AMBON Presents..

AMBON presents1 - 34

I'm holding Damon's hand. We're still here at the hospital, still waiting for his Mom.

Hindi na rin naman nag tagal si Maj na samahan kami kasi nakita naman niyang sobrang ayos na si Damon kaya iniwan na niya kami.

"Baby, humiga ka kaya dito sa tabi ko baka nangangawit ka na dyan kakaupo." He told me.

I shake my head. "Ayos lang ako, baby. Tsaka isa pa baka sermunan ako ng nurse kapag tumabi ako sa pasyente."

"Pero may baby na dyan sa'yo kaya dapat inaalagaan mo sarili mo."

"I know. Speaking of our baby, ngayong bumalik na talaga ang memory mo sa'kin, ano'ng nararamdaman mo tungkol dito?"

He smiled. "Well just like what the fifteen years old me said, I'm happy."

I smiled back. "Buti naman, dahil kung hindi humanda ka sa'kin. Alam mo bang gustong-gusto kitang sermunan dahil dito? Hindi ko lang magawa dahil hindi naman ang fifteen years old na ikaw ang nakabuntis sa'kin. Tss. Hindi kasi nag iingat."

He laughed, softly. "Sinadya ko 'yon nu!"

"What?!" Loko 'to a!

"Sinadya ko 'yon! Para wala ka ng kawala!"

I slapped him on his arm. "Aww!" He mouthed.

"Bakit hindi mo muna hinintay na maka-graduate?" Para namang kakawala pa 'ko sa kanya kahit hindi pa niya 'ko buntisin.

"Munchy, nagkataon lang na gusto kong paagahin."

Ayan na naman siya sa mga names na 'yan. Kung sabagay mas maganda na 'yan kesa sa hoy babae na laging tawag nung isang siya.

"Anak!" Biglang pagdating ni Tita. Sabay kaming tumingin sa direksyon niya at nasa likod niya lang si Tito. Kita sa kanilang dalawa ang pagaalala nang makita si Damon.

"Are you okay?" Tita asked him.

Damon smiled at him. "Yeah Mom, I'm okay."

"Bakit daw sumakit ang ulo mo?" Tanong naman ni Tito sa kanya. Si Tita na siguro ang nag balita sa kanya tungkol kay Damon.

"Bumalik lang po 'yong mga memories namin ni Amber kaya sobrang sumakit ang ulo ko."

"Gano'n ba, mabuti naman kung gano'n." Laking relief na sabi ni Tita.

"Pwede ka na daw bang makalabas?" Tito asked him.

"Opo. Nakausap na namin 'yong doctor kanina." He answered.

"Paanong biglang bumalik ang alala mo?" Tita asked. Oo nga? Paano nga ba? Hindi ko natanong 'yon a.

"Sa pagkakaalala ko, kanina kasi habang nag de-deliver ako may isang sasakyan na muntikan na 'kong mahagip. Pero hindi naman nangyari. Dahil sa sobrang kaba sa nangyaring 'yon parang may biglang pumasok sa utak na memorya hanggang sa magtuloy-tuloy."

"Lapitin ka masyado ng aksidente." Kumento ko.

"Mag do-doble na 'ko ng pag-iingat next time, sweetie." He reassured me.

"Dapat lang."

Inasikaso na ni Tito ang hospital bill ni Damon para makalabas na siya dito. Nang makapayad na, umalis na din naman agad kami sa hospital. Sana, hindi na kami makabalik dyan. Kung babalik man 'yon ay dahil sa panganganak ko.

Sa kotse ko na sumabay si Damon habang sila Tito at Tita na sa same na kotse. Nakasunod lang sila sa'min.

Nang makaratint kami sa parking ng condominium ko. Sabay na kami ni Damon na bumaba sa kotse ko. Lumapit agad ako sa kanya. Inakbayan niya ako, inilagay ko naman ang kamay niya sa likod bewang niya.