προγραμμα προστασίας

52

<<Εχεις υπεροχο δωμάτιο!>>σχολιασα κουρνιαζοντας περισσότερο στη αγκαλιά του...Ειχε βραδιασει και μπορουσες να δεις τα αστέρια να φωτιζουν τον ουρανό σαν αμέτρητες πηγολαμπιδες
<<Ευχαριστώ...Πέρσι γκρεμισαμε τον εναν τοίχο και βαλαμε το μεγαλο αυτο παραθυρο...>>
<<Ειναι τελειο...>>
<<Και οταν βρεχει ειναι ακομα καλύτερο!>>
<<Δεν σε ενοχλεί ομως ολο το φως που μπαίνει το πρωί;>>αναρωτήθηκα καθώς δεν υπήρχαν καθολου κουρτίνες να καλυπτουν το παράθυρο.
Απλωσε το χερι του ψάχνοντας στον τοιχο δίπλα του εναν διακοπτη τον οποίο μεχρι τώρα δεν ειχα προσέξει...Τον κατεβασε και με ενα ελαφρυ τριξιμο στην αρχη,ειδα ενα ρολό σκίασης να κατεβαινει από πανω καλύπτοντας το χοντρό τζαμί
<<Αν προσπαθεις να με εντυπωσιασεις το έχεις σιγουρα καταφερει>>τον άκουσα να γελάει πριν σηκωσει και παλι τον διακόπτη...
<<Μου εχει ανοιξει απίστευτα η όρεξη...Πανε να τσιμπησουμε τιποτα κατω;>>εκανα να σηκωθώ νιώθοντας την κοιλιά μου να γουργουρίζει
<<Και 'μενα μου εχει ανοιξει η όρεξη...Αλλα για κατι άλλο...>>με τραβηξε διπλα του πριν βρεθεί μ'ενα πονηρο χαμογελο απο πανω μου...Γέλασα και τυλιξα τα χερια μου γυρω απο τον λαιμο του νιώθοντας τα χειλη του πανω στα δικά μου...

Ειμασταν εδω ηδη τρεις μέρες και σημερα τα ξημερωματα θα φευγαμε έτσι ωστε να είμαστε το απόγευμα πίσω για την δική...Αυτές οι μέρες ηταν πραγματικα υπεροχες και δεν ηθελα να τελειώσουν...Ο Άλεξ ηταν πολύ πιο διαφορετικος απ'οτι συνήθως...Για πρωτη φορά φαινοταν απόλυτα ηρεμος και δεν χορταινα να τον βλεπω να γελαει...Περάσαμε ατελειωτες ώρες βλέποντας ταινίες μπροστα στο τζάκι,περπατωντας το βράδυ στην παραλια και κάνοντας ερωτα κάτω απο τα αστεριά...Ολα ηταν τελεια αλλά σύντομα θα τελειωναν καθώς σε λιγοτερο απο δυο ώρες γυριζαμε πίσω...

Μάζευα τα λιγοστα πράγματα μου απο το δωματιο οταν ακουσα τον χτυπο στην πορτα
<<Πέρασε!>>
<<Εισαι ετοιμη;>>
<<Σε πέντε λεπτά εχω τελειώσει...>>πρόσθεσα ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά γύρω μου
<<Πριν φύγουμε θελω να σταματησουμε καπου...>>γύρισα και τον κοιταξα και μου φανηκε λίγο νευρικός
<<Εντάξει...>>

Μισή ωρα αργότερα ενιωσα το αυτοκίνητο να σταματαει...Μόλις καταλαβα που ήμασταν γυρισα και τον κοίταξα...Έμεινε να κοιτάει αμίλητος μπροστά του πριν τελικά βγει απο το αμάξι...
Περπάτησα αργά δίπλα του μεχρι που τον ενιωσα να σταματάει...
Σταθηκα παραμερα δινοντας του λίγο χορο και παρεμεινα σιωπηλη...
Δεν μιλούσε...Στεκοταν ακίνητος με το βλέμμα καρφωμένο στην φωτογραφία μπροστά του...Ειδα την πλατη του να σφιγγεται και τα χερια του να γίνονται γροθιές στο πλάι...Μειναμε έτσι για αρκετή ώρα...Ένιωσα τον αερα γυρω μου να δυναμώνει και εσφιξα την ζακέτα περισσότερο γυρω μου...Είδα τους ωμους του να ανεβοκατεβαινουν σαν να επερνε καθε αναπνοή με δυσκολία...Πηγα δίπλα του και έπιασα στην αρχή διστακτικά και μετα πιο αποφασιστικά το χερι του...Ανοιξε την παλαμη του και με κρατησε σφιχτά...Δεν ειπα τίποτα...Καμία λεξη δεν θα μπορουσε άλλωστε να τον κάνει να νιωσει καλύτερα και ηταν κατι που ήξερα πολυ καλά..
<<Νόμιζα πως θα ηταν πιο εύκολο>>βγηκαν οι λέξεις ψιθυριστά απο τα χειλη του και εστρεψα την ματιά μου πανω του...Δεν μπορεσα να δω τα μάτια του καθως το βλεμμα του παρεμεινε καρφωμενο στην φωτογραφία μπροστά του αλλα μπορούσα να νιώσω τον πονο στην φωνη του...
<<Το ξέρω...>>οσα χρονια και να πέρναγαν μια απωλεια δεν γινοταν ποτε πιο εύκολη...Ο χρόνος σε βοηθουσε απλα να συμβιβαστείς καλύτερα με την ιδέα...Στραφηκα στην φωτογραφία μπροστα μου
"Νικος Βεργου"και διπλα ενα ξανθό αγόρι...Εσφιξα περισσότερο το χερι του και τον ενιωσα να ανταποδίδει το κράτημα...

Εγειρα στο παραθυρο διπλα μου με τα ματια κλειστά...Πετουσαμε εδω και τρεις ώρες...Ο Αλεξ καθοταν στο απέναντι κάθισμα οπως και την πρώτη φορά έχοντας γείρει και ο ιδιος στο παραθυρο με τα μάτια κλειστά...Συνεχισα να τον παρατηρώ αποτυπώνοντας καθε λεπτομέρεια απο το υπέροχο πρόσωπο του...Πολυ πιθανον αυτη να ηταν η τελευταία φορα που μου δινοταν η ευκαιρία...Μου ειχε εξηγήσει ότι μολις φτάναμε θα πηγαιναμε κατευθειαν στο δικαστήριο...
Και μόνο στην ιδεα ενιωθα να τρεμω...
<<Δεν εχεις τιποτα να φοβηθείς...Θα πεις οτι είδες και σε λίγο θα εχουν όλα τελειώσει...>>οταν το έλεγε ο ιδιος ακουγοταν τοσο ευκολο αλλα και στην ιδεα οτι θα τον έβλεπα μπροστα μου στο δικαστηριο ενιωθα τα ποδια μου να κόβονται...Δεν προκειται να ξεχάσω ποτέ εκεινο το βράδυ,την ευκολια με την οποια της αφαιρεσε τη ζωή...
Κοιταξα το ρολοι μου και εγειρα και παλι στο παραθυρο μαζευοντας τα ποδια μου πανω στο κάθισμα...Σε λίγο ολα θα τελειωναν και θα ημουν και παλι ελευθερη να κανω οτι θελω χωρίς να φοβάμαι για την ασφαλεια την δικη μου και της οικογενειας μου...Σκεφτομουν να μετακομισω σε αλλο διαμέρισμα...Δεν νομιζω να μπορεσω να ξαναμεινω εκεί μέσα...Θα μου θυμιζει μονίμως ολη αυτην την περιπέτεια και ακομα χειρότερα τον Άλεξ...Ναι!Πρεπει να απομακρυνθω οσο το δυνατόν περισσότερο...