Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İstanbul , 1996
Sessizliğin hakim olduğu sokaklarda küçük bir kız çocuğu hakimdi. Bedeni erkeklerin aklını çelebilecek kadar çekici bir kız çocuğuydu. Gökyüzüne hakim gözleri , geceye rakip siyah parlak saçlarıyla bambaşka bir endamı vardı. Sokakların tehlikeli bataklarında yürürken sadece topuklu ayakkabıların sesiyle iç çekişleri birbirine girmişti. Üstünde yanlış iliklenmiş gömlek , bacaklarını zor örten mini bir etek ve akan göz yaşlarıyla acizdi. Tek bir kişiye sığınabilirdi. Can dostuna her adımda daha da muhtaç duyuyordu. Onun varlığına muhtaçtı. Onun ilgisine , onun sevgisine , onun her nefesine muhtaçtı. Kollarında güveni hissediyordu.
Sonunda sokağı dönmesiyle gözüne boyası soyulmuş eski tek katlı ev gözler önüne serilmişti. Kapının tokmağını çaldı. İkinci seferinde kapının gıcırtısı sessiz sokaklarda yankılandı.
Uyku sersemiyle gördüğü kisiyle bir an durdu. Ela gözleri kan çanağına dönmüstü. Saçları dağınıktı. Bu sefer gözlerini üzerinde gezdirdiğinde aklına gelen kötü düşünceleri geriye itti.
' Afra ? ' dedi şaşkınca.
' Leyla , bittim ben ' demesiyle çöküp ağlamaya başladı.
Leyla ne olduğunu anlamadan yerde hıçkıra hıçkıra ağlayan can dostuna kolunu uzattı. Onu sessizce iceri aldı.
Dostlukları bebekliklerinden beriydi. Aynı mahallenin çocuklarıydı.
Ama Leyla ne kadar uysal , sessiz kız ise Afra tam tersiydi. Sevgiye açtı. Bu yüzdendi azıcık sevgi gösterenlere muhtacı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hazar&Hancı: LAVİNİA
General FictionBir ezgi yükseldi , uçları kırık bir saç savruldu. Her bir melodiye bir sevda bırakan kadın kendini merhametsiz bir derde kurban etti. ' Sana gitme demeyeceğim Ama gitme LAVİNİA ...'
