προγραμμα προστασίας

34.

Ετριψα κουρασμενος τα ματια και χασμουρηθηκα δυνατα...
Αν και μολις 12,που ειναι πολυς νωρις για μενα που κοιμαμαι παντα μετα τις δυο,ενιωθα απιστευτα κουρασμενος...Έφταιγαν τα ηλιθια παυσιπονα που επαιρνα ακομα...Λιγες μερες ακομα και θα σταματησω την αγωγη και ας τον γιατρο να λεει...Καλύτερα να ποναω παρα να με κανουν αργο στην υποθεση...

Μελετουσα ξανα και ξανα τον φακελο προσπαθώντας να βρω καποιο στοιχειο,οποιαδηποτε λεπτομέρεια που μπορει να μας ειχε ξεφυγει...Κοίταξα και παλι προσεχτικα τις φωτογραφιες στο τραπεζι...Η Ροζαλι παιδι ακομα,ευτυχισμενη με την οικογενεια της...Εικονες στο παρκο,σε οικογενειακες εκδρομες,να γελαει με τα αδερφια της...Μεσολαβεί ενα τεραστιο κενο και μετα οι φωτογραφιες την δείχνουν ενηλικη τωρα,να περπαταει στο δρομο με σκυμμενο κεφαλι,να φευγει απο το motel,να καθαριζει κοινοχρηστους χωρους...Το διαστημα που ηταν αιχμαλωτη αποτελει μυστηριο ακομα...Δεν εχουμε βρει τίποτα ουσιώδες ακόμα...Περασα νευρικα το χερι αναμεσα στα μαλλια μου...Το βλεμμα μου σταθηκε σε μια συγκεκριμενη φωτογραφια...Την επιασα και την κοιταξα προσεκτικα...Ηταν η μερα της απαγωγης της.Εκεινη και η οικογένεια της ποζαρουν χαρουμενοι στο φακο μπροστα απο την είσοδο του ζωολογικου κηπου...Πόσα περασε απο εκεινη την μερα...Δεν της άξιζε...Σε κανεναν δεν αξιζει τετοιος θάνατος...
Σηκωθηκα απο τον καναπε και τεντωθηκα για να ξεπιαστω...
Χρειαζομαι ενα ντους...Και κατι να φαω...Αφησα τις φωτογραφιες και ανεβηκα στο δωματιο,έβγαλα τα ρουχα μου και μπηκα στο μπάνιο...Αφησα το νερο να τρεξει καυτο πανω μου και ενιωσα τους μυες μου να  χαλαρωνουν..Εγειρα μπροστα ακουμπώντας το μετωπο στο πλακακι και εκλεισα τα ματια αφηνοντας το νερο να πεσει ορμητικα στην πλατη μου...Αυτη η υποθεση γινοταν ολο και πιο περιπλοκη...Καθε νεο στοιχείο δημιουργούσε καινουρια αναπάντητα ερωτηματα...Πρεπει να πιασουμε αυτα τα καθαρματα...Πρεπει να τους σταματησουμε...Αρκετες ζωες κατεστρεψαν.

Σαπουνιστηκα προσεχτικά προσέχοντας το τραυμα μου και αφου τελειωσα βγηκα απο το μπανιο τυλιγοντας μια πετσετα γυρω απο τη μεση μου.
Χτένισα με τα δαχτυλα τα μαλλια μου προς τα πίσω και καθισα στο κρεβατι...Χρειαζομαι επειγόντως κούρεμα...Επιασα το λαπτοπ διπλα μου και ελεγξα τα mail μου...Χωρις να το καταλαβω οι σκεψεις μου τρεξαν στη Τζουλη...
Εχω βγει απο το νοσοκομειο  μια εβδομαδα τωρα και δεν την εχω δει καθολου...Η ιδεα να την συναντησω με φρικαρει λιγο...
Αφησα ενα ειρωνικο γελοιο να βγει απο τα χειλη μου...Τι μου 'χει κανει αυτη η γυναικα...Η αληθεια ειναι οτι δεν ξερω πως πρεπει να φερθω μολις την δω...Το μονο που θέλω να κανω ειναι να την αρπαξω και να την...Και μονο στην σκέψη ενιωσα τον ανδρισμο μου να φουσκώνει...Με βλεπω να ξαναμπαινω στο ντους...
Τις σκεψεις μου διεκοψε ο ηχος του κινητου
<<Ναι!>>
<<Ηταν στο σπιτι της...>>
<<Τι;Ποιος;>>
<<Αυτος ο τυπος,ο Ραντελ...>>στο ονομα του πεταχτηκα ορθιος
<<Τι ηθελε εκει τετοια ωρα;Ειναι ακομα εκει;>>
<<Οχι,μολις εφυγε.Ηταν μεσα για καμια ωρα και μετα εφυγε>>
<<Και γιατι δεν με ενημερώσατε γαμωτο νωριτερα;>>πεταξα την πετσετα και ανοιξα την ντουλαπα βγάζοντας ενα τζιν και ενα μακο μαυρο μπλουζακι
<<Σε πηρα αλλα δεν το σηκωσες...>>κοιταξα την οθονη και είδα δυο αναπάντητες...Γαμωτο!Γιατι δεν το ακουσα;
<<...Αλεξ μην κανεις ετσι δεν εγινε και τίποτα...Τους παρακολουθουσα απο την πορτα του κηπου της,δεν...>>
<<Ερχομαι!>>τον διεκοψα απότομα
<<Δεν χρειαζεται ελεγχω την...>>
<<Μαικ ειπα ερχομαι!>>πεταξα το κινητο και αρχισα να ντυνομαι...

Επρεπε να τον βάλει στο σπιτι της...Δεν ακουει τιποτα απ'οσα της λεω δηλαδη;Μια φορα...Μια φορα να κανει οπως της λεω...Θα την σκοτωσω...Μολις την δω θα εύχεται να με ειχε σκοτωσει εκεινη η σφαιρα γιατι το ορκιζομαι αυτη τη φορα δεν τη γλιτωνει...