Misafir Ruh -2- Muamma

Bölüm 66: Yüzleşmeye Adım Adım

Asel evinin bahçesinde durup panjurları kapalı villaya baktı. Babasının temiz hava takıntısı düşünülürse bu yaptığı resmen hayatta ki varlığına tersti. Her zaman sıcak bir havaya sahip olan bina şimdi korku filmlerinde yer alan binalar gibi insanın içine korku salıyordu. İçeri de her ne olduysa Asel bunu görmekten korktu. Hayatının varlığı bile kabus gibiydi. Neden normal bir ailenin çocuğu olarak doğmamıştı? Şimdi yaşadığı sıkıntı yerine basit sorunlarla boğuşmak isterdi ama yok kendini bilmez bir melek tarafından hayatı tamamen çamura batmıştı. Şimdi kendi sorunu olmayan bir belayı yok etmekte ona kalıyordu.

 Derin ve titrek bir nefes alarak evin içinde onu bekleyen gözü dönmüş katili düşündü. Daha önce bir kere bile görmediği biyolojik babası. Daha fazla sevdiklerine zarar vermesine müsaade edemezdi. Titreyen dizlerini umursamadan evin kapısına doğru ilerledi. Ne yapmalıydı? Elinde ki anahtarı öyle çok sıktı ki avucunun içine battığını hissediyordu.

Artık yıllardır süren bu kaçışın bir an önce son bulmasını istiyordu.

Eve doğru bir adım attığında dış kapı ağır ağır açıldı. İçeride ise kimse görünmüyordu. Genç kız derin bir nefes alıp aralık kapıdan içeri girdi ve kapı arkasından gürültü ile kapandı.

*******************

Yeliz kaşlarını çatarak bir süre düşündü. "Ben Asel'in ev adresini bilmiyorum." Dedi Orkun'a bakarak konuşmuştu. Genç adam ise elinde telefonu birilerine durmadan mesaj yazıyordu. Asel'in kendi başına hareket edecek kadar salak olduğunu düşünmemişti oysa. Genç kız diğerlerine nazaran daha çok kendini düşünürdü ve Orkun onun kendi kendine böyle bir karar alıp gideceğini hesaba katsaydı onu gözünün önünden ayırmazdı.

Zehra ise başını hızla sağa sola salladı. "Hayır, kendi evine gideceğini söylemedi. Seren ile görüşeceğini söyledi. Biliyorsunuz Seren'in evine her zaman evim der."

Orkun bir an olduğu yerde donakaldı. Bu durum Kutlu'nun gözünden de kaçmamıştı. Onun hala Seren'e karşı bir şeyler hissettiği apaçık ortadaydı. Ama Orkun'a kızamıyordu bile. Seren gerçekten de sevgiyi hak edecek bir kadındı. Ve onun saçma davranışları Orkun'a resmen kıza yanaşması için alan oluşturmuştu. Eğer Seren onu sevmeye başlasa bile onun gönlünü kazanacaktı. Yaptığı hataları telafi etmesi gerektiğinin farkındaydı. Ona olan aşkını sırf sabit fikirliliği yüzünden görememişti.

Orkun telefonu indirip Zehra'ya baktı. Bakışları ne kadar dingin görünse de derinlerde durmadan titreşen ışıltılar vardı. Bu bilhassa Seren'in adı geçince olmuştu. "Seren ile konuştun değil mi?"

Genç kız başını ağır ağır salladı. Kısa saçları zamanla uzamış şimdi hareket ettiğinde omuzlarına değiyordu. "Beni zaten Seren aradı. Asel'in telefonunun kapalı olduğunu ve onu merak ettiğini söyledi." Dedi elinde ki telefonun ekranını göstererek.

"Kahretsin." Orkun elini saçlarının arasından geçirdiğinde saçlarının dağılmasına neden oldu. Şimdi herkes yüzü kararan Orkun'a bakıyordu. Onun bildiği bir şey vardı ve diğerleri de açıklamasını bekliyordu. Birkaç saniye daha konuşmayınca Yeliz genç adama baktı. Bakışlarını Orkun'dan çekmemişti hala.

"Neler oluyor?" diye sordu elinde ki kitabı göğsüne bastırmış sanki endişesini dindirmeye çalışıyordu.

Orkun nefesini dışarı verip bir süre ona bakanlara tek tek baktı. Onların kendisini arkadaşları olarak görmediğini biliyordu. Belki Zehra hariç. Kendisi de onları arkadaşı olarak görmüyordu ya orası ayrı. Özellikle Kutlu gibi bir adam baş düşmanı iken. Onunla arkadaş olması söz konusu bile değildi. Yine de tüm olanları anlatması gerekecekti. Asel herhangi bir saçmalık yapmışsa diğerlerinin de yardımı gerekecekti.