DUMAN

➰Kan➰

Biliyorum bölüm çok geç geldi Fakat kesinlikle içime sinen ve beğenerek yazdığım bir bölüm oldu.Keyifli okumalar diliyorum ve bölüm şarkısı bırakıyorum.

NOT:Şarkıyı kesinlikle dinleyin ve bölümü beğenirseniz bir sonraki bölümü bekleyin.Zira diğer bölüm şu ana kadar yazdığım en güzel ve en duygulu bölüm olacak.

Beklemede kalın...

Bölüm şarkısı:Voice Of Mari-Mecnun

Bir çığlık sesi,beraberinde sessizlik doğurmuş ve istemsizce ilerleyen bedenime hakim olamamıştım.Her zamanki evimde,ablamın odasında bir ağlayış sesi duyuluyordu kulaklarda.Hayır,ablama ait olamayacak kadar küçük ve tiz bir sesti bu.Sanki ilk kez ağlıyormuş ve ciğerleri yanıyormuş gibi içtendi.Daha çok,yeni doğmuş bir bebek sesiydi.

Kapıyı usulca araladığımda odada tahminimdeki gibi bebekten başka kimse yoktu.Ağır adımlarla yattığı yatağa ilerledim ve tepeden uzunca baktım.Gördüğüm en masum yüze sahipti.Öyle güzel bakıyor ve beni gördüğü andan itibaren takındığı sessizliğe boyun eğiyordu ki gülümsemeden edememiştim.Ufacık ellerini kaldırdı ve mümkün olduğunca bana uzattı.Oyuncaktan yapılma gibi olan parmaklarını oynattı ve sanki onu kucaklamamı istermiş gibi mırıldandı.

Dizlerimi yere koydum ve dirseklerimi yatağa yaslayarak ona daha yakından baktım.Kokusunu tarif etmeye kelimeler  aciz kalırdı.Cennetin eğer bir kokusu varsa şüphesiz ki bu bebek kokuyordu.Çok yanaşmamıştım oysa ki.Bu mesafeden bile içimi ferahlatmıştı.Gözlerini benden ayırmadı ve mırıldanmalarına devam etti.Kıpırdandı fakat kendini hareket ettiremeyecek kadar küçüktü.Sanırım bir kız bebeğiydi.Başındaki pembe bere bunu kanıtlar türdendi.

"Senin burada ne işin var?"

Aylar sonra duyduğum,özlemini çektiğim,yanlış tanıdığım,kendimi suçladığım fakat yapılan her şeyin sorumlusu ve suçlusu olan o ses bölmüştü bizi.Doğruldum ve usulca gözlerimi bebekten ayırdım.Fakat ona dönmedim.Yerdeki zemini inceliyordum istemsizce.Gücüm yoktu onunla göz göze gelmeye.Kaldıramazdım bunu.

"Neden bana her şeyi anlatmadın?"dedim çatallaşan sesimle.Kardeşi değil miydim ben onun?İnsan kardeşinden bu kadar çok şeyi saklar mıydı?

Yaklaşan bir beden,cevapsız kalan bir soru ve en acısı da yatakta masumca bana bakmaya devam eden bebeği acımasızca kavrayan bir çift kol göründü.Kafamı hızla yerden kaldırdım ve bebeğe uzanmaya çalıştım.Geri geri ilerliyor,bebeği benden uzağa götürüyordu.Gözlerimizi hiç buluşturmadan bebeğe doğru ilerlesem de o hızla geriliyordu.

Bebek ağlamaya başladı.Kollarını hala bana uzatıyor ve acıyla gözlerime bakıyordu.Hayır dedim hızla.Götüremezdi.Onu benden uzağa götürüp öldüremezdi.Bağırdım,koştum,çığlık atarak sesimi duyurmaya çalıştım.Benim çığlıklarım,bebeğin gözyaşları,ablamın kahkahası ve bitmek bilmeyen bir yoldaydık.Çok hızlıydı.Olağan gücümle koşuyor fakat yaklaşamıyordum.

Bebeğin feryadı yankılandı kulaklarımda.Onu ölüme götürüyordu.Bebek kolları arasında çırpınıyor,yardım bekliyordu.Bacaklarım ağrıyor fakat durmuyordum.Sonra yok oldular.Nereye,nasıl gittiler bir fikrim yoktu.Yalnız kalmıştım bomboş sokakta.Gitmişlerdi.Götürmüştü bebeği.Koruyamamıştım.O,yatakta öylece yatarken onu koruyamamış,çığlıklarını dindirememiştim.

Bir abla katil,bir bebek ölü,bir kardeş yalnız kalmıştı.Rüzgar esti,bebeğin kokusu doldu ciğerlerime.Yağmur yağdı gözyaşları ıslattı bedenimi.Yağmur şiddetlendi,rüzgar fırtınaya döndü,ben sustum.