προγραμμα προστασίας

43

Αλεξ...

<<Λοιπον...Σε ακούμε!..>>
Μισω ωρα αργοτερα βρισκόμασταν στο διαμερισμα του Φροστ...Εκεινος στεκοταν ορθιος δίπλα στο παράθυρο και εγω στο τριθεσιο καναπε σε μικρη απόσταση απο την Κειτ...

<<Πως με βρήκατε;>>
<<Δεν ηρθαμε μεχρι εδώ για να λυσουμε τις δικες σου απορίες>>της ειπε αποτομα ο Φροστ, πριν βγαλει δυο φωτογραφίες απο την εσωτερικη τσεπη του τζακετ του και τις πεταξει μπροστα της πανω στο τραπέζι
<<Καλυτερα να μας μιλήσεις γι'αυτές>>εκεινη τον κάρφωσε με το βλεμμα της φανερα θυμωμένη πριν πιάσει τις φωτογραφιες στα χερια της...
<<Δεν την ήξερα καλα...Μπορει να ζησαμε μαζι 3 χρονια αλλα δεν ηξερα πολλα για 'κεινη...>>ειδε την απορια στα προσωπα μας και αρχισε να μας εξηγεί...
<<Στα 15 μου το εσκασα απο το σπίτι...Ενα βραδυ οι γονείς μου τσακωνονταν τοσο πολυ και δεν αντεχα να τους ακουω αλλο γι'αυτο πηρα το μπουφαν μου και εφυγα απο το σπίτι...Δεν σκοπευα να εξαφανιστώ ή κατι τετοιο...Ηθελα μόνο λίγη ησυχεια και βγηκα να περπατήσω...Χωρις να το καταλαβω απομακρυνθηκα απο το σπίτι πολυ περισσοτερο απ ότι συνήθως και προσπάθησα να παρω τους γονεις μου τηλέφωνο για να μην ανησυχούν αλλά πανω στη βιασυνη μου ειχα ξεχάσει να παρω το κινητο μαζι μου...Την στιγμη που επερνα το δρομο της επιστροφής ενιωσα ενα αυτοκίνητο να σταματάει διπλα μου...Φοβισμένη επιταγχυνα το βημα μου χωρις να κοιταξω πισω μου ευχομενη να πετυχω κάποιον στο δρομο καθως η ωρα ηταν πολυ αργα και δεν κυκλοφορούσε ψυχή...Λιγα αργοτερα,καθως δεν εβλεπα κανεναν να με ακολουθει ηρεμησα νομίζοντας οτι ηταν ολο στην φαντασια μου...Για κακη μου τύχη δεν ήταν...Ενιωσα καποιον να με αρπάζει απο πίσω...Μου έκλεισε το στομα με ένα πανι και ολα σκοτείνιασαν...>>σηκωθηκε νευρικά και σταθηκε στο δευτερο παραθυρο κοιτωντας έξω με γυρισμενη πλάτη...
<<Το επομενο πράγμα που θυμαμαι ειναι να ξυπναω δεμενη,σ'ενα κρεβάτι νιώθοντας εξαντλημένη και αφυδατωμενη...Τελος παντων...Υπηρχαν και αλλα κορίτσια εκεί...Μας χωριζαν σε κατηγοριες σημαδευοντας μας με ενα μικρο tattoo στον σβέρκο...Ανασηκωσε τα μαλλια της δείχνοντας το σημάδι της...
Ηταν ο κρίνος,το κέρμα και ο ήλιος...Εμενα μου ειχαν κανει τον κρινο, που σημαινε πως θα με πουλούσαν...Τουλάχιστον αυτο ειχα ακούσει οτι σημαινε απο τα αλλα κορίτσια και το κερμα σημαινε οτι θα την έβαζαν στους δρομους...Οσο για τον ηλιο δεν εμαθα ποτε τι σήμαινε...Το μονο που ξερω ειναι οτι οταν επαιρναν τα κοριτσια με το σημαδι αυτο δεν τα ξαναβλεπαμε ποτέ...>>ηξερα πολυ καλα τι σήμαινε το σημαδι αυτο...Ειχαμε αναλαβει στο παρελθον μια υποθεση οπου το θυμα ειχε το σημαδι αυτό...Καποια στιγμη καταλήξαμε στα τρια αυτα σημάδια και μαθαμε οτι τα χρησιμοποιούσαν πολλα καρτελ για να "μαρκαρουν"το εμπορευμα τους...Ο ηλιος σήμαινε οτι το κοριτσι εμπαινε στο κυκλωμα αφαίρεσης οργανων...Κοιταχτηκαμε σιωπηλα με τον Φροστ...Δεν της είπαμε τιποτα αφήνοντας την να συνεχίσει<<Περασα τρια χρονια σε εκείνο το μερος χανοντας καθε ελπίδα οτι θα με βρουν οι γονείς μου ή η αστυνομία μεχρι το βραδυ που με ξύπνησαν αρων αρων και με εβαλαν σ' ένα μικρό βαν με άλλα δυο κοριτσια...Η μια ηταν η Ροζαλι και η αλλη λεγόταν Τζασμιν...Αν και τις ειχα ξαναδεί δεν ειχαμε μιλησει ποτε καθως δεν αφηναν να μιλαμε μεταξύ μας...Ειδα και στα αλλα κοριτσια το ιδιο σημαδι και καταλαβα οτι καποιος μας ειχε αγοράσει και μας πηγαιναν στο νεο ιδιοκτητη μας...Επρεπε οπωσδηποτε να βρω τροπο να αποδρασω...Ηξερα τι εκαναν στα κορίτσια που πωλούνταν και στην σκεψη μόνο προτιμούσα να πεθανω...Μας εβαλαν σε ενα μικρο βαν χωρις καθίσματα πισω...Το ειχαν γεμίσει με τελάρα,γεματα με λαχανικα και μας εκρυψαν πισω απο αυτα...
Καποια στιγμη νιωσαμε το βαν να τρανταζεται...Ακουσαμε τον οδηγο να βριζει και θυμωμένος να βγαινει εξω αφηνοντας την πορτα πισω του ανοιχτη...Απο το παράθυρο μπορουσα να δω οτι φωναζε στο οδηγό ενως σταματημενου Ι.Χ δείχνοντας την ζημια στο βαν...Ειχαμε τρακαρει...Καταλαβα οτι αυτη ηταν η μονη ευκαιρία που ειχα να δραπετευσω...Σηκωθηκα γρήγορα ορθια για να σκαρφαλωσω μπροστα,στο καθισμα του οδηγου οταν με σταματησε η Ροζαλι...Ειπε πως ημουν τρελη και πως αν με επιαναν θα με σκοτώναν...Ειδα πραγματικο φοβο στα ματια της και κατάλαβα οτι εκείνη ηταν αιχμαλωτη πολυ περισσότερο καιρό απο 'μένα και στην ιδεα να τους παρακουσει την ελουζε κρύος ιδρωτας...Φαινοταν τρομοκρατημενη...Στραφηκα σε 'κείνη αλλα και στη Τζασμιν που μας κοιτουσε τρομοκρατημενη και τους ειπα πως επρεπε να φύγουμε,επρεπε τουλάχιστον να προσπαθήσουμε...Αγκαλιαστηκαμε σφιχτα περνοντας δύναμη η μια απο την αλλη και την στιγμη που δεν μας εβλεπε ο οδηγος σκαρφαλωσαμε μπροστα και βγηκαμε οσο πιο αθορυβα μπορούσαμε απο την πορτα του...Αρχισαμε να τρεχουμε χωρίς να κοιταμε πισω μας...Ηταν θεοσκετεινα και δεν βλεπαμε τιποτα μπροστα μας...Τρεχαμε με οση δυναμη ειχαμε αγνοωντας τα ξυπολητα ποδια μας που είχαν αρχισει να ματωνουν...Δεν τις εβλεπα αλλα ακουγα τις ανασες τους διπλα μου μεχρι που ακούστηκαν πυροβολισμοι...Εκεινη τη στιγμη νομιζα οτι θα πεθαινα...Ουρλιαξα τρομαγμενη και συνεχισα να τρεχω οσο πιο γρήγορα μπορουσα μεχρι που εφτασα σ'εναν γκρεμό...Γυρισα να δω που ηταν τα κοριτσια αλλα δεν ηταν καμια μαζι μου...Τις εχασα καθως έτρεχα μακρια απο τους πυροβολισμους...Εψαχνα απεγνωσμενη έξοδο διαφυγης οταν ακουσα βηματα να με πλησιάζουν...Χωρις δευτερη σκεψη πηδηξα στο γκρεμό πεφτωντας στο παγωμενο νερό...Προτιμουσα να πεθανω παρα να με ξαναπιασουν...Για καλη μου τυχη δεν πεθανα...Με βρηκε την επόμενη μερα μια ηλικιωμενη γυναίκα που πηγαινε συχνα για ψαρεμα στις οχθες του ποταμού...Με πηρε στο σπιτι της,που ηταν μια μικρη καλυβα εκει κοντα και με φρόντισε...Ημουν αναισθητη τρεις ολοκληρες μερες...Οταν τελικά συνήλθα έκατσα ακομη μια μερα προσπαθωντας να ανάκτησω τις δυναμεις μου και αφου την ευχαρίστησα για την καλοσυνη της εξαφανίστηκα προσπαθωντας να φυγω οσο πιο μακρια γινόταν...>>εμεινε για λιγο σιωπηλή παίρνοντας βαθια ανασα και στραφηκε προς το μερος μας<<Τελος πάντων,δεν ηρθα να μιλησω για μένα...Εκεινη ηταν η τελευταια φορα που ειδα την Ροζαλι...Δηλαδη σχεδον...>>συνέχισε δειχνοντας τη φωτογραφια που κρατούσε<<Δυο χρόνια μετα την πετυχα τυχαία την στιγμη που εβγαινε απο ενα motel...Με αναγνώρισε και με αγκαλιασε χαρουμενη που τα ειχα καταφερει...Μπηκαμε αμεσως στο δωμάτιο που εμενε και μιλησαμε για τα τελευταια δυο χρόνια...Μου ειπε πώς καταφερε να ξεφυγει εκεινο το βραδυ και πώς απο τοτε που το εσκασε ζουσε σαν κυνηγημένη φοβούμενη ακομη και την σκιά της>>
<<Δεν καταλαβαινω...Γιατι δεν επιστρεψατε στις οικογενειες σας...Γιατι δεν ζητήσατε βοήθεια;>>εθεσα την ερωτηση μου εισπράττοντας ενα ειρωνικό χαμόγελο
<<Βοηθεια; Απο ποιον;Το διάστημα που ημουν αιχμαλωτη τους ακουγα πολλες φορες να μιλάνε με ατομα απο την αστυνομια...Δεν εχεις ιδεα ποσοι διεφθαρμένοι απο εσας υπαρχουν>>ειπε κοιτωντας μας υποτιμητικά
<<Γι'αυτο πανικοβληθηκες οταν σου ειπα πως ειμαι απο το F.B.I;>>συνεχισα και έγνεψε καταφατικά<<Οσο για τους γονεις μας δεν μπορουσαμε να γυρισουμε εκει...Ενα πραγμα που έμαθα είναι πως δεν ανέχονταν να χανουν εμπορευμα...Οσες ειχαν πιαστει να προσπαθουν να δραπετεύσουν τις τιμωρουσαν πολυ σκληρα ως παραδειγματισμό...Αν επιστρεφαμε πισω θα μας εβρισκαν σιγουρα και εκτος απο μας θα βαζαμε σε κινδυνο και τις οικογενειες μας>>εμεινε να κοιταζει σιωπηλη την φωτογραφία...Οταν ξαναμιλησε η φωνη της δεν ηταν τοσο σταθερη<<Ηθελε να τους κυνηγήσει...Μου ειχε πει οτι ηθελε να τους σταματήσει...Θα έβρισκε στοιχεία εναντιον τους και θα εβαζε ενα τελος στο κυκλωμα αυτό...Μου ζήτησε να την βοηθήσω αλλα...Αρνήθηκα...Το μονο που ηθελα ηταν να μεινω οσο πιο μακρυά γινοταν απο αυτούς...Πηγα και την ξαναβρήκα σε μια προσπάθεια να την πεισω να σταματήσει οτι κανει και να μεινει μακριά τους αλλα ηταν αποφασισμένη...>>αναστεναξε αφηνοντας την φωτογραφια πανω στο τραπέζι
<<Πώς...πως πέθανε;>>ρωτησε σιωπηλα
<<Την δολοφόνησαν σε μια εκδήλωση...Την...Στραγγαλισαν...>>τα ματια της βουρκωσαν και χαμήλωσε το βλεμμα της προσπαθώντας να το κρυψει <<Εγω...Εγω πρεπει να φυγω...>>μουρμουρισε ετοιμη να φύγει<<Σας ειπα οτι ήξερα...>>
<<Υπαρχει κατι αλλο που θυμάσαι;Κατι που μπορει να ειχε μαθει η Ροζαλι και θα μας βοηθουσε με την υπόθεση;>>την ρωτησα σε μια τελευταια προσπάθεια να μαθω κατι ακόμα
<<Σας είπα οτι ήξερα...Δεν εχω κατι αλλο να πω...Δεν ξερω πως με βρήκατε αλλα μην με ξαναπλησιασετε!>>ειπε αποτομα πριν κατευθυνθεί προς την πορτα
<<Ειναι νεκρή...>>τα λογια μου την εκαναν να σταματησει
<<Οριστε;..>>στραφηκε και με κοιταξε μπερδεμένη
<<Είπες πως δεν ήξερες τι εγινε με το τριτο κοριτσι,την Τζασμιν...Δεν τα κατάφερε...Μια σφαίρα την πετυχε πισωπλατα και πεθανε ακαριαία>>καλυψε με τα χερια το στομα της κοιτωντας με σοκαρισμένη...Εκρυψε το προσωπο μεσα στις χούφτες της και αρχισε να κλαιει βουβά...Παραμειναμε σιωπηλοι δινοντας της χρόνο να συνέλθει...Λιγα λεπτα αργοτερα σκουπισε με την αναστροφη της παλάμης τα ματια της και μας κοιταξε αποφασιστηκα
<<Ξερω πως μπορειτε να τους πλησιασετε χωρις να γινετε αντιληπτοί...>>αρχισε να λεει<<Διοργανώνεται μια δημοπρασια στο κεντο της πολης,στον νεο εκθεσιακο χωρο που ανοιξε περσι...Αλλά δεν είναι εύκολο να μπειτε μέσα...Εκει μεσα γινεσαι δεκτος μονο αν εισαι αρκετά πλουσιος και εχεις καποιο ονομα...>>
<<Τι είδους δημοπρασία;>>
<<Εκτειθονται πανάκριβα εργα τεχνης αλλα στην πραγματικότητα το ολο θεμα ειναι μια βιτρίνα...Ας πουμε πως ειναι ενας ευκολος τροπος να συναντιούνται στον ιδιο χωρο διεφθαρμενα ατομα χωρις να τραβανε την προσοχη των αρχων,έχοντας την ευκαιρια να μιλησουν για τις βρωμοδουλειες τους...Εννοειται ότι προσκαλούνται και νόμιμα άτομα με πραγματικο ενδιαφέρον για την τεχνη αλλιως το ολο θεμα θα ειχε ξεσκεπαστει καιρό πριν αλλα αν ξερεις τι ψαχνεις μπορείς να εντοπίσεις αυτους μου ψάχνεις>>
<<Ειπες προσκαλούνται;>>
<<Ναι...Και η δημοπρασία θα γινει αύριο...Πιστεψε με,οι προσκλήσεις δεν βγαίνουν τελευταία στιγμή...Για να μπειτε μεσα θα χρειαστειτε καποιο θαύμα...Εκτός αν τυχαινει να ξερετε καποιον διάσημο που θα γινοταν δεκτός απρόσκλητος...>>
Ειδα τον Φροστ να με κοιταζει και καταλαβα τι σκεφτοταν...

Στη φωτογραφια η Κειτ...