeten. Voor mijn idee niet lang, maar aan de donker blauwe lucht te zien zat ik er al uren. Trillend van de kou en verdriet pak ik mijn telefoon van de grond, strek ik mijn inmiddels stijf geworden benen en loop ik langzaam naar huis, mijn fiets achterlatend in het park.

Als ik bij mijn huis aankom overspoeld de angst me. Ondanks dat open ik voorzichtig de deur en glip ik naar binnen. Zodra ik mijn kamerdeur open doe kijk ik recht in de ogen van mijn moeder. Haar handen houden mijn boekje vast en haar ogen kijken me gefronst aan. Ik kijk verschikt naar haar en chaos ontstaat in mijn hoofd als ik besef dat ze alles weet. Ze weet over mijn relatie met Jack, mijn zware depressie en mijn eetprobleem. Nerveus kijk ik haar aan, maar dan voel ik de chaos wegzakken. Ik denk niet dat het veel verschil maakt als alles weet.

Ze slikt zacht bij het zien van mijn ingevallen gezicht en rooddoorlopen ogen. Ze is gedurende afgelopen jaren langzamerhand een vreemde voor me geworden.Voor even heb ik het idee dat het haar spijt. Dat haar ogen schuld en verdriet tonen en dat ze zal troosten. Ik kijk mijn moeder aan, niet goed wetend wat ik moet doen.

'Het spijt me.'

Haar stem is nauwelijks hoorbaar als ze de woorden uitspreekt, maar ik hoor ze. Ze komt langzaam in beweging, duwt het boekje in mijn handen en legt haar warme hand op mijn natte wang. Tranen vormen zich in mijn ogen, maar voordat ik ze kan loslaten heeft ze haar hand weer teruggetrokken en verdwijnt ze zonder iets te zeggen uit mijn kamer.

Ik laat me op bed zakken, wrijft vermoeid en uitgeput over mijn gezicht en kijk vanuit mijn raam naar buiten. De sterren schijnen fel aan de hemel en laten me verwonderd naar ze kijken. 

Ik kruip onder mijn dekens en probeer mijn ogen open te houden om de vele sterren te bewonderen. Ik open mijn boekje en blader door de bladzijdes heen. Bij elke bladzijde die ik lees, voel ik mezelf ongelukkiger worden. Mijn ogen vullen zich voor de zoveelste keer vandaag met tranen en mijn handen slaan om de zoveel minuten een bladzijde trillend om.

Ik zou willen hopen zoals Jack me dat had geleerd. 'Hopen is het middel tegen alles.' had hij gezegd en zoals altijd had ik hem geloofd, maar nu begin ik te twijfelen. Is hopen genoeg? Is dat alles wat je nodig hebt in het leven?

Als mijn telefoon trilt pak ik hem haastig op.

Het spijt me, maar ik kan het niet. Xx Jack.

Die woorden slaan het laatste beetje hoop uit mijn gebroken lichaam en ik schud verward mijn hoofd. Tranen beginnen opnieuw hevig te rollen en mijn borstkas brand van de pijn. Mijn ademhaling schiet omhoog en ik bijt mijn lip kapot. Ik laat mijn hoofd vermoeid hangen terwijl ik een laatste blik naar de sterren werp.

Ik kan niet meer.

Haloeeeeee people!! Sorry voor dit pijnlijke stukje! Maar we wilden even zegen dat het einde van het boek nadert... maaarrrr niet getreurd; woensdag komt er nog een hoofdstuk!!
Laat weten wat je ervan vindt en stemmen kan ook geen kwaad ;).
En nogmaals bedankt voor het aantal lezers!
Xxx