προγραμμα προστασίας

30.hospital

Γεμισα την κουπα με καφε και την ακουμπησα μπροστα του.

<<Ευχαριστω Τζουλη...>>σημερα φαινοταν ανησυχος...Μιλουσε συνεχως στο τηλεφωνο δουλεύοντας ατελειωτες ωρες στον υπολογιστη που ειχε φερει μαζι του.

<<Φροστ...Ο Αλεξ που ειναι;...>>τον ρωτησα διστακτικα προσπαθωντας να μην τον ενοχλησω
<<Εχει δουλεια...Θα ερθει αργοτερα...>>μουγκρισε μεσα απο τα δοντια του προσηλωμενος στην οθονη του...
Ξεφυσηξα και καθισα στον καναπε διπλα του...Δεν τον ειχα δει ολη μερα...Ενταξει...δεν ηταν η πρωτη φορα που περνούσε μερα χωρις να ακουσω απο αυτον αλλα για καποιον ανεξηγητο λογο ειχα ενα ασχημο προαισθημα...Ενιωθα εναν κομπο στο στομαχι που δεν ελεγε να φυγει...

Σηκώθηκα και πηγα και παλι μεσα στην κουζινα να φτιάξω χαμομηλι μπας και ηρεμήσω λιγο...Εβγαλα την τσαγιερα,την γεμισα με νερο και την ακουμπησα στο ματι..Καθισα στον παγκο της κουζινας περιμενοντας να ζεσταθει...

Τι μ'εχει πιασει σημερα;...Μαλλον ειμαι λιγο κουρασμενη...Αυτο πρεπει να 'ναι..Δεν κοιμήθηκα καλα χτες βραδυ και τωρα ειμαι μεσ'την υπερενταση...Απο την στιγμη που μου ειπε ο Φροστ οτι η δικη ματαιωθηκε  και οτι θα οριστεί νεα ημερομηνια λογο της δολοφονιας του δικαστη βρισκομαι σε κατασταση πανικου...Η ειδηση της δολοφονιας του με ειχε ταραξει πολυ και δεν μπορεσα να κλεισω ματι...

Εριξα το ζεστο νερο σε μια κουπα,εβαλα το χαμομηλι και προσθεσα και μια κουταλιά μελι...

Την στιγμη που μπηκα στο σαλονι ειδα τον Φροστ να πεταγεται ορθιος κρατωντας το κινητο στ'αυτι του
<<Τι ειπες;Μαικ γαμωτο μιλα καθαρα τι εγινε;...Πυροβολησαν τον Αλεξ;...Που τον εχουν τωρα;...Ερχομαι...>>

Ενιωσα την γη να χανεται κατω απο τα ποδια μου...Το φλυτζανι επεσε απο τα χερια μου και εσπασε σε χιλια κομματια...

<<Τζουλη!...>>

Πυροβολησαν τον Αλεξ...Οχι...Δεν μπορει...Δεν μπορει...
<<Τζουλη!Εισαι καλα;>>βρισκοταν διπλα μου και με κοιτουσε ανησυχος
<<Θα ερθω μαζι σου>>ειπα αφου συνηλθα προσπαθωνταςνα κρυψω την ταραχη μου
<<Δεν νομιζω οτι ειναι καλη ιδεα,αλλωστε...>>
<<Όλιβερ Φροστ!Θα ερθω μαζι σου>>ειπα αποφασισμενη<<Αλλωστε δεν υπαρχει κανεις να μεινει μαζι μου...Αν ερθω μαζ σου δεν θα εχεις να ανησυχεις και για 'μενα>>συνεχισα προσπαθώντας να τον μεταπεισω<<Σε παρακαλώ Ολιβερ...>> παρακάλεσα ψιθυριστά καταβάλλοντας υπερανθρωπη προσπαθεια να κρατήσω την φωνη μου ψυχραιμη πριν με προδωσει και βαλλω τα κλαματα...
<<Βαλε παπούτσια και φυγαμε>>είπε τελικά.Δεν περιμενα να μου το πει δεύτερη φορά...Ετρεξα γρηγορα μεσα...Φορεσα τα αθλητικα μου...Αρπαξα το τζακετ και τα κλειδια μου και ξεκινήσαμε για το νοσοκομειο...