A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 35

Pov Jack

Natuurlijk... altijd ik weer. Waarom heb ik dit altijd? We zijn helemaal naar boven gegaan, tassen meegesleurd, nou ja, ik tenminste. En dan kom je er eindelijk na een eeuw en idioot veel trappen later omdat de lift het niet doet, natuurlijk.
En ik weet het, dit was te verwachten. Alsnog, het zou fijn zijn als het leven gewoon een keer mee zat. Maar mee hoor! Niet bij mij. Niet bij Jack. Nooit.

Weet je al wat er aan de hand is?
Ja, helemaal goed geraden! Het klopt...
De deur zit dicht.
Ja... hij zit dicht. Natuurlijk. Zoals altijd.

Ik heb er nog een tijdje tegenaan getrapt, ertegen gescholden en ga zo maar door.
Ondertussen was David natuurlijk al vrolijk een stukje naar beneden gelopen en had van een afstandje zitten kijken hoe ik de deur verrot sta te schelden.

En ja... nu lig ik inderdaad op de grond dood te gaan. Wist je dat een deur trappen en verrot schelden je best wel moe maakt?
Ik lig nu ongeveer in mijn graf en moet ooit weer worden opgegraven. Ik wacht alleen nog op het teken.
"Jack? Kom je?" Daar is het. Het teken dat mijn doodskist moet worden opgegraven, ik eruit moet komen en ik opsta uit de dood.
"Jack?" David staat nu over me heen gebogen en kijkt me raar aan.
"Wat ben je aan het doen?"
"Doodgaan." Antwoord ik chagrijnig en moe tegelijk.
Hij knikt lichtjes en loop naar beneden.
"Kom je? Dan gaan we."
Ik antwoord met een vermoeide kreun en rol op mijn buik.
"Jack, kom nou. Dan gaan we naar huis en kan je daar op bed liggen."
Mijn hoofd komt meteen omhoog en ik vraag: "erewoord?"
Hij rolt met zijn ogen en knikt.
"Erewoord."
Ik kan mezelf alsnog met moeite omhoog duwen en sta op. Ik pak de tassen en loop voorzichtig naar beneden.

Pov David

Ik loop naar beneden en hou Jack tegelijk in de gaten. Hij ziet er redelijk moe uit, maar dat kan ook aan mij liggen. Ik weet niet waarom, maar ik vond dit best wel leuk. Het klinkt raar, maar echt, ik vond het leuk. Gewoon op en neer lopen en niks anders. Gewoon een soort van rust, denk ik. Het was wel fijn, alleen denkt Jack daar waarschijnlijk anders over.
Maar goed, we gaan terug en daar gaan we lekker niks doen. Waarschijnlijk gewoon een filmpje kijken en uitrusten.

"David?"
Ik stop met lopen en draai me om.
"Zijn we bijna beneden?" Vraagt Jack zeurend.
Ik kijk naar het bordje naast me en antwoord.
"Bijna. We zijn bijna op de helft." En met dat loop ik door.
Ik hoor Jack zuchten en achter me aan slenteren.

* een aantal trappen later*

"David?"
"Ja Jack?" Ik zit er al op te wachten. De laatste paar minuten heeft hij het al 12 keer gevraagd en we zijn nog niet veel verder.
"Zijn we er al?"
Zucht. "Bijna. Nog even volhouden."
Ik rol met mijn ogen, typisch Jack. 

*nog een lange tijd later wat uren lijkt*

Oké, nu snap ik waarom het voor Jack zo lang duurt. Het duurt nu zelf lang voor mij, maar dat komt doordat hij maar steeds blijft vragen of we er al zijn. En iedere keer is het antwoord hetzelfde.
"David?"
"Nog even Jack. Net als de laatste minuten geleden. Het antwoord is nog steeds hetzelfde als de vorige keer, en de keer daarvoor, en daarvoor."
Ik hoor hen zuchten en achter me aan lopen.
Ik draai me even om en trek mijn wenkbrauwen op. Als hij doorheeft dat ik het zie, stopt hij en loopt snel door.
Ik schud mijn hoofd en loop door.

Pov Jack

Oké, dat was op het nippertje. Anders had hij gezien dat ik gekke gezichten aan het maken was en zijn tekst herhalen met een apart stemmetje. Natuurlijk niet te hard, maar alsnog. Je herkent het vast wel. Iemand doet alsof diegene de oudste is en behandelt je als een klein kind, terwijl je helemaal gene klein kind bent. Nou ja, ik tenminste niet. Ik vroeg alleen maar een paar keer of we er al waren, want dit is nou niet echt mijn favoriete ding om te doen in de vakantie.

*nog een langere tijd later en te veel trappen te hebben gelopen*

"David?"
"Nee, we zijn er nog niet."

*nog later*

"David?"
"Nope."

*nog later*

"David?"
"Bijna."

*nog later*

"Dav-"
"Nee."

*nog later*

"Zijn we er a-"
"Nee. We zijn er nog niet."

*en alweer een lange tijd later*

"David?"
"Als je nu gaat vragen of we er al zijn, sla ik je kop in."
Nou, die is zeker in een goede bui...

*al voor de zoveelste keer: een tijd later*

"David?"
Hij draait zich om en loopt achterstevoren naaf beneden.
"Jack. Kan je een keer ophouden met vragen of we er al zijn? Dank je."
Meteen als hij zich omdraait, loopt hij tegen de deur aan.
"Ik wilde alleen zeggen dat we er zijn..." zeg ik tegen hem.

Ik weet het... een kort hoofdstuk. Maar volgende keer komt er een langere!
Xxx