Son tren de kalktı
Bu şehrin garından..
Mavi beyaz renkli
Yollarına baktıkça huzur bulduğum o tren
Yüreğimden kalkanlara benzemiyor hiç.
Tren kalabalık ben yalnız
Yüzüm gülmüyor , ki zaten
Gülmelerim sahte..
Tebessümlerim bulanık
İçimde kırmızı alevler
Dışımda siyah tülbentler
Ruhumun bütün odaları boş
Boş bakışlar boş sevmeler
Boş sözler ...
İnan bana herşey boş..
Bu garda bir kere el salla bana isterdim
Beni uğurla maviliklere
İsterdim ki sadece yüreğinden uğurlama
Beni unutma
Beni kaybetme
Beni hiç etme
Hiç....
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SIZI
PoetryOkyanuslardan rıhtımlara doğru, son sürat gelen bir kasırgaya tutulmuştum.. O rıhtımlar da değersiz bir mal gibi unutulmuştum.. Yitik ve yıkık bir yoldu varmaya çalıştığım ,bir kalp yarasıydı sarmaya çalıştığım... Ne çare unutulmuştum.... En kötüsü...
