MAHKUM (TAMAMLANDI)

Bölüm 27- Kural Kuraldır-

Beline giren sancıyla ayıldı Çınar. Ellerini beline götürmek istedi ama sol kolunda hissettiği gerginlik buna izin vermemişti. Dişlerini de sıkarak derin bir nefes aldı burnundan. Gözlerini isteksizce açtı. Yine aynı yerdeydi. Yine aynı durumdaydı ve yine yalnızdı. Bu iş artık çığırından çıkıyordu. Bir an sadece bir an için bile olsa Esin'i anlamaya çalışmıştı. Esin'in yaptığı mantıksızca bir hareketti ama Çınar, Esin'in kendisine saplantı derecesinde aşık olduğunu anlamıştı ve onunla empati bile kurmuştu kendi kendine. Ama hak etmiyordu işte. Esin acınmayı hak etmiyordu. Onun yine bu hale düşmesine seyirci kalabildiğine göre hak etmiyordu düşünülmeyi. Hatta belki de tekrardan zincirlere vurulmasını o istemişti ve bu yüzden bırak acınmayı nefret edilmeyi bile hak ediyordu ki artık ondan ölesiye nefret ediyordu.

Çınar başının arkasındaki ağrıyla gözleri sıkıca yumdu. Beli, başı ve hatta tüm vücudu ağrıyordu. Sinir kat sayısı saniyeler geçtikçe daha çok artan Çınar başındaki dayanılmaz olmasa da can sıkıcı ağrıyla kafasını duvara dayadı.

"Bir şeyler yapmam lazım." diye fısıldadı sonra.

Bir şeyler yapmalıydı. Buradan biran önce kurtulmak için bir şeyler yapmalıydı. Esin'e yavaş yavaş yaklaşma fikri çöp olmuştu. Esin bu kadarıyla yetinmemiş, daha fazlasını istemişti. Bu şartlar altında ilanı aşk mı bekliyordu anlamıyordu Çınar ama, başka bir plan yapmalıydı. Öyle bir plan yapmalıydı ki en fazla bir hafta sonra özgürlüğüne kavuşmalıydı. Düşündü, düşündü ama aklına yeni bir şey gelmiyordu. Yaptığı plan en mantıklı olanıydı ama Esin'de işe yaramıyordu işte. Yine de bu plana devam etmesi gerekiyordu. Ekstra birkaç şey daha düşünmeliydi. Planını güçlendirecek bir iki şey.

Sıkıntıyla nefes aldı ve nefesini geri bırakırken boşluğa diktiği gözleri daldı. Neden bilmiyordu ama aklına Dilek gelmişti. Dilek'i gerçekten sevmişti. Gerçekten değer veriyordu ona. O gün onun olduktan sonra onu daha bir sahiplenmiş, evleneceği kız olarak Dilek'i seçmişti. Aslında evlilik konusunda acelesi yoktu. Önce mesleğini eline almalıydı. Hiçbir şeyi olmayan bir adam olarak en azından biraz birikintisi olmalıydı bir de. Hiçbir zaman için Dilek'e yakışır bir düğün yapacak parası olmayacaktı. Bunun farkındaydı ama, Dilek'i ortada bırakamazdı. Belki başlarda ailesi onu istemeyecek, kızlarına yakıştırmayacaklardı. Onlar ki zengin bir aileydiler ve kızları doktor olacaktı. O ise kimsesiz, alelade bir öğretmen olacaktı sadece. Bunu çok kere düşünmüştü Çınar ama kararını vermiş ti bir kere. Dilek'in ailesinin karşısında güçlü duracaktı ve onun olan bir kadını yüzüstü bırakmayacaktı. Belki Dilek hamile kalmamıştı. Yani onun gibi kimsesiz kalacak bir bebek yoktu ortada. Ama ne olursa olsun belki de babasının annesini ortada bıraktığı gibi o da Dilek'i yalnız bırakmayacaktı. Ama hayat bazen ve hatta çoğunlukla planlandığı gibi gitmiyordu. Belki buradan kurtulabilecekti ama ya kurtulamazsa. Ya sonsuza kadar Esin'in tutsağı olarak kalırsa, ya ölüp kalırsa buralarda. O zaman ne olacaktı. Dilek onun hakkında ne düşünecekti?

"Bunları niye düşünüyorsam?" diye geçirdi Çınar içinden. O beni arasaydı buradan çoktan kurtulmuştum. Ama durum ortada. Hem o değil mi ki notları hala tavan olan. Çınar'ın ki boş bir erdemli olma merakıydı. Erdemli bir erkeğin yapması gerektiği gibi birlikte olduğu kadını yüzüstü bırakmamaso çabasıydı onunkisi. Evet sevmişti Dilek'i. Dilek'in tatlı hallerini, gülüşünü, ders çalışırken ki kendinden geçişini, soğuktan kızaran burnunu ve hatta gripken ki baygın bakışlarını. Sevmişti Dilek'i. Her haliyle. Final zamanlarındaki peşmurdeliğini bile sevmişti. Ama ne yazık ki Dilek onu onun sevdiği gibi sevmemişti. Evet o gün birlikte olmuşlardı ama yine de bu Dilek'in onu gerçekten sevdiğini göstermezdi. Çınar her ne kadar kendine bile itiraf edemese de Esin'in ona duyduğu delice aşkı düşündükçe Dilek ile Esin'i kıyaslamaktan geri duramıyordu. Bunu zihninin içinde bile dillendirmemişti ama bilincinin derinliklerinde bir yerde bu kıyas ortaya çıkmak için tüm gücüyle parlıyordu.