The Boy Next Door (Completed)

Chapter 19 (Part 1)

Copyright © ScribblerMia, 2012

 KJ smiled widely after we parted our lips.

It was actually a three-second kiss. But still, it’s a kiss!

The funny this was, it was my…first kiss! And that jerk stole it! Can you believe that? He effin’ stole my first kiss!

I wanted to curse and shout. 

Is this a dream? A nightmare? Am I hallucinating? Please, wake me up! Those thoughts were running through my head. Gustong-gusto kong sampalin ang sarili ko kaliwa't kanan.

I stared at him in disbelief. I was dumbfounded to say the least.

What annoyed me more was when he flashed a wide smile.

“Don’t worry, as a man, I will take full responsibility of it,” he said while grinning non-stop.

At that time, I did not know what to say. I did not know what to do.

Ang mahalikan ng isang tao na abot langit ang galit mo na halos isumpa mo at ibaon ng buhay sa lupa ay daig pa ang pakiramdam na nakalunok ka ng isang daang krayom. Pero ang mas grabe sa lahat, ang mahalikan ng isang manyak at warfreak na gaya ni Karl Jonathan Dominguez. Mas gugustuhin ko pang uminom ng lason keysa malasahan ang labi ng hinayupak na ito, e.

“Hey,” narinig kong tawag nito.

Tumingin lang ako sa kawalan. I was lost in my own thoughts. I was feeling mixed emotions: embarrassment, disappointment, anger, and confusion. 

Bakit ganoon? Bakit sa kanya pa napunta ang first kiss ko? Ang saklap naman! Akala ko ba Prince Charming ang makikiss ko? Bakit sa isang froglet napunta? Ano’ng drama nito? The Princess and the Froglet? 

“OA,” untag niya.

I remained frozen. 

“Astrid.”

Why did it happen? Why did I allow that to happen? How stupid of me!

“Hoy, OA.”

Ang sakit-sakit, Kuya Eddie. Napakasakit. Hindi ito katanggap-tanggap.

“Astrid!”

I couldn't utter a single word. Hindi ako makapaniwala na sa isang gaya niya lang mauuwi ang first kiss ko.

“Oleya Astrid,” sigaw nito.

Nagulat naman ako at nanlilisik ang mga matang napatingin sa kanya. Biglang bumalik ang diwa ko. “Damn you!”

He just smiled.

“I hate you!” Nanlalaki ang mga matang sabi ko. Maiiyak na yata ako sa inis.

“I know I’m your first kiss. Kaya nga 'di ba ang sabi ko pananagutan ko?” He said cooly.

 “Hoy!” Dinuro ko ito. “Anak ka ng teteng. Nahalikan mo lang ako, hindi mo ako nabuntis!” I shouted.

“Pag pananagutan, nabuntis na agad?"

May point siya doon pero wala akong pakialam. “Gago ka!”

"Isn’t a girl’s first kiss special?” He asked instead. 

Natameme ako. Naiinis ako sa sarili ko. Bakit ako pumayag magpahalik sa kanya? Naisahan niya ako! Ang tanga-tanga ko! Gusto ko siyang sampalin. Gusto kong magalit. Gusto kong magwala. Gusto kong sumigaw ng malakas. Gusto ko siyang sunugin ng buhay. Pero sa ngayon, wala akong magawa.

I felt like I was running out of energy. Up to now, I still couldn't forget about what happened. It’s not something that you could forget in just a blink of an eye, in just a snap. Well, it’s actually something that you have to think about for a very long time, or for a lifetime. Bullshit. 

Tumayo si KJ at pinatay ang DVD at ang mga ilaw. Maya-maya, dumiretso ito sa pinto at ni-lock ito. He then walked towards me and offered his hand.

Tinampal ko ang kamay niya at tumayo.

Hindi naman ito natinag. Hinawakan pa rin ang kanang kamay ko ng sapilitan. “Let’s sleep. It’s already 10,” he said as if nothing happened.

Wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya. Para akong robot na hila-hila niya paakyat.

Hindi ko na nga namalayan na nasa tapat na pala ako ng kwarto ko. Hawak niya pa rin ang kamay ko.

He smiled. “Starting tonight, my duty starts.”

Nagpanting ang tainga ko sa narinig ko. Hinigit ko ang kamay kong hawak niya sabay sampal sa kanya.

“You think this is all a joke? You kissed me, and you have the guts to say that like nothing happened? Well, let me tell you this. I’ve always dreamed that my first kiss would be something special. I want to kiss a guy that I will love in a special place, in the right time. But, wow! Look what happened. We’re not even friends, yet you’re the first one who kissed me! It’s disgusting! Nakakasuka!” Tinulak ko siya sa dibdib dahilan upang mapaatras siya. 

Alam kong masasakit ang mga salitang nabitawan ko. But what the heck! Galit ako! I’d say anything I want. I’d do anything I want! Walang makakapigil sa akin kahit na sino, kahit ang isang Karl Jonathan Dominguez pa!

Nagpatuloy ako sa pagwawala. “Gusto ko gwapo ang hahalik sa akin, e! Pero ano’ng nangyari? Isang froglet ang nahalikan ko! Ano’ng drama natin? The Princess and the Froglet? Ang masaklap pa, ang nahalikan ko ay sugatan at madungis na lalaki at sa sofa pa! How romantic! Am I not the luckiest girl alive?” I said sarcastically.

Of all people, bakit siya pa? For sure, marami nang nahalikan ang lalaking ito kaya balewala sa kanya. After all, lalaki siya. Natural na iyon sa kanya. Wala lang iyon sa kanya. Pero sa akin? Big deal ito!

Ineexpect ko na magagalit siya, na maooffend. Pero hindi. Ngumiti pa rin sya. “It’s okay. We can always repeat that kiss, in a special place, in the right time.”

“Ano’ng repeat?” Inilahad sa kanya ng kamao ko. “Heto, gusto mong matikman in a special place, in the right time?”

Nagpeace sign ito. This conversation seemed to be amusing him.

Yuck. I choked. Ayan na naman ang ngiting-aso niya. At nag-peace sign pa? Parang hindi frat man! Ano’ng nangyari sa Karl na suplado at masungit? Ano’ng nangyari sa Karl na poker face? Ano’ng nangyari sa Karl na hindi ngumingiti? Nasasapian na ba ito? Saan naglalagalag ang kaluluwa ng totoong Karl? 

Saglit akong natgilan. Pero...totoo ba ito? Bakit parang ang saya-saya niya? Namura ko na siya, nasigawan, nasampal, pero bakit nagagawa pa rin niyang ngumiti at magpakwela? Masaya talaga ang itsura niya.

Bigla naman itong humikab at tinaas ang dalawang kamay para mag-inat.

“Sige na. Matulog ka na.” Then, he smiled again.

“Bwisit ka!” Tumalikod na ako para buksan ang pinto nang bigla ulit itong nagsalita.

“Good night…Misis.” 

Bago pa ako makapagsalita ay mabilis na siyang nakapasok sa kwarto niya.

Did I hear it right? Misis?