Misafir Ruh -2- Muamma

- Özel Bölüm-

Seren elinde ki kahve fincanını Asel'e uzatırken yukarıdan gelen gürültüyle başını tavana çevirdi. Salonun ortasında ki avize hafifçe sallanıyordu. Asel kahveyi alıp içmeden önce kıkırdadı. Sesi hala eskisi gibiydi. Kadının gözlerinin önüne lise yıllarını getirmişti.

Asel tavana bakıp gülümsedi. "Bu çocuklar bir araya geldiğinde yıkım güçleri 2 katına çıkıyor."

Kadın kendi kahvesini alarak onun çaprazında yer alan koltuğa geçti. "Sanırım öyleler ama onları fırçalayarak bunaltmak istemiyorum. " Kahvesinden bir yudum alırken Asel'de bacak bacak üstüne attı.

"Deniz ne kadar kalacak? Ulaş ve Yeliz hala Amerika'da değil mi?"

Seren başını evet anlamında salladı. "Okulların açılmasına az kaldı. Kutsal ile de iyi anlaşıyorlar. Elinde olsa sürekli bizde kalmak isterdi."

Asel kahkaha atarak tabağında ki börekten ufak bir ısırık aldı. Yıllar geçse de hala yediklerine dikkat ediyordu anlaşılan.

"Feyza'da tıpı kazanmış. Vay be Ulaş ile Yeliz'in çocuklarından da bu beklenirdi."

Feyza, arkadaşlarının ilk çocuklarıydı ve Yeliz'e çok benziyordu. Sonradan olan Deniz ise babasının kopyasıydı ama dış görünüş olarak. Huy olarak kesinlikle alakası yoktu.

Yukarıdan bir kızın bağırma sesi duyulduğunda Asel yine mi dercesine gözlerini devirdi. Seren onun bu hareketine güldü. Çocuklu ve yaşını almış bir kadın olmasına rağmen o hala 17 yaşında genç bir kız gibi davranıyordu.

"Bu kız resmen sana çekmiş." dedi kendi kızın kastederek.

Seren dayanamayarak kahkahalarla güldü. "Desene en korkulu kabusun başına geldi. Hem bence İnci harika bir kız. Ne de olsa annesinin güzelliğini almış."

Asel bu iltifatla beraber kısa saçlarını eliyle havalandırdı. Bazı insanlar zaman geçmesine rağmen hiç değişmiyordu. Seren bundan memnundu. Çünkü zaman geçtikçe eski günlerin özlemi daha da artıyordu.

"Senin eski kırığınında çocuğu olduğunu öğrendim." dedi Asel aniden.

Seren elindeki kahveden bir yudum alırken az kalsın kahveyi püskürtüyordu. Ağzını elinin tersiyle silip arkadaşına baktı.

"Hangi kırığım?"

Bu soru karşısında Asel odayı inletecek bir kahkaha attı.

"Kızım sanki zamanında aşk hayatın çok renkliymiş gibi soruyor musun? Orkun'dan bahsediyorum."

Seren, adamın ismini duyduğunda kalbinin derinliklerinde bir yerde hafif bir sızı hissetti. Ona yaptıklarına rağmen düğün günü ona çok güzel bir hediye vermişti ve aralarında herhangi bir sorun kalmadığını dile getirmişti. Fakat o günden sonra yaklaşık 18 yıldır görüşmemişlerdi.

"Ne olmuş Orkun'a?" diye sordu sesini sakin tutmaya çalışırken.

Asel saçlarını tekrar geriye savurdu. Kırk küsür yaşında olmasına rağmen hala hareketli biriydi.

"Yeniden buraya taşınmış. Üstelik karısını ve kızını da beraberinde getirmiş."

Seren omzunu umurunda olmadığını belli edercesine silkti. "Bu durum beni neden ilgilendiriyor onu anlamadım."

Asel dudağına götürdüğü fincanın üzerinden arkadaşına baktı. Gözlerinde tuhaf pırıltlar vardı.

"Kızı olduğunu söyledim. Adını merak etmiyor musun?"