A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 25

Davids pov

De twee weken kropen voorbij. Dag in dag uit werd ik geconfronteerd met het feit dat ik een mislukking was en dat nog steeds ben. Jack komt wel iedere dag naar me toe om te zeggen dat het niet waar is en dat het hem spijt voor de klappen, maar de pijn van binnen wordt er niet minder op. Luke negeert me nog steeds en vermaakt zich erg met Lucy. Elke keer als Lukes ogen zich kruisen met de mijne, buigt hij zich naar Lucy en zoent hij haar vol op de mond. Misschien probeert hij me jaloers te maken, misschien wilt hij me laten weten dat hij me absoluut niet mist. Ik weet het niet, maar het doet wel pijn. "David?" De stem van Jack laat de nare gedachtes verdwijnen. "Heb je al gegeten?" vraagt hij. Ik kijk om me heen of niemand ons ziet. Het is pauze dus verwachtte ik Jack ook niet. Ik knik snel. "Ja, ik heb al gegeten." Mompel ik. Hij kijkt me wantrouwend aan en schud dan zijn hoofd. "Je hebt verdomme niet gegeten." Roept hij gefrustreerd. Ik deins wat in elkaar. Ook mijn vader kon zich niet inhouden de afgelopen twee weken. Bij geschreeuw schieten de beelden weer mijn netvlies binnen over hoe mijn vader duidelijk liet weten wat hij van me vond. "Hé ik bedoelde het niet zo." Zegt Jack opeens zacht als hij mijn ingedoken houding ziet. "Sorry ik had gewoon moeten eten." Zeg ik zacht. Hij glimlacht klein en haalt een koek uit zijn tas. "Hier eet deze maar." Zegt hij terwijl hij de koek in mijn handen duwt. "Dankje, ik eet hem zo wel op." zeg ik met een klein glimlachje. Ik sta op en maak een aanstalten om te weg te lopen. Een warme hand op mijn schouder houdt me tegen. "Eet het hier op." zegt Jack. Ik schud mijn hoofd. "Ik eet het echt wel op hoor." Hij zucht en de greep om mijn schouder versterkt wat. "David eet het hier op. Ik wil er zeker van zijn dat je het opeet." Zegt hij streng. Ik knik snel en neem een hap van de koek.

"Dikzak!"
"Varken dat je bent!"
"Je kan beter niks eten, je bent al te dik."

De woorden spoken door mijn hoofd zodra ik een tweede hap neem. Jack blijft staan totdat ik de koek op heb. Hij glimlacht en kijkt vluchtig om zich heen. Hij trekt me mee naar een plek waar niemand is. Dan geeft hij me een klein kusje op mijn lippen en verdwijnt dan met de woorden "Ik ben trots op je." de gangen in. Ik kijk wat verward om me heen en krijg een grote glimlach op mijn gezicht als ik zijn woorden tot me door laat dringen.

Met een goed gevoel loop ik naar de een na laatste les. De les verloopt gewoontjes. Brandon en Jack lachten met elkaar totdat de docent er gek van werd. Lucy en Luke waren weer klef achter me aan het doen en achter en ik was dezelfde onopvallende jongen. Maar er was een verschil deze les; Ik was vrolijk. Na een paar maanden kon ik me dit lesuur eindelijk weer focussen op de leraar en de lol van school herkennen. De bel ging dan ook veel eerder dan verwacht.

"Nerd kom eens!" Ik draai me om naar Brandon. Meteen is mijn vrolijkheid verdwenen bij het zien van zijn blik. Langzaam loop ik naar hem toe. Jack staat naast hem en haalt zijn schouders stilletjes op als ik hem vragend aankijk. "Jack ga maar alvast." Commandeert Brandon. Jack loopt met tegenzin weg en schenkt me nog een bemoedigde glimlach toe. "Zo dus ons kleine homootje is aanstekelijk." Mompelt hij. Ik kijk hem bang aan. "W-wat bedoel-l j-je?" hakkel ik. Hij kijkt me vuil aan waardoor ik meteen mijn mond weer hou. "Ik bedoel ermee dat je uit de buurt moet blijven van Jack." Sist hij. "Jack zal nooit op jongens vallen en je moet stoppen met hem volgen." Mijn keel wordt droog als hij een stap dichterbij doet. "Ben ik duidelijk?" Ik zeg niks, bang om het verkeerde te zeggen. "Nou?!" vraagt hij tanden knarsent. Snel knik ik. Hij grijnst gemeen naar me. "Mooi zo." Met die woorden duwt hij me op de grond en loopt hij weg. Anstig blijf ik liggen. De blauwe plekken op mij beginnen te steken en ik sluit mijn ogen om tranen tegen te gaan.
Na het laatste uur komt trilt mijn telefoon.

Kom je naar mijn huis toe? Xx Jack

Ik stuur een antwoord terug dat ik kom en pak al mijn spullen bij elkaar. Als ik op mijn fiets stap merk ik dat mijn banden lek zijn geprikt. Met een zucht stap ik af. "Jammer hè?" De stem achter me laat me huiveren. "Wat wil je?" vraag ik zacht. Gijs en Mark lachen. "Grote mond?" vraagt Mark grijzend. Ik schud mijn hoofd en wil weglopen als Gijs me vastpakt. "We waren het gister vergeten." Is de simpele verklaring van Mark zodra hij me een trap geeft. Ik sluit mijn ogen en laat het op me komen.

Pas als ik in elkaar zak en moet kokhalsen stoppen ze. "Fijne vakantie David." Grijnzen ze vuil voordat ze weglopen.

Ik loop steunend op mijn fiets naar het huis van Jack. Als ik de straat inloop zie ik Jack al paniekerig om zich heenkijken. "Waar was je?"vraagt hij bezorgd. Ik zeg niks en kijk naar mijn pijnlijke benen. "Oh David toch." Mompelt hij als hij mijn blik volgt. Hij neemt me mee naar binnen en laat me rusten op de bank. "Wie?" vraagt hij als hij terug komt met wat water. "Gijs en Mark." Antwoord ik. Hij knikt en mompelt iets onverstaanbaars. "Kan je naarboven lopen?" vraagt hij dan bezorgd. Ik haal mijn pijnlijke schouders op."Weet ik niet." zeg ik zacht. Hij glimlacht meelevend en tilt me dan op. In bruidsstyle loop hij de trap op en legt hij me op zijn bed. "Ik ga even een verbanddoos halen voor de wonden. " Met die woorden verdwijnt Jack de kamer weer uit.

Een hoofdstukje erbij! Sorry dat we gister niet hebben ge-update! We waren het vergeten... Maar goed, dit is het! Xx