προγραμμα προστασίας

50

<<Εχει τα πάντα εδω μέσα!>>ειπα έκπληκτη ανοιγοντας τα ντουλαπια
<<Ναι,ερχεται η κυρια Μαρια και φροντιζει για το σπίτι οταν δεν ειναι κανείς εδω...Μενει λιγο πιο κατω απο 'δω με τον αντρα της>>ηταν χρόνια φίλοι με την οικογένεια
<<Οι γονείς σου που ειναι;Η Κελ μου ειχε πει οτι ζουσαν στην Ελλαδα πλεον με τον παππου σου>>
<<Ναι εδω ζουνε...Απλα λειπουν γι'αυτες τις μερες...Εχουν κατέβει στην πόλη να δουν καποιους φιλους...Θα επιστρεψουν σε καμια εβδομάδα>>τους ειχα παρει τελευταια στιγμη τηλέφωνο ζητώντας τους να φυγουν για λιγες μερες απο το σπιτι...Δεν ήθελα να βρισκονται κοντα μεχρι να τελειωσει η υποθεση...
Αρχισε να ανοιγει και παλι τα ντουλάπια ακουμπώντας πανω στον παγκο διάφορες κατσαρόλες
<<Θα μαγειρεψεις;>>ρωτησα ξαφνιασμένος
<<Ναι!Εχει αρκετα υλικα και μπορω να φτιαξω κατι γρηγορο...Μην ανησυχεις!Δεν θα σε δηλητηριασω!>>αστειευτηκε και ανοιξε το ψυγειο πισω της
<<Αν εισαι κουρασμενη μπορουμε να παραγγείλουμε κατι απο εξω>>δεν χρειαζόταν να σπαταλησει το χρόνο της μεσα στην κουζίνα
<<Οχι,θέλω να μαγειρέψω!..Εχετε πολυ ομορφη κουζίνα...Και ο παγκος ειναι εντυπωσιακός!>>πρόσθεσε σερνοντας τα δαχτυλα της πανω στο ξύλο
<<Ο παππους μου τον έφτιαξε...Οπως και τα περισσοτερα επιπλα εδω μέσα...>>
Την παρατηρουσα ενω έπλενε τα λαχανικα ακουμπώντας τα πανω στο ξυλο κοπης...Ειχε πιασει τα μαλλια της πισω χαμηλα με λιγα τσουλουφια να πλαισιωνουν το προσωπο της...Φαινοταν ήρεμη και μου φανηκε ότι την ακουσα να σιγοτραγουδαει...Μαλλον δεν ηταν κακη ιδεα που την εφερα εδω,φαινοταν ήδη πιο ηρεμη...
<<Θελεις βοηθεια;>>την ρωτησα νιώθοντας αβολα κοιτώντας την χωρις να κανω κάτι...Σηκωσε το κεφαλι της και με κοιταξε έκπληκτη σαν να ειχε ξεχασει οτι βρισκομουν εκει
<<Θες να κοψεις τα κρεμμυδια;>>προτεινε μετα απο λιγο χαμογελώντας
<<Θελεις να με δεις να κλαιω;>>
<<Υποσχομαι πως δεν θα το πω σε κανέναν!>>ειπε σφραγιζοντας τα χειλη της μ'ενα αόρατο φερμουάρ...Γελασα τραβωντας το ξυλο κοπης προς το μερος μου...

Έβαλα το ταψι στο φουρνο και επλυνα τις κατσαρόλες ενώ ο Αλεξ εστρωνε το τραπεζι...Ειχα φτιάξει λαζανια με φετα και λαχανικα...Μολις το φαγητό ήταν ετοιμο το έβγαλα απο το φούρνο αφήνοντας το λιγο να κρυώσει...Σερβιρα δυο πιατα και τα πηγα στο τραπέζι...Εκεινος ανοιξε ενα μπουκαλι κοκκινο κρασι και σε λιγο καθομασταν στο τραπεζι...Εκοψε μια γερη πιρουνια απο το φαγητό του και την έβαλε στο στομα του μουγκριζοντας με ευχαριστηση...Χαμογέλασα απολαμβάνοντας την αντιδραση του...
<<Ειναι τελειο!..>>ειπε αφου κατάπιε την μπουκια του
<<Σ'ευχαριστώ!>>
<<Στ'αληθεια μαγειρεύεις υπέροχα...Η μητερα σου σ'εμαθε;>>ρωτησε πίνοντας λίγο απο το κρασί του
<<Βασικά ο πατερας μου...Η μαγειρική ηταν παντα το παθος του,βλεπεις ηθελε να γινει σεφ...>>χαμογελασα πίκρα φέρνοντας το ποτηρι στα χειλη μου
<<Λυπαμαι...>>
<<Μην το σκεφτεσαι,εχει περασει καιρος απο τοτε>> προσπαθουσα να μην μιλαω γι'αυτο...Ειχαν περασει πεντε χρονια απο τοτε και ακομα έμοιαζε σαν 'χτες που τον εχασα...Πολλες φορες νιωθω πως δεν προκειται να το ξεπεράσω ποτέ...Χαμογέλασα αλλάζοντας συζήτηση
<<Το σπιτι ειναι πραγματικα υπέροχο!Πως αντεχεις να ζεις στην Αμερικη οταν εχεις αυτον τον μικρο παράδεισο στη διαθεση σου>>πραγματικά,αν ημουν στην θεση του δεν θα ξαναγυρνουσα πίσω
<<Καταλαβαινω τι λες...Ειναι φορές που νοσταλγώ την ζωη εδω αλλα οταν γυρναω πισω νιωθω να πνίγομαι...Η δουλεια μου ειναι οτι πιο σημαντικο για μενα>>η απαντηση του ηρθε αμέσως και ένιωσα μια μικρη σουβλια χαμηλά...Δεν ειπα τίποτα παρα συνεχισα να τρώω...Ενιωθα το βλεμμα του πανω μου αλλα αρνήθηκα να τον κοιταξω για να μην προδοθω
<<Λιγα μετρα απο την παραλια υπαρχει ενα παλιο σπιτι,το πρόσεξες οταν κατεβηκες;>>με ρωτησε και κουνησα το κεφαλι αρνητικα
<<Εκει εμενε ενας παιδικος μου φίλος...Τον ελεγαν Νικο,εγω τον φώναζα Νικ...Με την Κελ γεννηθηκαμε στη Αμερικη αλλα απο πολυ μικρα μας έφερνε ο πατερας μας με κάθε ευκαιρία στην Ελλαδα...Καλοκαιρινες διακοπές,Πασχα,Χριστουγεννα...Παντα ερχομασταν εδώ...Ηταν το δευτερο μας σπίτι και το αγαπησουμε πολύ...Στο σπιτι διπλα στην παραλια έμενε ένας παιδικός μου φιλος...Η Κελ δεν πρεπει να τον θυμαται,ηταν πολυ μικρη τοτε...Ηταν μοναχοπαιδι και ζουσε εκει με τους γονεις του...Οποτε ερχομουν περνουσαμε ατελειωτες ωρες μαζί...Δεν ηταν λιγα τα βραδια που εμεινε στο σπίτι μας...Ο πατερας του ηταν εθισμένος στο ποτο και μπλεγμενος στο τζογο και δεν ηταν λίγες οι φορες που ξεσπουσε στην οικογενεια του...Θυμαμαι ενα βράδυ είχε σκαρφαλωσει στο παραθυρο του δωματιου μου γεματος αιματα...Οταν τον ειδα τρομαξα και τον εβαλα μεσα αρων αρων...Φοβόμουν οτι θα πέθαινε ή κατι τετοιο...Ημασταν μολις δέκα...Ηθελα να ξυπνησω την μητερα μου αλλα δεν με αφησε...Δεν ηθελε να τον δουν έτσι...Δεν έκανα ερωτησεις καθως φαινοταν πως δεν ηθελε να μιλησει...Ντρεπόταν ακομη και στα ματια να με κοιτάξει...Του εδωσα ενα ζευγαρι απο τις πυτζαμες μου και του εκανα χωρο στο κρεβατι μου για να κοιμηθει...Εκεινο το καλοκαιρι μου αποκαλυψε πως δεν ηταν η πρώτη φορά που τον χτυπούσε τοσο πολυ ο πατερας του και πώς στο παρελθόν είχε βρεθει και στο νοσοκομείο...Ολα αυτα τα χρονια ντρεποταν να μου το πει...Δεν ηθελε να τον λυπαμαι...Του ειπα οτι μπορουσαμε να μιλησουμε στον πατερα μου...Τον συμπαθουσε πολυ και σιγουρα θα εβρισκε καποιον τροπο για να τον παρουμε μαζι μας στην Αμερική...Ειμασταν παιδια και νομιζαμε οτι ολα γίνονταν τοσο ευκολα!..Εκεινο ηταν και το τελευταιο καλοκαιρι που περασαμε μαζι...>>ηπια μια γερη γουλια απο το ποτηρι μου νιώθοντας τις αναμνησεις απο 'κεινο το βράδυ να ζωντανεύουν μπροστά μου<<Ενα βραδυ ακουσαμε σειρήνες να πλησιαζουν το σπιτι τους...Φοβηθηκα οτι κατι ειχε συμβει στον Νικ και ξυπνησα τον πατερα μου παρακαλώντας τον να παμε να δουμε...Στην αρχη αρνηθηκε αλλα τελικά υποχώρησε καθως άρχισε να ανησυχεί και ο ιδιος...Μολις φτασαμε είδαμε ενα σωρο αστυνομικούς να εχουν περικυκλωσει το σπιτι...Θυμαμαι ειχε πολυ φασαρια και σ'ενα περιπολικο ειδα την μητερα του Νικ...Ουρλιαζε και εκλαιγε τραβωντας τα μαλλια της...Δεν μπορουσα να ακουσω τι ελεγε αλλά η εκφραση της ειναι κατι το οποιο δεν προκειται ποτε να ξεχάσω...Προσπάθησα να μπω στο σπιτι οταν μας σταματησαν δυο αστυνομικοι
<<Ποιοι είστε;Δεν μπορείτε να μπειτε μεσα>>απηύθυναν τον λογο στον πατέρα μου
<<Μενει ο φιλος μου εδώ!Ο Νικος!Που είναι;Ειναι καλα;>>ζήτησα να μαθω εισπράττοντας ένα περίεργο βλεμμα πριν στραφούν και παλι στον πατέρα μου
<<Κύριε,παρτε τον μικρο απο 'δω δεν πρεπει να βρισκεται εδω,ειναι...>>δεν τον αφησα να συνεχισει...Ετρεξα με όση δυναμη ειχα και καταφερα να μπω μεσα φωνάζοντας τον Νικ...
Δεν θα ξεχασω ποτε αυτο που ειδα...
Ηταν ξαπλωμενος στην μεση του σαλονιου...Γυρω του ειχε σχηματιστεί ενα μεγαλος κύκλος απο αίμα λεκιαζοντας το χοντρο χαλί απο κατω του...Πλησιασα αργα νιωθοντας τα ποδια μου να κινουνται μονα τους...Το προσωπο του ηταν στραμμένο στο ταβανι και τα ματια του ορθάνοιχτα...Ηταν άδεια,χωρις να με βλέπουν...
<<Νν-Νικ;..>>έσκυψα πανω του και με τρεμάμενα χερια αρχισα να τον ταρακουναω για να ξυπνησει
<<Νικ;..Νικ;Ξυπνα!..Ξυπνα δεν ειναι αστείο...ΞΥΠΝΑ!..>> ενιωσα δυο χερια να τυλιγονται γυρω μου και να με απομακρυνουν
<<ΝΙΚ!!!>>ουρλιαξα με οση δύναμη ειχα μεσα μου
<<Αλεξ!Αλεξ αγορι μου ηρεμησε,ηρεμησε...>>ο πατερας μου με κρατουσε σφιχτα στην αγκαλια του δεχομενος ολες τις γροθιες και τις κλοτσιες μου καθως προσπαθουσα να ελευθερώθω για να τρεξω παλι πισω στον φιλο μου
<<Αφησε με!Αφησε με,ο Νικ με χρειαζεται αφησε με!>>συνεχιζε να με κραταει σφιχτα προσπαθωντας να με ηρεμησει και νευριασα...Νευριασα με τα δακρυα που ειδα να εμφανίζονται στα ματια του,νευριασα που κανεις δεν εκανε τιποτα να βοηθησει τον Νικ,νευριασα που τον αφησαν μονο του πανω στο πατωμα
<<Μπαμπα κανε κατι...σε παρακαλω κανε κάτι...Πες τους να τον βοηθήσουν εσενα θα σε ακούσουν>>του ζητησα μεσα στα αναφιλητά μου
<<Αγόρι μου πρεπει να φύγουμε,δεν μπορουμε να τον βοηθήσουμε τώρα...Αγορι μου ο Νικ...>>
<<Μην το πεις!Μην τολμησεις να το πεις!Αφησε με!Αφησε με>>καταφερα να ελευθερώθω και ετρεξα αρπάζοντας μια πετρα απο κατω,ρίχνοντας την με ολη μου την δυναμη στον πατερα του Νικ...Καθοταν λιγα μέτρα μακρυα μας με ενα αδειο βλεμμα...Η πετρα τον βρηκε λιγο πιο πανω απο το δεξι του ματι και ειδα αιμα να τρεχει νιωθοντας μια μικρη ικανοποίηση
<<Εσυ!Εσυ φταις για ολα,εσυ φταις για ολα...>>ειχα πεσει πανω του χτυπωντας τον με οση δυναμη ειχαν τα χέρια μου...Εκεινος εκλαιγε βουβα δεχομενος τα χτυπαματα μου χωρις να προσπαθεί να τα αποκρούσει...Ήθελα να τον κανει να πονεσει,οπως πονούσα και 'γω...
Το επόμενο πραγμα που θυμάμαι ειναι τον πατερα μου να μπαινει μπροστα μου και ολα γυρω μου να σκοτεινιάζουν...

Για λιγο επικράτησε ησυχία στο δωμάτιο...Τα πιατα μπροστά μας ειχαν κρυώσει και ο μόνος ήχος που έσπαγε την σιωπή ηταν το μεγαλο ξύλινο ρολόι διπλα απο την σκάλα...
<<Αλεξ...Λυπαμαι...Λυπαμαι τοσο πολυ...>>κανενα παιδι δεν έπρεπε να ζήσει κατι τοσο σκληρό και πονουσα που πέρασε κάτι τόσο επώδυνο σε τόσο μικρη ηλικία
<<Μετα απο αρκετο καιρο μου εξήγησαν τι ειχε συμβει...>>συνέχισε με το βλέμμα του καρφωμένο στο κενό<<Ο πατερας του ειχε μπλεξει με επικινδυνους ανθρώπους...Οχι μονο τους χρωσταγε πολλα λεφτα αλλα πηγε και να τους κλέψει.. Αυτοί για να τον τιμωρήσουν μπηκαν στο σπιτι του και πυροβολισαν τον γιο του...Μια εβδομάδα αργοτετα βρηκαν την μητερα του κρεμασμενη στο δωματιο του γιου της...Οσο για τον πατέρα του ενα μηνα αργοτερα αυτοπυροβοληθηκε μεσα στο σπιτι τους...>>ειπε σφίγγοντας την γροθια του πάνω στο τραπέζι
<<Τοτε ειναι που αποφασισα να γινω αστυνομικος...Αυτα τα καθαρματα σκοτωσαν ενα δεκαχρονο παιδι που δεν εφταιγε σε τιποτα...Αν υπαρχει τροπος να σταματησω ολα αυτα τα αποβρασματα θα κανω οτι περναει απο το χερι μου για να το καταφέρω...>>ένιωσα να ματια μου να βουρκώνουν και καλυψα το χερι του με την παλαμη μου...Το βλέμμα του σταθηκε στα χερια μας πριν γυρισει και με κοιταξει στα μάτια με φωνη σπασμένη
<<Καταλαβαινεις τι σημαινει για 'μενα τωρα το σημα μου;Εκεινη την ημερα δεν μπορεσα να σωσω τον φιλο μου αλλα ορκιστηκα πως θα κανω οτι παίρναει απο το χερι μου για να σωσω τα επομενα θύματα...Ειναι το λιγοτερο που μπορω να κάνω...>>το έβλεπα ξεκάθαρα πλέον...Ένιωθε ένοχος για τον θάνατο του φιλου του <<Άλεξ,δεν εφταιγες εσύ...Ησουν μικρο παιδί,δεν μπορούσες να κανεις τίποτα>>
<<Επρεπε να ειχα μιλησει σε κάποιον για την κατασταση στο σπιτι του...>>
<<Μην κατηγορεις τον εαυτο σου,ο πατερας του εφταιγε για τον θανατο του...Αλεξ,δεν μπορεις να τους σωσεις ολους>>έσφιξα το χερι του προσπαθώντας να μοιραστώ τον πονο του
<<Μπορώ όμως να προσπαθησω>>σηκωθηκε αποτομα απομακρύνοντας το χερι του...Στάθηκε αναποφάσιστος με την πλατη γυρισμένη σ'εμένα πριν τελικα κινηθει προς την σκάλα...Με καληνυχτισε χαμηλόφωνα χωρις να γυρισει να με κοιταξει και ανεβηκε πανω...Εμεινα μερικα ακομα λεπτά πριν σκουπισω τα δάκρυα απο το προσωπο μου και αρχισω να μαζεύω τα πιάτα...