DUMAN

➰Bencil Adam➰

İyi okumalar...

Hiçbir şey göründüğü kadar imkansız değildi.Üstesinden gelinemeyeceğini düşündüğümüz veyahut elde edilemez gibi gördüğümüz şeyler,aslında göründüğü kadar zor değildi.Başardıklarımıza nazaran daha çok emek isteyen,sabır bekleyen ve zaman harcayan eylemlerdi.İmkansız kavramı,insanoğlunun kolay yolu seçtiğine işaretti.

Bazı konular vardı ki gerçekleşmeyen.Bunları İmkansız diye nitelendirmek doğru değildi çünkü onların olmamasının bir sebebi vardı.Sonunu göremediğimiz işin sonunu gören vardı ve belki de bizim iyiliğimiz için bize o sonu göstermiyordu.Bir olayın gerçekleşmemesi,onun imkansız olduğu anlamına gelmezdi.Bu iki kavram,birbirinden oldukça farklıydı.

Farklı.Ne hoş kelimeydi öyle.Şüphesiz ki en sevdiğim kelimeler arasında yer alıyordu.Belki de sevmemin nedeni beni tanımlıyor oluşuydu.Düzeltmek gerekirse,Karer ve beni tanımlıyor oluşuydu.Biz tek kelimeyle farklıydık.Hiçbir ortak noktamızın olmamasından değildi bu söylediğim.Ortak noktalarımızın olduğu halde,anlaşamadığımızdandır bu benzetmem.Ablamı öldüren adamın,beni kurtaracağını mı sanıyordum.O,ablamın öldüğü karanlık gecede kimse şu anda da oydu.Değişen tek şey,benim ona koşup yardım istememdi.

Ben ve Karer gerçekleşmeyecek iki dostluk değildik.Gerçekleşmeyecek iki imkansızlıktık.

Zorlukla ayağa kalkarak bulduğum bu taksi,beni Duman'a götürüyordu.Gidecek başka yerim yoktu.Arka koltukta oturmuş,şehrin gürültüsünden uzaklaşmamızı izliyordum.Bir an önce Mira'nın yanına dönmek istiyordum.Onu bu şekilde koruyamazdım.Ben henüz kendimi koruyamıyordum ki.

"Arkadaki aracı tanıyor musunuz?"dedi şoför aynadan bana ters bir şekilde bakarak.Kafamı arkaya çevirdiğimizde siyah,lüks arabasını gördüm.Karanlıktan ötürü seçemediğim şoförünü görmeme gerek yoktu çünkü kim olduğunu çok iyi biliyordum.Farlarını bir uzun,bir kısa yaparak durmamız gerektiğini işaret ediyordu.Ne yapıyordu bu böyle?

"Hayır."dedim ve önüme döndüm.O kızla beraber çekip giderken beni düşünmemişti.Arkasına dönüp bakmayışını söylemiyorum bile.

Araba benim olduğum tarafa yanaştı ve bu da göz göze gelmemize sebep olmuştu.Kendi camını açarak yüksek sesle olduğunu düşündüğüm fakat benim ağzını okuyarak anladığım şeyi bağırdı.Durdurmayacaktım taksiyi.Önüne döndü ve camını kapattı.Ani bir hareketle taksinin Önüne geçti ve yolu kapatacak şekilde frene bastı.Şoför çarpmaktan son anda kurtularak frenlere asıldı.

"Siz durun.Ben hallederim."dedim adamın ateş fışkıran gözlerine zorlukla bakarak.Sinirle taksiden indim.Arabasına rahatça yaslanmış,ağzına koyduğu sigarasını yakmakla meşguldü.İnsanı deli edecek türden biriydi.

"Ne yapıyorsun sen?"dedim öfkeyle.Sesim,ıssız yolda yankı yaptı.Taksinin hareket ettiğini ve geriye dönerek uzaklaştığını anlamıştım fakat gözlerimi ondan çekmedim.Çakmağını cebine koyduktan sonra gözlerini bana çevirdi ve sigarasını işaret etti.

"Sigara içiyorum."dedi.Dalga mı geçiyordu?Yüzümü başka yöne çevirdim ve ona bakmaktan kaçındım.Tanıyamıyordum.Beni orada o şekilde bırakıp gitmez sanıyordum.Tek gecelik bir kız kadar önemim yok muydu onun için?

Yürümeye başladım.Yolu her ne kadar bilmesem de onunla durmak istemiyordum.Topuk seslerim yankı yaparken arkamdan geldiğini biliyordum.Gözlerim dolmuştu.Dengesizin tekiydi ve onu anlayamıyordum.Biraz önce beni yalnız bırakan bu adam,şu an peşimden yürüyordu.Ağlamak saçmaydı.Yaşadığım o iğrenç anları silemezdi.Hala elimde sıkıca kavradığım telefonu getirmek uğruna yaşadığım o iğrenç anın zihnimden silinmesi imkansızdı.