MÜSLÜMAN MAFYA

MM|27.BÖLÜM|

Bu bölümü çok mutsuz olduğunu söyleyen eminecamur 'a armağan ediyorum<3. Umarım yüzünde bir parça tebessüme neden olmuşumdur. 

*Geçenlerde paylaştığım alıntının sonuna ekleme yaptım bilginiz olsun. Allah'a emanet olun yakında görüşürüz...

***

Bazen kilitli kaldığı karanlık odadan dolayı gözlerinin bu kadar koyu bir renge sahip olduğunu düşünüyordu Akif Barın. Bütün kıyafetlerinde siyahı kullanmasının yanı sıra sadece kıyafetlerinde sınırlı kalmıyor, evinde, ofisinde her yerde kullanıyordu. Tercih etme gibi bir lüksü olmamıştı hiçbir zaman, çünkü o karanlık odada kalması da onun tercihi değildi. Babasının yapamadığını o karanlık küçük oda yapmış ve onu kucaklamıştı. Tüm zıtlıklarına rağmen. Zıtlıklarına rağmen diyordu çünkü o zaman beyaz kadar temiz ve masumdu.

O karanlık ve küçük odada zamanını geçirirken birçok rengi unutmuştu. Bazen yeşilin ya da mavinin ya da diğer renklerin nasıl bir renk olduğunu düşünerek öldürmüştü vaktini. O küçük oda, onun mezarı olmuştu bir nevi. Üzerine ağırlık yapan toprak gibiydi karanlık. Bazen gözlerini kapatmak ve açmak arasında ki farkı bile unuttuğu olmuştu. Çünkü açtığında da karanlıkla bakışıyordu, kapattığında da. Fark eden bir şey yoktu onun için.

Şimdiyse kara gözlerine yansıyan bu sarı hareler uzun zamandır karanlıkta olan ruhuna beklenmediği bir anda gelen güneş gibiydi. Öyle iriydi ki o güneş; parmaklıklar ardında kalan küçük çocuğu bile heyecanlandırmıştı. Küçük elini parmaklılar ardından uzatmış ve eline değen sıcaklığı hissetmişti. Uzun zamandır soğukla iç içe olan bedeni fark edilir şekilde irkildiğinde korkuyla çekti küçük elini. Aynı sıralarda büyük elinin içine hapsettiği narin ve ince bileği bıraktı Akif Barın.

İlk kez bakmıyordu elbette bu turuncu ve sarının iç içe olduğu gözlere fakat ilk kez bir şeyi fark ediyordu. Şems... Bu gözlerde şemsin izleri vardı. Buz tutan çocukluğunu ısıtacak kadar sıcak ve yumuşak, aynı zamanda o gözlere uzun süre bakacak olursan yakacak kadar da tehlikeliydi. Sertçe yutkundu ve başını yana yatırdı, güneş yumuşak bir şekilde gecelerini terk etti bu hareketiyle. Sol yanağında hissettiği yumuşak yastığa biraz daha bastırdı yanağını ve az önce ona şems diyen kendisi değilmiş gibi yaptı. Ağzından bir anda böyle bir kelime çıktığı için içinden küfürler ediyordu. Kendisine karşı duygusal bir şey hissetmesini istediği söylenemezdi. Ağzından öylesine çıkan basit bir kelimeydi sadece.

'Bizim için basit değil bunu sende biliyorsun. O, uzun bir aradan sonra doğan ilk güneşimiz...' sessizce yakındı içinde gizlenen küçük çocuk. Sesinde hoşuna gitmeyeceği bir serzeniş hâkimdi.

'Bizim güneşimiz katil olduğum bahçede hiç doğmamak üzere battı...' diyerek susturdu onu. Gözlerinin önünde hayat bulan görüntülerle sıkıca yumdu gözlerini.

18 yıl önce...

Soğuk zemine yaslı bedeni üşümüş, tir tir titriyordu. Ayaklarını biraz daha göğsüne çekti ve iyice büzüldü. Küçük parmakları soğuktan dolayı morarmıştı. Islak gözlerini yavaşça kapattı ve buz kesmiş tenine tezat sıcak bir damla gözünden firar etti. Soğuk betona damlayan gözyaşı bir kezzap gibi yüreğini yaktı. Küçük bedeni üşürken yüreği cayır cayır yanıyordu. Odanın karanlığıyla aynı renge sahip gözlerini açtı ve küçük ellerini bedeninden ayırarak zemine yasladı. Soğuk tenine bir kırbaç gibi vurdukça sıcak gözyaşları o kadar artıyordu. Zemine yaslı avuç içlerinden destek alarak ayağa kalkmaya çalıştı. Uyuşan ayakları karıncalandığında acıyla hıçkırdı. Dizlerinin üzerinde kalarak biraz geçmesini beklediğinde ciğerleri acıyla yandı ve setçe öksürdü. Acıyan boğazını tutarak öksürmeye devam etti. Ayağa kalktığında elini duvarda gezdirerek demir kapıyı bulmaya çalıştı. Eline değen soğuk demirle bulduğunu anladı ve küçük ellerini yumruk yaparak güçsüzce vurmaya başladı. Demir kapıdan yankılanan güçlü sesine cılız sesi eşlik etti.