A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Epiloog

Huilend kniel ik voor de zwarte steen voor me. Met pijn in mijn hart leg ik een roos neer en wrijf ik kort over de grafsteen waar Davids naam in krulletters is opgeschreven. Zacht gesnikt laat me mijn zusje in mijn armen nemen. 'Ik mis hem Jack.' Haar snikkende stem doet mijn hart breken.
'Ik ook Roosje, ik ook.'

Het is precies een half jaar geleden toen David zelfmoord pleegde. De agenten kwamen er later achter dat hij de slaappillen van zijn vader had gepakt en het hele potje in een keer had doorgeslikt. David had de pillen genomen op plek waar hij zich het veiligst voelde, onze boom in het park.

Ze vonden een brief naast hem, geschreven aan mij. Snikkend had ik hem gelezen, mijn hoofd geschud en gesmeekt of ik mocht wakker worden uit de nachtmerrie. Ik heb de brief zo vaak gelezen dat ik hem uit mijn hoofd ken.

Lieve Jack,

Het spijt me als je me hebt gevonden. Het spijt me dat ik in je leven kwam en alles op zijn kop zette. Ik weet dat je niet eens bent met mijn keuze, maar weet dat ik het wilde en dat ik eindelijk mijn rust heb gevonden. Je mag boos op me zijn, me verrot schelden en me haten. Je mag me vergeten om nooit meer over me te hoeven praten, ik houd je niet tegen. Onthoud alsjeblieft goed dat dit niet jouw schuld is Jack. Om eerlijk te zijn ben jij het mooiste wat me is overkomen in mijn leven. Je leerde me wat liefde was, je liet me opnieuw de kleuren van het leven zien en liep niet weg voor mijn problemen. Je verzorgde me iedere keer als ik gewond was, gaf me hoop en liet me lachen op de meest pijnlijke momenten. Je liet me geliefd en gewild voelen, iets wat ik allang niet meer voelde. Je gaf me alles wat ik nodig had; liefde. Ja, je maakte het uit en verliet me, maar toen je vanavond terugkwam smolt mijn hart. Je sprak de waarheid toen je me vertelde dat je van mij hield en dat was alles wat ik wilde in mijn leven. Ondanks dat je me liefde gaf ben ik niet sterk genoeg geweest. Je moet je beseffen dat mijn lichaam op was en dat ik niet meer kan, fysiek en mentaal. Mijn ogen waren moe, mijn lichaam was op en mijn hoop was weg.

Onthoud alsjeblieft dat ik van je houd. Nog nooit heb ik zo van iemand gehouden als van jou. Het spijt me dat ik je verlaten heb, het spijt me echt. Ondanks dat ik misschien niet meer volledig bij je ben zal ik je niet zomaar laten gaan. Je hebt vierentwintig brieven die je kan openen wanneer je me mist. Wanneer je je alleen voelt in de nachten hoef je alleen maar naar boven te kijken. Daar zullen de sterren op je wachten en zal ook ik over je waken in de donkere nachten. Ik zal vanaf boven meekijken op je leven en je proberen te beschermen tegen elk gevaar. Beloofd.

Lieve Jack, houd vol. Wees de lieve jongen waar Roos en ik dol op zijn en vergeet alle meningen. Leef je leven, geef niet op zoals ik doe en geniet. Ik houd van je Jack. Ik houd zielsveel van je.

Veel liefs,
David.

David had inderdaad vierentwintig brieven voor me achtergelaten. Ik spaar ze aangezien ik voor een heel leven er maar vierentwintig heb. Ik probeerde hem te vergeten, boos op hem te worden, maar het enige wat ik kon doen was beseffen hoeveel ik eigenlijk wel niet van hem hield.

Roosje had onbedaarlijk hard gehuild toen ze hoorde dat David dood was. Ze vroeg waarom, maar ik beloofde haar dat te vertellen wanneer ze ouder was. Toen Brandon Davids brief had gelezen heb ik hem voor het eerst in mijn leven zien huilen. Niet lang daarna verdween hij van school en verbrak hij al het contact.

Davids dood had een grote impact op iedereen. Zijn ouders nodigde me uit om alles over hun zoon te horen. Ze huilde, werden overspoeld met schuldgevoel en beloofde me om Davids kamer nooit te veranderen zodat ik toch nog een plekje had voor mij en David alleen. Ondanks alles kon ik niet boos op ze worden. De rede was simpel; ik was te gebroken om iets te voelen.

David was de meest bijzondere jongen uit mijn leven. Hij was eerlijk, puur en kwetsbaar, maar aan de andere kant was hij grappig, enthousiast en sportief. Hij was zo anders dan andere en ik denk dan ook dat nooit meer iemand vind zoals hij.

David was bang dat ik het hem kwadelijk zou nemen dat hij had opgegeven, maar dat was niet zo. Ik was trots op hem. Hij wilde al zolang niet meer leven en toch bleef hij doorgaan. Hij heeft gevochten, steun gezocht en doorgevochten.

Maar zoals David het zelf beschreef in een van zijn brieven:

  'Sometimes it all gets a little too much..'