MA DAD || JIN [END]

<40>

  Сэтгэл тайвшран дотор уужрахад аяндаа л бие минь суларч, Жин намайг эвлэгхэнээр өргөөд өвөр дээрээ суулгав. Ийн хөдөлгөөн хийхдээ ч хүртэл бид уруулнуудаа ер салгасангүй..

  Үнсэлтээ улам л лавшруулахынхаа сацуу Жин гараа дээш явуулан цамцны минь эхний хэдэн товчийг эвтэйхнээр тайлчих нь тэр.

  Байдал нэг л буруу тийш эргэж буйг ойлгосон ч би яаж ийм нөхцөлд эсэргүүцэл үзүүлж чадах билээ?

  Жин уруулаа надаас огцом салгамагцаа доошлуулан хүзүүн дээр минь аваачлаа.

 Гижиг хүргэм халуунаар төөнөх түүний бүлээн амьсгал..

  Огт авч байгаагүй шинэлэг мэдрэмж байна..

  Хүзүү хэсэгт минь тогонд цохиулж буй мэт часхийсэн мэдрэмж төрсөн нь түүний үнсэлт байсан бололтой.

  Түүний мөрөөр хоёр гараа давуулан тэврээд дуу алдах яг л тэр торгон агшинд бүхээгний хаалга онгойх чимээ дуулдах нь тэр.

 Бидний сууж буй бүхээг хэд хэдэн удаа бүтэн эргэснийхээ дараагаар эргэн байрандаа очиж зогссон нь энэ бололтой..

  Чимээ гарсан зүг рүү арайхийн харцаа тусгавал Хусог ихэд гайхширсан байртайгаар хаалганы цаанаас биднийг ширтэн зогсоо үзэгдэнэ.

  Түргэхэн Жинээс займчихыг оролдон түүнд сануулга өгсөн тэр ер надаас салах шинжгүй цамцнаас тас зуурсаар, орчин тойрноо анзаарах ч сөхөөгүй ил гарсан эгэм хэсэгт минь үнсэлтийн мөрөө үлдээсээр.

 Аргаа барсандаа нэрийг нь дуудан цээж рүү нь хамаг хүчээрээ түлхэхэд л нэг юм тэр арайхийн ухаан ороод орчноо мэдрэх шиг болж үйлдлээ зогсоолоо.

      - Залуусаа.. Та нар арай л хэтрээд байгаа юм бишүү? Тоглоомын газар ирчихээд.

       - Новш гэж.. Чи цагаа олсонгүй, Хусог.

  Жин ийн уурсангуйгаар хэлснээ ухасхийн босож гараас минь хөтлөн чирсээр тэндээс гарав.

  Бүхээгнээс гаран шатаар буух явцад Хусог биднийг гүйцэн ирээд замд хөндөлсмөгцөө Жины зүг ширүүхэн харц шидэлнэ.

       - Одоо тэгээд хаачих гэж байгаа юм?

       - Харих гэж байна, замаас холд.

       - Жин, яах гээд байгааг чинь мэдэж байна шүү. Чи ингэж болохгүй, энэ чинь насанд ч хүрээгүй жоохон охин хэмээн Хусог зэмлэнгүйгээр учирласан ч Жин түүнийг нэг их ажирсан шинжгүй холдохыг шаардчихаад түүнийг мөрлөн дэргэдүүр нь гарахдаа одоо ч гараас минь тас зуурсан хэвээр.