Mydło & Powidło

Ciemności (Blue Beetle & Impuls)

08.01.2018r.

Dla WandersmokLight

Ciemności

Kiedy zapadała noc i siedział samemu w jakimkolwiek miejscu wiedział, że jest bezpieczny w czasie, do którego się cofnął, mając wokół tych ludzi, których w jego pierwotnej przyszłości w większości już nie było, albo nigdy nie było... Ale to nie zmieniało niczego. Gdzieś wewnątrz siebie czuł niegasnący nigdy strach spowodowany świadomością tego, że przyszłość pewnego dnia upomni się o niego. I wtedy nie zdoła przed nią już uciec, a bezpieczeństwo roztrzaska się w pył jak strącony z wysokości wazon... a ludzie, którzy w tej chwili je współtworzyli, znikną. Za dnia wszystko było w porządku, otaczało go światło, otaczał świat, o jakim marzył dla siebie w przyszłości lub chciałby marzyć. Ale nocą nic nie było dobrze. Nocą ciemności pochłaniały tę przeszłość i jego w nim, sprawiając, że wszystko dookoła było zniekształcone i niewyraźne tak jak pierwotna przyszłość, o której usilnie udawał, że z niej nie pochodzi, że jej nie doświadczył. A gdy już jego bezpieczeństwo zostawało przesycone strachem, poczuciem beznadziei i rozpaczy, przerażającym wrażeniem duszenia się, spadania i potykania o własne nogi, niezdolne do wykonania żadnego porządnego, nawet najdrobniejszego kroku, nagle przyszłość, która już nie mogła nadejść w swej pierwotnej wersji, przypominała mu o sobie tak bardzo wyraźnie, że nie potrafił nazwać tego fikcją. I szlochał skulony w jakimś małym, zapewniającym poczucie pewnej stabilności kącie, nie mając odwagi poszukać czegoś, co mogłoby dać mu światło... Jeśli miało ono nie odnaleźć się, albo odkryć przed jego oczami zrujnowany świat, w którym nie ma ani dobra, ani bohaterów to marzył o tym, aby pozostać ślepcem.
Na początku nie zwracał uwagi na rozmytą, pogrążoną w ciemności sylwetkę młodego mężczyzny, stojącą  albo siedzącą gdzieś na uboczu, wpatrzoną w niego zaniepokojonym wzrokiem, pełnym niezrozumiałej dla niego troski i miłości, ale pewnej nocy sylwetka przekroczyła granicę, która pozwala zachować anonimowość i niedostrzegalność. Sylwetka stała się personą o ciele człowieka, a potem zwykłym człowiekiem i wreszcie przystojnym, dobrze zbudowanym młodym mężczyzną, który usiadł w ciemności obok niego. I złapał go za dłoń.
- Bart - powiedział, przyciągając go ostrożnie do siebie i przyciskając do mocnej, umięśnionej piersi. - Nie płacz, jestem tu.
- Wiem.
Czuł jak zdecydowane i czułe są jego objęcia.
- Ochronię cię.
- Przed tym nie da się mnie chronić - powiedział cicho, ciesząc się mimowolnie z tego, że w tej sytuacji nie widać ani strachu w jego oczach, ani rumieńców na policzkach, ani łez zaczepionych na rzęsach i spływających po twarzy.
- Nie jesteś sam. Wszystko się da.
-Jaime - zaczął, ale nie potrafił odnaleźć słów, które mogłyby przekonać upartego przybysza do tego, że się myli. - Myślisz, że możesz tkwić zawsze obok gdy zapadną ciemności? - zapytał, przełykając ciężko ślinę.
- Śpij, Bart. Nikt cię nie dotknie.
I tamtej nocy były to słowa, których pragnął gdzieś w sobie bardziej niż czegokolwiek.
Ciemności nie zniknęły, noc nie przestała istnieć, poczucie bezpieczeństwa za dnia i rozpacz po zapadnięciu mroku nie przeminęły, a jednak do tej upiornej, słodko-gorzkiej rutyny dołączyło coś nowego. Ręka na jego ręce, ciało przy jego ciele, wargi niemal na wargach...
Trochę przerażający w ciele Skarabeusza Jaime mimo wszystko trwał obok w każdej ciemności. To czyniło je...mniej nie do zniesienia, bo nie stawał przeciwko nim sam.
Jeśli jego pierwotna przyszłość miała się kiedykolwiek upomnieć o niego... Pragnął żeby ostatnią osobą, w której oczy będzie mógł spojrzeć był Jaime, który siedział obok, ale nigdy nie zadawał pytań, pozwalając mu zachować przed dawnym światem okrutny sekret dotyczący przyszłości jaka kiedyś była jego teraźniejszością...