A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 39

Pov David

De deur slaat met een klap achter me dicht. Ik loop de gang uit, door de deur naar buiten en loop over straat. Zonder besef waar ik naartoe ga, loop ik maar wat rond. Het boeit me niet waar naartoe. Als het maar weg is van Jack. Ver weg. Het liefste wil ik nooit meer terug en gewoon verdwijnen. Naar een mooi en rustig land, een huis aan de zee en de zon schijnt de hele dag. Een paar dagen per week werken in een café of restaurant om toch wat te verdienen en verder niks anders dan aan het strand liggen. Helaas is dit allemaal maar een droom. Een droom, die te mooi is om waar te zijn. Dat haat ik het meest van het leven. Er zijn nog andere dingen, maar dit is gewoon het ergst.

Pov Jack

Ken je dat moment waarop er iets vreselijks is gebeurd, dat je het weet, maar toch weer niet? Dat heb ik nu. Want nog steeds dringt het niet tot me door. Ik krijg nog niks binnen van wat David heeft gezegd. Alles wat hij zei ging als een waas voorbij en klonk dof, alsof hij meters van me afstond. Alles speelt zich nu af in mijn hoofd alsof het een filmpje is. De woorden komen hard aan, Davids boze en gekwetste gezicht en natuurlijk het moment dat hij de deur uitloopt en het met een klap dichtgooit.
Het liefste wil ik nu gewoon naar bed en wakker worden. Dat alles normaal is en dit allemaal maar een stomme droom is.

Langzaam maar wel bewegend, loop ik door de gang naar de keuken. Ik was van plan om een glas water te pakken en even bij te komen, maar wordt tegengehouden door iets wat ik zie vanuit mijn ooghoek. Ik draai me een kwartslag zodat ik zeker weet dat ik het goed heb gezien. En ja, ik heb het goed gezien. Op het tafeltje tegen de muur ligt iets wat David had mee moeten nemen, maar dat niet heeft gedaan. Want op het tafeltje liggen de sleutels en telefoon....

*Een paar uur later*

Pov David

Al een lange tijd zit ik op dezelfde plek. Volgens mij wel een paar uur, want de zon staat nu anders dan eerder. En misschien ben ik net half in slaap gevallen.
Het is best wel een fijne plek. Gewoon midden in een park ergens achter verscholen en precies zodat ik wel iedereen zie en zij mij niet. Best wel handig dat ik dan kan weglopen als ik Jack zie.

Ik weet niet wat het net was, maar het voelde goed. Het voelde goed om alles eruit te kunnen gooien. Ik had mezelf voorgenomen om me in te houden, maar vaak lukt dat niet, bij niemand. Dus ook niet bij mij. Dat laatste stuk was misschien wat hard, maar het was wel waar. Hij heeft altijd al aan zijn reputatie gedacht. Aan het begin en nu nog steeds. Ik snap het niet. Hoe kun je je zo vastklampen aan iets wat alleen bestaat in iedereens hoofd. Ik bedoel, reputatie is alleen maar een woord en een paar meningen. Zo erg is het toch ook niet. Toch? En is Jack bang om te zeggen dat hij homo is? Ja, hij heeft een reputatie, heeft een super leuke familie, maar die zullen daar toch niet op afknappen?
Dat is wat me nog het meest pijn doet. Hij weet dat ik heel graag gewoon iedereen wil vertellen dat we samen waren en hij bleef het gewoon geheim houden. Aan het begin kan het nog wel. Maar we zijn nu al een tijdje samen, worden steeds closer en het wordt gewoon lastiger om het geheim te houden. Mij boeit het niet wat anderen ervan denken. Het boeit me niet dat mensen weten dat ik en Jack samen zijn. Nou ja, zijn... ik weet niet hoe het nu tussen ons zit.

Als het begint te schemeren besluit ik om terug te gaan. Ooit moet ik weer terug. Vanavond vertrekt het vliegtuig. Is het heel raar als ik zeg dat blij ben dat we terug gaan? Het klinkt misschien gemeen, maar het is zo. Natuurlijk ben ik bang voor mijn vader en moeder als ik ineens weer voor de deur sta, maar het voelt gewoond fijn om te weten dat je dan tenminste op een plek bent die je van binnenuit kent.
Net een paar meter voor de deur besluit ik alvast de sleutels te pakken zodat ik snel naar binnen kan. Maar al snel kom ik erachter dat ze niet in mijn broekzak zitten. Ik check alle zakken nog een keer en kom tot de conclusie dat ze dan blijkbaar nog op het tafeltje liggen. Ik bedenk wat ik nog meer kan doen dan aankloppen, maar er is geen andere optie aangezien mijn telefoon bij de sleutels ligt, dus binnen. Precies aan de andere kant van de deur. Fijn.
Ik neem een grote hap lucht, blaas het uit en klop aan. Nog een keer. En nog een keer, totdat ik iemand deze kant op hoor komen. De deur wordt opengedaan door Jack. Hij probeert iets te zeggen, maar ik duw hem opzij en loop recht door naar de kamer, doe de deur op slot en begin spullen in te pakken. No way dat ik nu met hem ga praten. Niet nadat ik hem ongeveer verrot heb gescholden en naar hem heb geschreeuwd. Laat hem zich naar lekker schuldig voelen. Eigen schuld, dikke bult.

Na een uurtje ben ik klaar met inpakken en kijk ik tevreden naar het resultaat. Ik knik goedkeurend en zet mijn koffer op de gang naast de ingepakte koffer van Jack, die blijkbaar ook al heeft ingepakt. Hijzelf zit op de bank met zijn telefoon en als hij doorheeft dat ik uit de kamer ben, draait hij zich half om en begin te praten. "Over een paar minuten komt de taxi om ons naar het vliegveld te brengen." En met dat draait hij zich terug en gaat door met waar hij mee bezig was: zijn telefoon. Ook ik vermaak mezelf wel met een boek en ga in de keuken zitten en wacht op de taxi.

Eindelijk is de taxi er. Het was best wel een dodelijke stilte in huis. Het voelde zo raar, maar toch een soort van kil tegelijk. Het was een raar gevoel. Het leek alsof als iemand iets zou zeggen, dat die dan meteen op zijn donder kreeg van de ander en alles alleen maar erger maakt.
We pakken allebei onze koffer, Jack laag de sleutels achter en sluit de deur, terwijl ik al meteen achter de taxichauffeur aan loop. Hij doet de koffers achterin, we gaan zitten en rijden naar het vliegveld. Met natuurlijk, een stilte.

Na het inchecken, de bagage te hebben afgeleverd en de chauffeur te hebben bedankt en betaald, kunnen we meteen door naar onze plekken in het vliegtuig. We zitten naast elkaar, maar toch is er een grote ruimte tussen ons in.
We krijgen de uitleg over de riemen en reddingsvesten en een praatje van de piloot. Daarna stijgen we op en val ik eigenlijk al snel in slaap.

Dit is een wat langer hoofdstuk dan normaal, maar dat komt doordat we vorige week hadden gemist. Sorry nog! Maar hopelijk is het nog leuk!
Xxx