A Little Too Much... (boyxboy) ✔️

Hoofdstuk 23

(Jack pov)

Ik loop al zoekend de school in. Ik moet David spreken voor Nederlands. Tot mijn grote frustratie kan ik hem niet vinden dus loop ik maar alvast naar het het Nederlands lokaal. Wat zenuwachtig ga ik op mijn plek zitten en kijk ik rond. Ook hier is David nergens te vinden. De bel gaat en precies op dat moment loopt David het lokaal in. Hij gaat naast me zitten en glimlacht. "David ik.." begin ik, maar ik wordt afgepakt door de docente. "Jullie gaan je verslag voorlezen aan de kas en daarna leveren jullie het in." Ik kijk wat paniekerig naar David. "David?" Hij kijkt me vragend aan. "Je moet weten dat-" Weer word ik afkapt door de docente. "Jack, omdat jij het blijkbaar erg leuk vind om te praten mag jij beginnen." Ik schud wat paniekerig mijn hoofd. "Jack jij begint." gaat ze door. Ik kijk naar spijtig naar David, wat me een verwarde blik oplevert. Langzaam loop ik naar voren en slik eventjes. "Ik heb mijn verslag moeten maken over David." begin ik twijfelend. De klas lacht maar wordt al snel stil als ze boze blik zien van de docente. Ik haal even diep adem en begin dan te praten.

"David kennen we natuurlijk allemaal als het buitenbeentje van de klas. Ik heb een paar keer met hem afgesproken om hem beter te leren kennen, maar achteraf gezien was het nergens voor nodig. Hij is dezelfde loser die hij ook is op school." Ik stop even en kijk naar David. Zijn ogen stralen geen emotie uit maar zijn handen trillen en hij richt zijn blik naar de tafel. Zijn mond staat wat verbaast open, maar ik zie hem zachtjes knikken. Ik slik en ga door. "Zoals ik al zei, David is dezelfde loser op school. Ook ben ik erachter waarom hij niet mee doet aan gym; hij is te lui en te sloom. Thuis eet hij gewoon kilo's chocolade en drinkt hij alleen maar frisdrank. Ik was verbaasd dat hij dat allemaal op kon. Hij schrokt alles naar binnen dat is echt een ranzig uitzicht, vandaar dat hij nooit op school eet. David is ook zo iemand die alles doet voor de aandacht, dat is de rede waarom hij altijd zo zielig overkomt. Hij is ook een typische nerd. Op zijn kamer staan alleen maar boeken over wiskundige dingen, super saai om mee te praten dus. Zijn ouders zijn precies hetzelfde als David. Zij eten ook mega veel, doen heel onschuldig en zijn net zo sloom. David is..." Verder kom ik niet door het plotselinge kabaal in het klaslokaal. Ik kijk op en zie hoe David van zijn stoel opstaat en het klaslokaal met veel geluid verlaat. Ik hoor de klas grinniken en kijk op. Zelfs Luke lacht hem uit. Ik voel me schuldig en het liefst zou ik achter David aan willen rennen. "Jack!" Ik kijk de woedende docente aan. "Jij gaat maar heel goed nadenken over je fouten! Ga nu maar achter David aan en zorg dat het goed komt tussen jullie." Ik knik en loop het lokaal zo rustig mogelijk uit.

Zodra ik weet dat mijn klasgenoten me niet meer kunnen zien begin ik te rennen. Ik kijk op elke plek waar David mogelijk zou kunnen zitten, maar ik zie hem nergens. Zo snel als ik kan ren ik naar mijn fietst en fiets ik naar zijn huis. Na een halfuur zie ik David inderdaad via zijn kamerraam staan. Ik zet mijn fiets neer en bel aan. Niemand doet open en ik zucht. Ik bel nog een keer en dan nog eens. Na de vijfde keer gaat de deur langzaam open. Zodra David me ziet wilt hij de deur dichtgooien, maar ik zet mijn voet ertussen en duw de deur open. David kijk me angstig aan. "David?" vraag ik zacht. Hij schud zijn hoofd en loopt naar boven. Snel doe ik de deur dicht en ren ik naar boven. David zit vanuit zijn bed met zijn rug naar mij toe uit het raam te staren. Langzaam loop ik dichterbij en zie ik dat zijn schouders geruisloos op en neer schrokken. Ik ga stilletjes naast hem zitten. Hij schuift een stuk van me vandaan en ik slik mijn opgekomen tranen weg. "David ik.." begin ik wanhopig. Hij draait zijn hoofd weg van de mijne en ik zie hoe een traan op zijn broek belandt. "David ik wilde je nog waarschuwen in de les. Ik wilde dat ik een andere brief kon schrijven waarin de ik werkelijk vertelde wat ik van je vindt. Ik.." Ik stop even. "Ik houd van je David." zeg ik dan zacht. Davids schouders stoppen met schokken. "Lieg niet." Zijn stem klinkt kil en emotieloos. "W-wat?" vraag ik verward. "Lieg niet." herhaalt hij. Ik voel mezelf wanhopig worden. "David ik lieg niet. Ik houd van je, zoals ik nog nooit van iemand heb gehouden. Het spijt me van de brief. Ik weet dat reputatie geen excuus is, maar ik kon niet zeggen voor de klas dat ik van je houd." David zegt geen woord waardoor ik al mijn hoop voel wegzakken. Ik sta op en loop naar zijn bureau toe. Ik pak een blaadje en een pen.

Weet dat ik van je houd  Xx Jack

Ik leg het op zijn bureau neer en kijk nog een keer naar David. Zijn schouders zijn weer begonnen met schokken en zijn hoofd kijkt is naar beneden gericht. "Doe geen domme dingen David." zeg ik zacht als ik zijn trillende handen zie. "Ik houd van je." Natuurlijk krijg ik geen antwoord terug. Ik laat mijn hoofd hangen en loop de trap af. Zodra ik buiten ben kijk ik via het raam naar David. Hij heeft zich bewogen en het ziet er ook niet naar uit dat hij dat snel zal doen. Ik vloek naar mezelf en stap dan op mijn fiets, hopend David morgen weer op school te zien.
Hoe kon ik zo stom zijn? Waarom heb ik geen nieuwe brief gemaakt? Hoe kon ik zo stom zijn om hem pijn te doen?

Hij vertrouwde me.

Alweer een hoofdstuk erbij! Laat weten wat je ervan vind en laat een vote achter als je het een leuk hoofdstuk vond! Xx