Misafir Ruh -2- Muamma

Bölüm 22: Kördüğüm

"Asıl sen benim yolumdan çekil"

Seren, daha kızın sesini duyar duymaz ne yapacağını anlamıştı ama öyle bir durumdaydı ki daha hareket etmeye fırsatı kalmadan Gülperi tuttuğu saçlarla kızı tüm kuvvetle ileriye doğru itti. Merdivenlerin en üst basamağından boşluğa doğru düşmeye başlamadan Seren'in dudaklarından korku dolu bir çığlık döküldü. Filmlerde olduğu gibi hiçte ağır çekimde olmamıştı. Aksine zaman oldukça hızlı akıyordu. Bedeni hafiflerken düşmeden önce tek gördüğü şey ona doğru uzanan Orkun'un kolları oldu. Ve endişe ile bakan mavi-yeşil gözleri.

****************

Genç adam, koridordan sınıfına doğru yürürken Gülperi'nin öfkeli sesini duymuştu. Bu kız tam bir baş belasıydı ama geçen Kutlu ile yaptığı şov en çok Orkun'un işine yaramıştı. Yüzündeki gülümseme gittikçe genişlerken ne kadarda şanslı olduğunu düşündü. Aylarca uğraşacağı bir iş için kısa zamanda sonuç elde etmişti. Asel ile uğraşmasının en önemli sebebi Kutlu'ya olan öfkesi olsa da farkında olmadan kıza daha çok yaklaşıyordu. Ama ona aşık falan değildi. Zaten Orkun o tarz duyguların adamı asla olmamıştı. Yalnızca şuan kızla oldukça eğleniyordu. Ne ilginçtir ki onu ilk tanıdığı andan itibaren gerçek anlamda eğleniyordu. Kız sanki uyuşuk hayatında ona bir nefes olmuştu.

Tam merdivenlerin önüne geldiğinde Gülperi'ye baktı. Asel'i saçlarından yakalamıştı. Kızın tehlikeli olduğunu biliyordu. Gülperi'nin kıza ne yapmak istediğini anladığında ise kendini hızla merdivenleri tırmanırken buldu. Kız, saçlarını bıraktığında Asel'in minik bedeni birden havalandı. Yüzü korku ifadesine bürünmüştü. Onun bu hali Orkun'un düşünmeden bir şey yapmasına neden oldu. Genç kız tam düşmek üzereyken ona sarıldı ve beraber merdivenlerden yuvarlanarak aşağıya indiler.

Seren belinin ağrısı ile Orkun'un üstünden kalktı. Gülperi manyağı resmen onu merdivenlerden itmişti. Onu öldürmek istediği apaçık ortadaydı. Nefretle merdivenlerin yukarısına baktı. Yağmur ve Arya korku dolu gözlerle Gülperi'nin iki kolundan tutmuş çekiştirmeye çalışıyorlardı. Fakat Gülperi soğuk gözlerle ona bakıyordu. Yaptığından çekinen korkan bir yüz ifadesi de yoktu üstelik. O çoktan Asel'i aradan çıkarmak için her şeyi göze almıştı. Seren damarlarında gezinen öfkeyi hissettiğinde merdivenin üstünde duran kızlar bir an da ortadan kayboldu.

'Evet bence de yapacaklarımdan korkun.' Seren içinden nefretini kustuğu saniyelerde onların aslında kendisine bakmadığını fark etti. Gitmeden önce son kez bir noktaya bakıp, sonra da kaçışmışlardı. Seren, başını baktıkları yere çevirdiğinde yerde hareketsiz yatan Orkun'u gördü.

'Olamaz.' diye çığlık attı içinden. Merdivenlerden düşmeden önce kollarını ona saran adam şimdi hareketsiz bir halde zeminde yatıyordu.

Seren uzanıp genç adamın omzuna dokundu."Orkun uyan." Genç adamı omzundan hafifçe sarstığında başı sağa doğru kaydı ve alnında kanayan yara ortaya çıktı. Nefesini korkuyla içine çekip o sırada etrafına toplanan diğer öğrencilere döndü. "Yardım edin" diye bağırdı koridora doğru. Genç adamı sarsmasına rağmen hala gözlerini açmıyordu.

Ayaklarını altına toplayıp oturdu. Kaslarında sızlamalar vardı ama o kadar kötü bir durumda değildi. Olsa bile Orkun'un halinden sonra kendini düşünemezdi. "Hayır benim hayatımı kurtardıktan sonra ölemezsin. Sana borçlu kalamam."

Seren'in bağırdığını duyan öğretmen ve bir kaç öğrenci yanlarına gelmiş, Orkun'u hemen revire kaldırmışlardı. Hemşire sadece baygın olduğunu söylediğinde genç kız derin bir nefes aldı. Hemşire adamın yarasını temizleyip bant taktıktan sonra dinlenmesi için yalnız bırakmıştı. Seren bir tane sandalye çekerek Orkun'un başucuna oturdu. O uyanana kadar yanından ayrılmaya vicdanı el vermiyordu. Bir başkası olsa beklemezdi bile ama kahrolası vicdanı başka bir harekette bulunmasına razı olmuyordu."Uffff bu kadar sinir bozucu olmak zorunda mıyım?" Kendi kendine konuştuğunu fark ettiğinde elleriyle yüzünü kapattı. Gerçekten deliriyor olabilir miydi?