Συνάντηση με το πεπρωμένο

Εκπλήξεις

- Πως θα καταφέρουμε να τους ξεχάσουμε;

- Όπως τόσο καιρό Αναστασία.

- Ναι αλλά τόσο καιρό δεν τους είχαμε διπλά μας. Φύγαμε και δεν τους ξαναείδαμε μπροστά μας. Μην μου το παίζεις άνετη εσύ, λοιπόν τι θα κάνουμε;

- Δεν ξέρω. Πραγματικά δεν έχω ιδέα.

- Καλά αυτοί πως μπορούν και φέρονται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα;

- Γιατί τους νοιάζει;

- Έτσι λες ε ότι δεν τους νοιάζει. Δηλαδή μας είδαν μετά από τόσα χρόνια και δεν αισθάνθηκαν τίποτα!

- Ε όπως λες και συ γλυκιά μου οι άνδρες έχουν μνήμη χρυσόψαρου.

- Όπως και να έχει. Η δική μας στάση ποια είναι;

- Δεν έχουμε και πολλές επιλογές Αναστασία.

- Δηλαδή λες πως αφού μπήκαμε στον χορό θα χορέψουμε.

- Ακριβώς. Και νομίζω πως εμείς ξέρουμε να χορεύουμε καλύτερα από αυτούς ( Κλείνει και το μάτι).

- Ε ναι ας τους χορέψουμε στο ταψί λοιπόν!

Βράδιασε και αποφασίσαμε να πάμε να δούμε την θεία. Από την ώρα που ήρθαμε δεν μείναμε μόνες μας. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και συζητούσαμε όλα όσα βρήκα στο γραφείο του Άρη και προσπαθούσαμε από κοινού να βρούμε μια άκρη.

Αν – Τέλος πάντων ας σταματήσουμε τώρα να λέμε για αυτά και ας μπούμε μέσα. Είπε και σταμάτησε έξω από το σπίτι της θείας το οποίο ήταν σαν παλάτι. Προχωρήσαμε στον υπέροχο κήπο της με όλα αυτά τα λουλούδια που σε μάγευαν, τριαντάφυλλα, κρίνα, γιασεμιά και φυσικά και άλλα περίεργα που δεν ξέραμε καν τα ονόματα τους. Κάποια στιγμή φτάσαμε στην πόρτα όπου μας άνοιξε η Δέσποινα η οικονόμος του σπιτιού η οποία δεν μας είχε και ιδιαίτερη συμπάθεια και ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί.

Θ.Ε. – Καλώς τις αγάπες μου. Πως πήγε η πρώτη μέρα; Καθίστε να φάμε και να μου πείτε λεπτομέρειες.

Αρ – Αμάν βρε θεία τι ετοίμασες πάλι;

Θ.Ε. – Εντάξει δεν τα έκανα όλα εγώ. Εγώ έκανα τα τυροπιτάκια και τα λουκανοπιτάκια που ξέρω ότι σας αρέσουν και που από ότι βλέπω δίκιο έχω. Είπε γελώντας και κοίταξε την Αναστασία που είχε ήδη πλακώσει τα τυροπιτάκια. Από μικρή όταν ήταν στεναχωρημένη και κουρασμένη έτρωγε καλά γενικά έτρωγε. Ταιριάξαμε και σε αυτό!

Αν – Μπράβο θεία, εσύ μας τα φτιάχνεις και μετά μας την λες που τα τιμούμε κιόλας.