Snape, after all this time? Część I

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI

Nowy Jork, 01 czerwca 1977

Alison położyła bukiecik kwiatów na skraju parkowej alejki i przykucnęła, żeby dotknąć ręką ziemi. Minęło siedem lat, a w miejscu śmierci jej rodziców wciąż dało się wyczuć energię, która pozostała po użyciu czarnej magii. Właśnie dlatego dziewczyna od lat się nią interesowała. Musiała wiedzieć, jak ją rozpoznać i jak się przed nią bronić. Po jej policzkach popłynęły łzy, które niezdarnie otarła wierzchem dłoni.

- Dzięki, Tony - powiedziała, gdy już dołączyła do czekającego na nią w pobliżu kuzyna. - Musiałam w końcu tutaj przyjść.

- Ally, jesteś dzisiaj bardzo tajemnicza - stwierdził Anthony i objął ją ramieniem. - Powiesz mi, dlaczego przyleciałaś tak wcześnie? Spodziewałem się ciebie najwcześniej za miesiąc.

Westchnęła ciężko i w skrócie opowiedziała mu, co się stało. Tony zacisnął pięści i z wyrazem nienawiści w oczach spojrzał w przestrzeń gdzieś ponad jej ramieniem.

- Zabiję go - powiedział przepełnionym zimną furią głosem. - Zatłukę gnoja gołymi rękami.

- Ustaw się w kolejce - parsknęła Alison. - Zdaje się, że wszyscy moi koledzy już mu to obiecali.

- A Dumbledore nic z tym nie zrobi?

- On wierzy w to, że ludzie uczą się na błędach i zasługują na drugą szansę - stwierdziła z goryczą. - Więc Syriusz wyjdzie ze szpitala i dalej będzie się uważał za bóstwo.

- Przykro mi, że to ty na tym ucierpisz, a nie on.

- Nic na to nie poradzę - odparła i wzruszyła ramionami. - Skończmy ten temat, bo mi się płakać chce.

- Okej, już nic nie mówię - obiecał Tony. - Dokąd teraz?

- Do domu. Muszę odespać. Całą drogę czytałam pamiętnik Morgany i jestem wykończona.

- Skąd go masz? Nie widziałem nic takiego, kiedy porządkowaliśmy jej rzeczy.

- Zostawiła go w domu opieki i prosiła, żeby wysłali na mój adres domowy, kiedy skończę siedemnaście lat - zaczęła opowiadać. - W liście wyjaśniła mi, że nie chciała, żebym czytała go w szkole, bo mogłabym zbyt pochopnie wyciągnąć wnioski i zrobić coś głupiego. Póki co, dowiedziałam się tylko, jakie miała szalone pomysły na życie w momencie kiedy kończyła szkołę.

Podczas gdy Alison opowiadała Tony'emu dopiero co poznaną historię swojej prababci, mężczyzna zaprowadził ją do samochodu i zdążył dojechać do domu.

Domem rodziny Starków w Nowym Jorku był ogromny, nowoczesny wieżowiec ze szkła i stali zwieńczony ogromną literą „A" na szczycie. Na Alison ani jego wielkość ani bogate wyposażenie już od dawna nie robiły wrażenia. Wysiadła z samochodu, zarzuciła sobie na ramię worek podróżny i już po chwili jechała windą na najwyższe, mieszkalne piętro wieżowca. Kiedy zorientowała się, że w kwaterze Avengersów są obecni prawie wszyscy z nich, poczuła się w końcu bezpiecznie.

- Panienka Alison - wykrzyknął uradowany Edwin Jarvis i jako pierwszy porwał ją w objęcia.

Przez krótką chwilę Ally poczuła się jak szmaciana lalka przekazywana sobie z rąk do rąk. Thor uścisnął ją tak mocno, że przez moment myślała, że połamie jej żebra.

- Udusisz ją - zaśmiał się kapitan Rogers i dla odmiany objął ją niezwykle delikatnie.

- Witam, panno Stark - Bruce Banner uśmiechnął się do niej nieśmiało i wyciągnął rękę.

- Dzień dobry, panie doktorze - przywitała się grzecznie.

To nie był jeszcze koniec powitań.