A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 16

(Jacks pov)

Snel ren ik naar de trap en leg mijn hand op Davids mond. "Jack?" roept Bradon. Davids ogen worden groot en kijken me angstig aan. Ik gebaar dat hij naar boven moet gaan dus dat doet hij zo stil als hij kan. Ik pak snel mijn telefoon uit mijn broekzak en loop weer naar beneden.

"Was mijn telefoon vergeten." zeg ik. Hij rolt met zijn ogen. "Zullen we gaan?" Ik knik en loop het huis uit. Het giet van de regen dus rennen we naar onze fiets toe en en racen we naar school.

(Davids pov)

Als ik de deur hoor sluiten kijk ik voorzichtig uit het raam. Mijn mond gaat een stukje open als ik Jack en Brandon zie wegfietsten. Is hij me vergeten? "David?" Ik kijk op en zie Roos met haar schooltas klaar staan. Ik zucht en loop dan naar haar toe. "Hoe lang is het lopen naar school?" vraag ik. Ze houd tien vingers op en ik zucht zachtjes. Ik trek haar jasje aan en zoek een paraplu in de kast, die ik helaas niet vind. Onderweg praten we wat over school en rent Roos door alle plassen.

Na inderdaad tien minuten komen we aan op haar school. Ik geef haar een knuffel en zeg gedag voordat ze de school binnen rent. Ik kijk haar na en loop dan pas richting school. Ik bescherm mijn gezicht tegen de regen zodat de foundation niet uitloopt.

Na twintig minuten loop ik het schoolgebouw in. Een paar mensen lachen me uit en wijzen naar mijn doorweekte kleren. Ik wend mijn hoofd af en loop snel naar het goede lokaal. Ik klop zachtjes op de deur voordat ik hem open.

Vijventwintig paar ogen kijken mij aan. Ik slik en kijk dan naar de docente. Ze kijkt meelevend naar mijn kleren en wenkt dan dat ik mag zitten. Natuurlijk moet dit weer het uur zijn dat ik naast Jack zit. Wat ongemakkelijk ga ik naast hem zitten en vermijd zijn blik. Na een paar minuten voel ik een hand onder de tafel die mijn hand vast pakt. Ik kijk naar Jack op.

"Sorry." zegt hij zacht. Ik zeg niks terug en focus me op de les. Opeens krijg ik een briefje op mijn schrift gegooid. Ik kijk naar Jack maar hij doet alsof het niet van hem is. Ik open het briefje en lees.

Sorry voor vanochtend maar anders was Brandon erachter gekomen. Bedankt voor mijn zusje wegbrengen en het spijt me dat je moest lopen in de regen. Vanmiddag bij jou? Xx

Ik kijk hem glimlachend aan, maar dan bedenkt ik me dat mijn vader vanmiddag thuis is. Ik schud spijtig mijn hoofd waardoor hij knikt. "Geeft niet." zegt hij zacht. Ik glimlach zwak en wend dan mijn blik af.

Na het derde lesuur hebben we pauze. Ik loop naar Luke toe maar hij keert me de rug toe en loopt met Lucy weg. Teleurgesteld kijk ik hen na.

"Nu heb je niemand meer hè?" vraagt een stem achter me. Ik draai me verschrikt om. Brandon, Gijs, Mark en Jack staan achter me. Veel tijd om na te denken heb ik niet want Brandon duwt me tegen de muur. Ik sluit mijn ogen tegen de pijn.

Zodra ik ze weer open zie ik Jack bezorgt naar me kijken. Gijs geeft me een trap en al snel lig ik op de grond. Mark, Brandon en Gijs kijken mij vuil aan. Als ze merken dat Jack niks doet kijken ze hem vragend aan. "Aan jou de eer Jack." zegt Gijs vuil. Jack slik even en kijkt me aan.

"Of betekent hij soms iets voor je?" zegt Mark erachteraan. Ik knik zachtjes als teken dat het goed is waardoor hij zijn hoofd schud. "Ik ben geen homo, ik ben niet zo vies." zegt Jack voordat hij me een volle stompt in mijn gezicht geeft. Ik kreun van de pijn en sluit mijn ogen. Ik hoor vaag mensen lachen en weglopen. Niet veel later voel ik hoe iemand me in paniek oppakt voordat ik wegzak.

Ik open langzaam mijn ogen. Verbaasd kijk ik de ruimte rond. Na een tijdje herken ik de plek, het achterste hoekje van de school. Ik kijk opzij en zie Jack bezorgt naar me kijken. Als hij ziet dat ik wakker ben verlaat een opgeluchte zucht zijn lippen.

"Sorry, het spijt me zo. Ik had het nooit mogen doen!" ratelt hij. Ik kijk hem geruststellend aan en probeer dan omhoog te komen. "Ben je gek?  Je moet rusten. " zegt Jack meteen. Ik negeer het en sta wankelt op. Mijn hoofd doet pijn en ik voel me misselijk. Ik ren naar de dichtstbijzijnde wc en spuug alles wat ik in mijn maag heb eruit, niet zo veel dus.

Walgend kijk ik naar mijn kots als ik een hand op mijn rug voel. "David ga naar huis." zegt Jack zacht. Ik knik twijfelend en wil weglopen. "Ik houd van je." zegt hij zacht nadat hij me een kus op mijn wang geeft. Ik glimlach voorzichtig en loop dan weg, op naar huis.

Thuis aangekomen maak ik voorzichtig de deur open. Ik zag tot mijn grote opluchting dat mijn vader er niet was. Ik loop de woonkamer binnen en zie mijn moeder boos naar me kijken. "Waar was je?" vraagt ze boos. Ik kijk omlaag. "Bij een vriend." mompel ik. Mijn moeder trekt me mee naar de keuken. "Opruimen." beveelt ze. Ik knik wat angstig en doe mijn werk. Na een uur ben klaar en loop ik naar mijn moeder toe. Ze controleert alles  tot in de puntjes terwijl ik gespannen sta toe te kijken. Bij een bord kijk ze me boos aan. "Wat is dit?" vraagt ze dreigend. Ik kijk op het bord en zie een nog wat tomatensaus zitten. "Sorry." mompel ik zacht. Ze komt naar me toelopen en blijft voor me staan. Ze duwt het bord in mijn handen en geeft me een klap op mijn wang. Ik voel mijn wang steken en langzaam rood worden. Ik kijk haar met open mond aan. Mijn moeder heeft me nog nooit geslagen. Ze was nog het "veiligste" van het thuisgevoel, maar dat heeft ze zonet verpest.

Ik wil weglopen, maar ze pakt me bij de kraag van mijn vest en trekt me dichter bij haar gezicht. "Zorg dat dit niet nog een keer gebeurd. Anders zal je vader wel een oplossing weten zodat je het niet vergeet. Waarom ben je ook zo'n mislukkeling? Waarom ben je mijn zoon? Je bent niets waard!" sist ze in mijn gezicht. Ze duwt me naar achter en zo snel mogelijk loop ik naar boven.

Ik loop meteen door naar de badkamer en doe de deur op slot. Ik leun op de wastafel en zie links van me een scheermesje. Ik pak het op en houd het op mijn pols. Ik haal het mesje er langs. Een warme, rode vloeistof loopt over mijn arm. Ik sluit mijn ogen en vertel mezelf dat ik het verdien.
Alweer haal ik het mesje er langs.
Ik verdien dit.
Nog een keer haal ik het mesje over mij arm.
Allemaal mijn eigen schuld.
En voor de laatste keer haal ik het mesje nog een keer over mijn arm.
Zouden mensen mij missen?

Alweer een hoofdstukje erbij! Hopelijk is het boek nog leuk!
We hadden trouwens een vraagje: zouden jullie het leuk vinden als we nog een boek erbij publiceren?