προγραμμα προστασίας

54

Άκουσα την κραυγη της και γύρισα αποτομα ψάχνοντας να την βρω ανάμεσα στους αντρες που την ειχαν περικυκλώσει προσπαθωντας να την απομακρύνουν...
<<Παρτην μεσα!>>ουρλιαξα στον Φροστ διπλα της...Το βλεμμα μου κλειδώθηκε με το δικο της...
Την μια στιγμη ολα ηταν ήρεμα και την επόμενη δεχόμασταν πυροβολισμους...Καταφεραμε την τελευταία στιγμή να καλυφτουμε και να τραβηξουμε τα οπλα μας ανταποδιδοντας...Πως σκατα το εμαθαν!..
Σηκωθηκα απότομα πετυχαίνοντας στο στηθος εναν απο τους άντρες μπροστά μας...Εστρεψα με μια απότομη κινηση την κανη του οπλου πετυχαίνοντας εναν ακομη που στεκοταν διπλα του οταν ένιωσα μια σφαίρα να με πετυχαινει στο στηθος τινάζοντας το σώμα μου πίσω...Την επομενη στιγμη βρισκομουν στο εδαφος νιωθοντας εναν αφορητο πόνο...Ανακαθισα χαμηλά με την πορτα να με καλυπτει παιρνοντας μια βαθια εισπνοή...Σήκωσα την μπλουζα μου τραβώντας την σφαιρα που ειχε χωθει στο αλεξίσφαιρο αφηνοντας μια βρισια να βγει απο τα χειλη μου...
<<Εισαι καλα;..>>ακουσα εναν απο τους άντρες διπλα μου<<Ναι...>>επιασα και παλι το οπλο γέρνοντας στο πλαι με την ροδα να με καλύπτει πριν αρχίσω και πάλι να ρίχνω...
Σε λίγο όλα ειχαν τελειώσει...Τους σταματήσαμε με μερικούς όμως τραυματίες...
<<Πρακτορας Φροστ...Εχω πράκτορα κάτω...Στειλτε αμεσα ιατρικη βοήθεια...>>μιλουσε στο τηλεφωνο δίνοντας την τοποθεσία μας...Έσκυψα διπλα του εξετάζοντας την κατάσταση
<<Πως είναι;..>>κρατουσε σφιχτά το στηθος ενός πρακτορα ο οποιος αιμοραγουσε ακατάπαυστα...Δεν μιλησε παρα εσφιξε τα δόντια συνεχιζοντας να πιέζει το τραύμα...Ο πρακτορας ειχε χασει τις αισθησεις του και φαινοταν σε άσχημη κατάσταση...
Σηκωθηκα όρθιος βλεποντας τον Τζον με τον Μαικ να μας πλησιάζουν...Ο ωμος του Τζον αιμοραγουσε και ολο το δεξι του χερι ήταν μες τα αίματα<<Εισαι καλά;>>
<<Δεν ειναι τίποτα...>>ειπε βιαστικά
<<Η Τζουλη;>>
<<Ειναι εντάξει...Σε λιγο θα βγει απο την αίθουσα>>αφησα εναν αναστεναγμο να βγει απο τα χειλη μου...Ολα τελείωσαν και ηταν ασφαλής...Αν παθαινε κατι...Κουνησα το κεφαλι διωχνοντας την απαισια σκέψη...
<<Ας τους βαλουμε μέσα...>>καταφεραμε να πιασουμε μερικούς ζωντανούς...Ηταν αντρες του Πετροφ αλλα σιγουρα θα αρνιουνταν καθε ανάμειξη μαζι του...Μας περίμεναν ατελείωτες ωρες στα ανακριτηρια...Μολις εφτασε το ασθενοφόρο δωσαμε τις απαραιτητες εντολες και κατευθυνθήκαμε προς το δικαστήριο...Την στιγμή που φτασαμε εξω απο την αιθουσα ειδαμε τους πρακτορες μας να περιμενουν

<<Καταθέτει!Από λεπτο σε λεπτο πρεπει να...>>εκεινη την στιγμη ανοιξε η πορτα και την ειδα να βγαινει...Φαινοταν κουρασμένη και μου φάνηκε πως έτρεμε λίγο...Μολις με ειδε σταμάτησε απότομα κοιτώντας με μαρμαρωμενη...Έτρεξε προς το μερος μου πέφτοντας στην αγκαλιά μου και την εσφιξα πανω μου εισπεοντας το γνωριμο άρωμα της... Άρχισε να με ψηλαφιζει ανήσυχη ψάχνοντας αν είχα τραυματιστεί.
<<Νομιζα πως...Νομιζα πως...Σε ειδα να πέφτεις...>>ακουσα την φωνη της να σπάει και την τραβηξα απαλα πισω ψάχνοντας το βλεμμα της
<<Ειι...Ηρεμησε,είμαι μια χαρά,φορουσα αλεξίσφαιρο...>>
<<Νομιζα οτι...>>έδειχνε ταραγμένη και ειδα να ματια της να υγραινουν
<<Ειμαι μια χαρά,εντάξει;..>>εσφιξα το χερι της καθησυχαζοντας την...Απλωσε το ελευθερο της χερι προς το προσωπο μου αλλα την τελευταία στιγμη την ειδα να τραβιεται απότομα...Ελευθερωσε το χέρι της απο το κρατημα μου βαζοντας μια μικρη αποσταση μεταξυ μας και την κοιταξα με απορία...Περασε νευρικα μια τουφα πισω απο το αυτί της ρίχνοντας μια γρήγορη ματια πισω μου σαν να ειχε μολις δει τα παιδια που μας κοιτουσαν ολην αυτη την ωρα...Ξεροβηξα τραβώντας την προσοχη της
<<Πως πήγε μεσα;>>
<<Καλά,ολα τελειωσαν...>>ειπε φανερα ανακουφισμενη<<Λοιπον!Τώρα τι γίνεται;..>>ρωτησε βάζοντας νευρικά τα χέρια στις τσεπες
<<Μολις γινουν τα γραφειοκρατικά θα σε καλεσουμε να βάλεις καποιες τελικες υπογραφες και μετα...Μετα υποθέτω δεν θα χρειαστείς να μας ξαναδείς>>ειπα μ'ενα κοφτό χαμόγελο και μια αμηχανη σιωπή απλώθηκε γύρω μας...Χαμογελασε στραβά παραμένοντας σιωπηλή...
<<Υποθέτω πως τελείωσα απο 'δω,μπορει να με παει καποιος σπιτι;>>ρώτησε αποφεύγοντας να με κοιτάξει στα μάτια
<<Θα σε παω εγω...>>
<<Οχι!..Θα προτιμούσα να με παει καποιος αλλος...>>την κοιταξα για μερικά δευτερόλεπτα αλλα δεν της έφερα αντίρρηση
<<Λοιπόν!Να πηγαίνω...>>γυρισε και πλησιασε τους αλλους<<Σας ευχαριστω πολύ,για ολα...>>ειπε και τους αγκαλιασε ολους εναν εναν<<Να προσέχετε...>>
Οταν ηρθε η σειρα μου σταθηκε μπροστά μου αμίλητη...Χαμογέλασε πριν σηκωθεί στις μυτες των ποδιων της αφηνοντας ενα απαλο φιλι στα χείλη μου<<Να προσεχεις...>>είπε σχεδον ψιθυριστα και έμεινα να την κοιτάζω καθώς εκείνη απομακρυνόταν...

<<Τελικα ειναι πιο βλάκας απ'οτι νόμιζα!>>ακουστηκε η φωνη του Φροστ πισω μου...Γυρισα και τον κοίταξα σμιγοντας τα φρύδια
<<Εγω παντα το ελεγα αλλα κανεις δεν με άκουγε>>ειπε ο Τζον
<<Για πράκτορας σιγουρα δεν ξέρει να εμπιστεύεται το ενστικτο του...>>συμπλήρωσε και ο Μαικ διπλα τους
<<Γιατι μονο ενας ηλιθιος θα αφήνε μια τετοια ευκαιρία να παει χαμένη...>>
<<Και δεν ξερεις ποτέ θα σου ξανά δοθεί άλλη...Και αν...>>καθομουν αμίλητος καθως τα λογια τους ηχούσαν ξανα και ξανα στο κεφαλι μου...

Βλαστημησα μεσα απο τα δοντια μου πριν αρχισω να τρεχω προς την εξοδο...Βγηκα απο το κτίριο κατεβαινοντας γρήγορα τις σκάλες
οταν την ειδα να ανοίγει την πορτα του αυτοκινήτου...Εφτασα διπλα της και την προλαβα την στιγμή που ετοιμαζόταν να μπει μεσα πιανοντας την απο τον αγκώνα
<<Μην φυγεις!>>ξεφουρνιασα προσπαθωντας να βρω την ανάσα μου
<<Τ-τ-τι;>>γύρισε έκπληκτη και ειδα δάκρυα στα ματια της
<<Μην φυγεις...>>ειπα ξανά διατρεχοντας με τον αντιχειρα μου το μάγουλό της...Εκλεισε στιγμιαια τα ματια της πριν τα ξανανοίξει καρφωνοντας με,με τα γαλαζοπράσινα ματια της
<<Γιατι;>>η φωνη της βγηκε ψιθυριστη...Την πλησιασα ακομα περισσοτερο φέρνοντας το προσωπο μου σε ελαχιστη απόσταση απο το δικό της<<Γιατι δεν θελω να φυγεις...>>συνεχισα περνοντας μια βαθιά ανασα<<...Γιατί θέλω να κοιμάμαι και να ξυπνάω μαζι σου καθε πρωί...Γιατί δεν αντεχω στην σκεψη να σε αγγίζει καποιος αλλος εκτος απο 'μένα...Γιατι μαζι σου νιώθω ολόκληρος και ολα αποκτούν νόημα και γιατί είσαι το μονο πραγμα για το οποιο αξιζει να παλέυω...>>έπιασα το πρόσωπο της ανάμεσα στα χέρια μου μειώνοντας ακομα περισσοτερο την απόσταση μεταξύ μας<<Συγνωμη που μου πηρε τοσο πολυ να το καταλάβω...Ήμουν βλακας και κοροϊδευα τον εαυτό μου νομίζοντας οτι θα μπορούσα να συνεχίσω κανονικά χωρις εσένα...>>την κοιτουσα χωρις να παίρνω το βλεμμα μου μακρυα απο το δικο της
<<Θέλω να μείνεις γιατί σ'αγαπάω...>>οταν το είπα ενιωσα το στήθος μου να ελαφραινει...Πως γινεται να μην το ειχα καταλάβει τοσο καιρό;
Δεν μίλησε παρα συνέχισε να με κοιταζει αμίλητη
<<Σε παρακαλω πες κατι...>>ψιθύρισα
περιμενοντας καποια αντίδραση,νιωθοντας να με τρωει για πρώτη φορά η αγωνία,οταν ενα χαμογελο άρχισε να σχηματίζεται στα χείλη της
<<Σ'αγαπάω!..>>ειπε και ειδα τα μάτια της να βουρκωνουν...Την φίλησα παθιασμενα και την σηκωσα στα χερια μου στριφογυρνοντας την στον αερα νιωθοντας το γελιο της να με γεμιζει ευτυχία...

Παιδια φτασαμε σχεδον στο τέλος της ιστοριας😪θα ανεβασω ενα ακομη κεφάλαιο βάζοντας ακόμη μια λεπτομερεια που θέλω αλλα οπως ανέφερα και σε προηγούμενα σχόλια εχω μια ιδεα που ελπιζω να σας αρεσει...Γι'αυτο με το επόμενο κεφαλαιο σας εχω ακομη μια έκπληξη🙈😘